O niezwykłości przedstawionej historii świadczy fakt, że została doceniona dwiema najbardziej prestiżowymi nagrodami w dziedzinie fantastyki: Nagrodą Hugo (1960) za najlepszą miniaturę literacką, a po jej przekształceniu w pełnoprawną powieść - Nagrodą Nebula (1966). To niesamowite, wielopłaszczyznowe dzieło traktujące o ludzkiej kondycji, bardziej psychologiczne niż fantastyczne, nawiązuje do klasyków literatury („Frankenstein”, „Dr Jekyll i Mr Hyde”) oraz filozoficznej koncepcji jaskini Platona.

Charlie Gordon jest 32-letnim pracownikiem piekarni z ilorazem inteligencji równym 68. Gdy dowiaduje się, że weźmie udział w eksperymencie naukowym mającym uczynić go "mondrym" wierzy, że złapał Pana Boga za nogi. Po zabiegu jego zdolności poznawcze zaczynają błyskawicznie rosnąć, a relacje z ludźmi diametralnie zmieniać, nie zawsze na lepsze. Postanawia wykorzystać daną mu szansę, zrewidować mętne wspomnienia i nadrobić zaległości dorosłego życia. Cieniem na powodzenie eksperymentu kładzie się jednak zmiana w zachowaniu jego poprzednika; u myszy imieniem Algernon występują już pierwsze efekty uboczne. Rozpoczyna się wyścig z czasem.

"Kwiaty dla Algernona" zostały napisane w formie dziennika prowadzonego na polecenie naukowców przez obiekt eksperymentu. Poznajemy najpierw jego wcześniejsze postrzeganie świata (ograniczone) oraz sposób komunikowania się (prosty, pełen literówek i błędów ortograficznych). Sam początek jest naprawdę zabawny, a przynajmniej do momentu, w którym uzmysławiamy sobie wraz z bohaterem, że był on całe życie obiektem żartów. Jego ortografia zaczyna się poprawiać, a słownictwo i wiedza wzbogacać z każdym kolejnym wpisem i tylko rozwój emocjonalny zdaje się nie nadążać za tymi zmianami. Jego przemiana następuje tak szybko, a zarazem subtelnie, że cechuje ją ogromna wiarygodność.

Jeszcze z nikim nie przeżyłem tak autentycznej przemiany, żaden z bohaterów nie dał mi tyle do myślenia i żadnemu tak bardzo nie kibicowałem. Śmiałem się i płakałem nad jego losami, wstydząc momentami, że sam jestem człowiekiem. Jej treść i forma wpisały książkę w kanon literatury fantasy, a jej przesłanie, choć smutne, na trwałe głęboko we mnie.

O niezwykłości przedstawionej historii świadczy fakt, że została doceniona dwiema najbardziej prestiżowymi nagrodami w dziedzinie fantastyki: Nagrodą Hugo (1960) za najlepszą miniaturę literacką, a po jej przekształceniu w pełnoprawną powieść - Nagrodą Nebula (1966). To niesamowite, wielopłaszczyznowe dzieło traktujące o ludzkiej kondycji, bardziej psychologiczne niż...