"Pamiętam jego ruchy. On jakby nie ogarniał całej klawiatury. Nie szalał po niej jak panowie, którzy grają na konkursach chopinowskich, tylko przeciwnie - jakby zgarniał do środka małe kurczaczki". Tak Agnieszka Osiecka opisała grę Krzysztofa Komedy. Jak dla mnie, utrafiła w sedno.

Za co uwielbiam tę książkę?
Za dociekliwość i skrupulatność. Za przekopanie niezliczonej ilości materiałów archiwalnych, za niezłomność podróży, docierania do ludzi, którzy opowiadają ważne historie, za widoczną radość, że odnalazło się "źródło wiedzy", skore do rozmowy. Za zdjęcia wszystkiego, co dotyczyło Komedy, włącznie z umowami, rysunkami sytuacyjnymi i telegramami. Za uszczelnianie wiedzy nt. życia artystów tamtego pokolenia. Za cytaty i jazzowy żargon.

Co może się nie podobać?
Suchy ton. Ja go kupiłam bo jest spójny z bohaterem. Komeda też był oszczędny w słowach, momentami odklejony od rzeczywistości. Poza tym, o ile w biografii Beksińskich materiałów było sporo tu, zdaje się, jest ich niewiele i zazwyczaj dość lakoniczne.

Dużo tytułów i podtytułów. Czułam się lekko zagubiona i momentami wybita z rytmu. Myślę po prostu, że autorka plotła ówczesną rzeczywistość z dostępnych skrawków i ta wycinkowość odzwierciedla się w układzie książki.

Mniej życia "wewnętrznego", niż się spodziewałam. Trochę tak. Z drugiej strony w momencie, gdy nikt nie prowadził pamiętników, żyjących świadków jest niewielu i nie wszyscy chcą rozmawiać, osobiście usprawiedliwiam. Dla balansu można przeczytać "Nietakty" Zofii Komedowej Trzcińskiej i zbudować sobie własną relfeksję nt. zmagań bohaterów tamtych czasów.

Ps. Jako fanka jazzu, śledziłam losy tej publikacji od dawna. Zanim książka do mnie dotarła, przestudiowałam wszystkie znane mi wywiady z Panią Magdą. Jej zaangażowanie widać jak na dłoni. Dlatego ... osobiście polecam zabrać się za książkę najpierw a potem obejrzeć wywiady. Pani Magda zdradza kilka fajnych anegdot, które przeczytane jako pierwsze zabrzmią piorunująco. Wysłuchane a potem przeczytane są "tylko" efektowne. Za to po lekturze warto do wywiadów powrócić. Są fachowe i energetyczne.

Polecam tę biografię. Nie dla odkrycia nowych faktów, bo one są z goła znane, ale dlatego, że ta publikacja to nie są jazzowe improwizacje a mięsisty, ustrukturyzowany konkret.

"Pamiętam jego ruchy. On jakby nie ogarniał całej klawiatury. Nie szalał po niej jak panowie, którzy grają na konkursach chopinowskich, tylko przeciwnie - jakby zgarniał do środka małe kurczaczki". Tak Agnieszka Osiecka opisała grę Krzysztofa Komedy. Jak dla mnie, utrafiła w sedno.

Za co uwielbiam tę książkę?
Za dociekliwość i skrupulatność. Za przekopanie niezliczonej...