Damian Werner z ukochaną dziewczyną wieczór spędza w restauracji. Miał się oświadczyć, w blasku świec poprosić o rękę, ale coś poszło nie tak. Może chwila była nie ta, może moment nieodpowiedni, a może myślał, że jednak najlepiej będzie jak to zrobi podczas wieczornego spaceru. Nie zrobił, nie zdążył. Spacer kończy się tragicznie. Ewa w zbiorowym gwałcie na oczach narzeczonego zostaje gwałcona. Damian wskutek odniesionych obrażeń traci przytomność. Gdy dochodzi do siebie dziewczyny już nie ma, znika jak kamień w brudnej rzece. „Gdybym oświadczył jej się chwilę wcześniej, nigdy by do tego nie doszło. Nie napadnięto by nas, ja nie trafiłbym do szpitala, a ona nie zniknęłaby na zawsze z mojego życia”. Mija dziesięć lat od zaginięcia narzeczonej, Damian żyje z dnia na dzień. Studia porzucił już dawno, pracuje dorywczo jako kelner w kolejnych knajpach. Nie ma już żadnej nadziei na odnalezienie Ewy. Marzenia o wspólnym życiu pękły jak mydlana bańka, z której nic nie pozostaje. Tymczasem jego najlepszy przyjaciel odkrywa, że na koncercie rockowym, w którym brał udział była również Ewa. Dowodem na jej istnienie jest zdjęcie, które umieszczono na jednym z portali społecznościowych. Zdjęcie, którego autorem był sam Damian, i które nigdy nikomu nie pokazywał.
Czy to możliwe, że po dziesięciu latach jest jeszcze szansa na odnalezienie Ewy?
A jeśli tak, to dlaczego dziewczyna nie ujawniła się do tej pory?
Kto jeszcze szuka Ewę?
O co tu naprawdę chodzi?
„Najlepsze pomysły pojawiają się w głowie, kiedy nie próbuje się jej przymuszać do myślenia”.
Muszę przyznać, że sam pomysł ze zniknięciem Ewy jest genialny, a jednocześnie bardzo realny. Żyjemy w kraju, w którym każdego dnia bez śladu znika prawie pięćdziesiąt osób. Oczywiście kilkadziesiąt z ich odnajduje się w ciągu najbliższych kilku dni, ale co z pozostałą częścią? Zniknięcie Ewy, to tak naprawdę jedynie pikuś w porównaniu z tym, co autor funduje nam w dalszej części powieści. Tu akcja pędzi niczym Pendolino. Narracja jednoosobowa widziana oczami Damiana. Z czasem dołączy jeszcze Kasandra, osoba żyjąca w toksycznym, patologicznym związku, którego losy poznamy również tylko z jej punktu widzenia. Otrzemy się o prężnie działającą i rozwijającą się organizację przestępczą sprzedającą nie tylko narkotyki, dopalacze i wszystko, na co jest popyt w nielegalnym obrocie, ale także robiąca przekręty na rynku nieruchomościami. Zdradzę wam, że na czele tej organizacji stoi „damski bokser”, człowiek, który regularnie znęca się nad swoją żoną. R. Mróz dość precyzyjnie opisuje tu stosowaną przemoc wobec kobiety. Warto zadać sobie jedno zasadnicze pytanie, do czego może posunąć się osoba wobec której taką przemoc się stosuje?
Osobiście zachęcam do tej lektury, jestem przekonany, że nudzić się nie będziecie, bo autor na to nie pozwala. Cały czas coś się dzieje, jest napięcie, jest garść informacji z dziedziny informatyki, która odgrywa tu pewną określoną rolę. Jest pierwszy trup już po około pierwszych czterdziestu stronach. Jeśli jesteście gotowi na podróż wraz z Damianem przez dziewięć kręgów piekła, żeby odnaleźć Ewę, to z przyjemnością zachęcam do lektury. Powiem na zakończenie, że jest to dwudziesta siódma powieść Remigiusza. Pierwsza, którą napisał w 2018 r. i pierwsza do której prawa do tłumaczenia zostały już sprzedane. Bardzo możliwe, że książka niebawem ukaże się w Niemczech i w Czechach.

Damian Werner z ukochaną dziewczyną wieczór spędza w restauracji. Miał się oświadczyć, w blasku świec poprosić o rękę, ale coś poszło nie tak. Może chwila była nie ta, może moment nieodpowiedni, a może myślał, że jednak najlepiej będzie jak to zrobi podczas wieczornego spaceru. Nie zrobił, nie zdążył. Spacer kończy się tragicznie. Ewa w zbiorowym gwałcie na oczach...