Długo podchodziłem do tej książki. Słyszałem, o czym z grubsza jest - i jako ojciec kilkuletniego syna bałem się zbyt mocnego wejścia w lekturę. Jednak po kilku bardzo zachęcających opiniach - spróbowałem. I co?
I niestety - nic.
Nie uwiodła mnie wizja świata po nieokreślonej zagładzie - wizja niespójna i przeładowana niewiele wnoszącymi powtórzeniami. Kikuty, popiół, kikuty w popiele i wraki z trupami w popiele. Cały dzień pada, ale wieczorem zbieramy suchy chrust w lesie. Jak w to wszystko uwierzyć? Jak dać się porwać taką wizją, jak się nią przerazić? Oczywiście nie muszę i nie chcę mieć zaserwowanych bardziej drastycznych detali, ale przecież posługując się językiem, sprawny pisarz potrafi na kilka sposobów dotrzeć do duszy czytelnika i odmalować świat, jaki nosi w głowie.

Nie uwiodła mnie relacja ojciec - syn.
Dialogi są mało naturalne, dodatkowo - niezbyt dobrze prezentują się w polskim tłumaczeniu. Czytając fragment w oryginale, łatwiej było mi uwierzyć w którąś z rozmów.
Dodatkowo, relacja w żaden sposób nie ewoluuje, podobnie jak nie ewoluują postacie. Czasem odnosiłem wrażenie, że pewne partie książki można by przemieszać chronologicznie - i wątpię, bym jako czytelnik to zauważył.

W końcu, nie uwiódł mnie język McCarthy'ego. Nie wiem, może jestem głuchy na ten rodzaj poetyckości (posiłkuję się tutaj określeniami zasłyszanymi, sam - poetyckości nie dostrzegłem żadnej), niemniej - większych walorów literackich zwyczajnie nie dostrzegłem. McCarthy posługuje się narracją rwaną, przeładowaną równoważnikami zdań, pełną urwanych zdań, które chciałoby się połączyć w całość. Może chodziło o zabieg opowieści z ust narratora zmęczonego takim upiornym światem ("jest tak strasznie, że nie mam siły opowiadać")? Nawet jeśli tak było, to ja tego nie kupuję.

Podsumowując - spodziewałem się mocnej rzeczy, dostałem nudną.
Spodziewałem się wyrazistej relacji ojciec-syn, dostałem papkę nieudolnie brzmiących dialogów.
Spodziewałem się plastycznej wizji umierającego świata, a dostałem kilka powtarzających się refrenów.

Książka nie jest zła, a czytana jako paralela ludzkiego życia - nabiera nawet pewnych dodatkowych walorów. Niemniej, do mnie nie trafiła - ale może to tylko kwestia nadmiernych oczekiwań?

Długo podchodziłem do tej książki. Słyszałem, o czym z grubsza jest - i jako ojciec kilkuletniego syna bałem się zbyt mocnego wejścia w lekturę. Jednak po kilku bardzo zachęcających opiniach - spróbowałem. I co?
I niestety - nic.
Nie uwiodła mnie wizja świata po nieokreślonej zagładzie - wizja niespójna i przeładowana niewiele wnoszącymi powtórzeniami. Kikuty, popiół,...