Zacząć chciałbym od tego, że nie jest to żadna opinia książki a jedynie refleksja nad tym, jakie myśli ona we mnie wzbudzała. Jako takiej opinii ładnej bym nie napisał nie chcąc powtarzać za innymi tych trafnych spostrzeżeń i opisów ale miast tego mogę opowiedzieć o tej książce w kontekście życia i w kontekście świata.

Czytając "Drogę" nie tyle przed oczyma widziałem postapokaliptyczny obumierający świat okryty szarym pyłem - co nieprzerwanie naprzeciw niego przypominający o sobie ten nasz Obecny bujny w przyrodzie, różnorodny społecznie i kulturowo ustrukturyzowany. Na co dzień przedmioty używane w nawyku przypomniały o swojej użyteczności - o celowości pojawienia się ich przez człowieka dla człowieka, przypomniała o sobie celowość wszystkiego, w czym jesteśmy "zanurzeni", w czym społecznie, kulturowo, mentalnie i fizycznie się poruszamy. Nie ma innego lepszego eksperymentu na wartość współczesnego świata od "wynurzenia" się z niego w "Drodze" - w której jesteśmy go pozbawieni. Nie twierdzę przy tym, że świat nasz nam znany to najdoskonalszy z możliwych, lecz naprzeciw tego wypalonego i pokrytego pyłem, opustoszałego i w nielicznych przejawach życia wygłodniałego - to Świat Nadzwyczajny.

Jak to było niegdyś.
Minęły dziesiątki tysięcy lat odkąd wędrowaliśmy w poszukiwaniu miejsca do życia, niczym "mężczyzna" i "dziecko", podobnie do nich zmierzaliśmy ku warunkom do tego życia zdatniejszym. Czas zatarł nasze długie i ciężkie drogi i gdyśmy osiedli utworzyliśmy światy społeczne i kulturowe, powołaliśmy artefakty i rzeczy użytkowe, dosięgliśmy zaawansowanych technik.

Jak to może być.
Niech nam teraz to zostanie odebrane. Niech uderzy pokaźny meteoryt i atmosferę wypełni pyłem przysłaniając słońce i blokując "wzrost" życia. Granice Państw, Polityki i Ustroje, wszystko to rozpłynie się i pozostaną jak u pradziejów małe grupki "zbieracko-łowieckie" zdeterminowane czystym instynktem życia oraz "ogniem" proto-moralności, moralności formą wyjściową i podstawową zrodzoną z troski o najbliższych. Gdy zdołamy przejść przez "wąski przesmyk" postapokaliptycznego świata i promienie słońca dosięgną ziemi nadejdzie czas "odrodzenia". Czy wówczas historia zdołałaby się "chociaż" powtórzyć. Poruszamy się w "funkcjonalności" świata doczesnego przyległej do nas samych. W "Drodze" zaś z tejże hipotetycznie się oczyszczamy orientując się, co to znaczy być "chociażby tu i chociaż na ten sposób".

Zacząć chciałbym od tego, że nie jest to żadna opinia książki a jedynie refleksja nad tym, jakie myśli ona we mnie wzbudzała. Jako takiej opinii ładnej bym nie napisał nie chcąc powtarzać za innymi tych trafnych spostrzeżeń i opisów ale miast tego mogę opowiedzieć o tej książce w kontekście życia i w kontekście świata.

Czytając "Drogę" nie tyle przed oczyma widziałem...