To moja druga książka tego autora, wcześniej czytałem o Balzacu i bardzo mi się podobał styl w jaki Zweig opisał życie tego Francuza. Podobnie jest z "Marią Antoniną". Po prostu się to świetnie czytało. Można napisać, że "lekko", ale w dobrym znaczeniu tego słowa. Z pewnością jest to bardziej powieść historyczna aniżeli stricte historia, ale to nie oznacza, że czytelnik ma tu do czynienia z czymś "wyssanym" z palca. Ważne jest to co zaznacza jakby w podsumowaniu, na końcu książki sam autor. Pisze iż chce przekazać czytelnikowi z jakich źródeł historycznych nie korzystał, a nie skupiać się tylko na tym na czym bazował. Oczywiście jest i o tym co uznał (jakie źródło) za najbardziej wartościowe jego zdaniem, a były to archiwa Wiednia. Wolał ominąć wiele ciekawostek (i tych śmiesznych oraz tragicznych) co do których miał wątpliwości. Generalnie mam wrażenie, że wielu historyków miałoby wiele do zarzucenia S. Zweigowi to w jaki sposób pisze swoje biografie, ale to jest moje wrażenie. Jest ono stąd, że miałem w ręku książki Centkiewicza, stąd porównanie.
"Maria Antonia" to po prostu biografia królowej Francji panującej w drugiej połowie wieku XVIII aż do jej tragicznego końca. Moim zdaniem książka jest wyważona. Chodzi o to, że ten austriacki biograf nie skupia się w 100% na samej bohaterce, ale ukazuje czytelnikowi szeroki kontekst historyczny, tak by wiedzieć "co i jak". Uważam też, że rewolucja francuska i tak jest tu potraktowana bardzo delikatnie, ale z pewnością nie da się tu wyczuć jakiejś do niej sympatii Zweiga (czego nie mogę napisać o dzisiejszych skretyniałych czasach, a szczególnie UE gdzie to gówno francuskie z końca wieku XVIII jest idealizowane!). Autor subtelnie pisze jak było.
No nic, mi się to świetnie czytało. S. Zweig to taki biograf do którego wracać będę z tego prozaicznego powodu, że człowiek się dokształca, a jednocześnie poprzez to się nie męczy jak to często bywa. Oczywiście jeżeli się ktoś zainteresuje mocniej tematem to może sięgać już po bardziej poważne treści, a ten austriacki pisarz to jakby taki wstęp by zainteresować.

To moja druga książka tego autora, wcześniej czytałem o Balzacu i bardzo mi się podobał styl w jaki Zweig opisał życie tego Francuza. Podobnie jest z "Marią Antoniną". Po prostu się to świetnie czytało. Można napisać, że "lekko", ale w dobrym znaczeniu tego słowa. Z pewnością jest to bardziej powieść historyczna aniżeli stricte historia, ale to nie oznacza, że czytelnik ma...