Jeśli to prawda, że mężczyznę poznaje się po tym jak kończy, to szczerze współczuję Robertowi Małeckiemu, bo zamknięcie trylogii z Markiem Benerem zupełnie mu się nie udało.
Trzecia część pod każdym względem jest marnym cieniem pierwszych dwóch. Okazało się, że fajnie otworzyć kilka wątków, a mieć równie dobry pomysł na ich zamknięcie to dwie różne sprawy. Małecki takiego pomysłu nie miał i być może dlatego całej historii nie skończył już w pierwszym tomie, co byłoby pewnie najlepszym rozwiązaniem.
W każdym razie trzecia część to już tylko rozpaczliwa próba w miarę sensownego doprowadzenia fabuły do końca. Niestety, bezpowrotnie zginęły gdzieś jej wcześniejsze atuty. Zamiast płynnej akcji mamy bezładną szamotaninę Benera, snującego się bez sensu Brodzkiego, wszechmogącego i bezkarnego Szamana, absurdalne zabójstwa i ich naiwne wyjaśnienia. Bener jako dziennikarz i detektyw-amator już wcześniej wzbudzał moje wątpliwości, ale w tej części autor nie zadbał nawet o pozory realizmu swojego bohatera. O satysfakcjonującym zamknięciu któregokolwiek wątku lepiej nie mówić. To było co najwyżej dopchnięcie na siłę kolanem.
Na domiar złego książka jest niechlujnie napisana, a może po prostu fatalnie zredagowana. Wielokrotnie miałem wrażenie, że brakuje części czy nawet całego zdania, którego konsekwencją jest określone zachowanie konkretnych osób. Słabo się czyta coś takiego.
Jestem bardzo rozczarowany, bo nie przyszło mi do głowy, że po tak obiecującym początku może przyjść aż tak spektakularna klapa.

Jeśli to prawda, że mężczyznę poznaje się po tym jak kończy, to szczerze współczuję Robertowi Małeckiemu, bo zamknięcie trylogii z Markiem Benerem zupełnie mu się nie udało.
Trzecia część pod każdym względem jest marnym cieniem pierwszych dwóch. Okazało się, że fajnie otworzyć kilka wątków, a mieć równie dobry pomysł na ich zamknięcie to dwie różne sprawy. Małecki takiego...