UDAŁO MI SIĘ!

Przeczytałam te 840 stron. W końcu.
Czy było warto? NIE.

Od razu widać, że to miała być nowelka - przestoje fabularne, sceny podobne do siebie etc. Zdecydowanie wystarczyłoby, aby na początku finałowego tomu Chaol spotkał się z pozostałymi bohaterami i opowiedział im w jednym rozdziale co się działo. Nie potrzeba było tego tak ciągnąc i sprawiać, że na finał całości musimy czekać rok dużej.

Czy zmieniłam zdanie o Chaolu?
Nie.

Nadal go nie lubię. Nadal wywracała oczami i miałam ochotę wstać oraz zacząć klaskać, kiedy wpadał na coś, co było wiadome od co najmniej 200 stron. Gorsze od tego byłoby tylko zrobienie opowieści o tym jak ojciec Feyry dotarł do królowych ludzi. Czy kogoś to obchodzi? Nie. Czy mnie obchodziła ta cała ckliwa historia Chaola? Też nie.

Jestem zła. Na autorkę, że musiała tak to rozdmuchać i opóźnić premierę "Kingdom of ash" o rok dla tej cegły o niczym. Na siebie, że wydałam 45 zł (czyli niemalże pełną cenę okładkową) za tego kloca, którego czytałam tak długo. I na Choala, że nadal jest miękką kluseczką. No c'mon! Ileż można!

Dobra, wylałam z siebie to wiadro złości i goryczy. Teraz trochę o plusach.
+Główne intrygi (bo zawsze w książkach Maas musi być jakieś wielkie "Boom!", jakiś plot twist, który zmienia całą książkę) no to było dobre. Niestety ten, który zmienia trochę całość historii sobie zaspoilowałam i nie miałam już tej niespodzianki, ale ten, który jest punktem kulminacyjny tej książki...no tu się nie domyśliłam, więc brawo.
+ kagan, kaganat i kaganiątka (czyli moja autorska nazwa dzieci kagana) - WOW. Maas naprawdę umie rozbudowywać swoje światy i urozmaicać je w nieskończoność, a mimo to nie wpada w schematy i każdy kraj/dwór jest inny i jedyny w swoim rodzaju.
+ruki - ja chcę spotkanie Kadary i Abraksosa! To musi być kochane
+społeczność uzdrowicielek - zarówno samo Torre jak i jego mieszkanki było naprawdę fajnym motywem, niby szkół dla osób uzdolnionych magicznie w literaturze jest sporo, ale ta była wyjątkowa
+ Yrene - Maas nie potrafi pisac facetów, bo koniec końców robi z nich papkę porównywalną do rozgotowanego makaronu, ale kobiece postaci jej naprawdę wychodzą. A może po prostu bezczelne kobiety, które wiedzą czego chcą to mój ulubiony typ bohaterek i dlatego tak bardzo polubiłam Yrene.
+ proces leczenia Chaola - też było to dobrze opisanie, chociaż trochę za długo, ale sam pomysł doceniam.

Podsumowując - nie zgubiłam kapci czytając tę część. Nie będzie kaca książkowego. Mimo wszystko jestem znudzona i rozczarowana, ale udało mi się dostrzec kilka pozytywów tej części, chociaż, jak już wspominałam - wystarczyłby dialog Chaola np. z Dorianem aby streścić fabułę i nie trzeba by było wydać w ogóle "Wieży świtu".

UDAŁO MI SIĘ!

Przeczytałam te 840 stron. W końcu.
Czy było warto? NIE.

Od razu widać, że to miała być nowelka - przestoje fabularne, sceny podobne do siebie etc. Zdecydowanie wystarczyłoby, aby na początku finałowego tomu Chaol spotkał się z pozostałymi bohaterami i opowiedział im w jednym rozdziale co się działo. Nie potrzeba było tego tak ciągnąc i sprawiać, że na finał...