Starożytność nigdy nie była moją ulubioną epoką. Na lekcjach historii, czy języka polskiego wszystkie te mity, starożytne pieśni, nie wzbudzały we mnie większych emocji. Czas greckich i rzymskich bogów był dla mnie raczej nudny i miałam wrażenie, że już nic więcej w tym temacie nie da się powiedzieć, że już wszystko zostało spisane i omówione po tysiąc razy. Ogromnie więc zdziwiła mnie książka Adama Węgłowskiego, który pokazał mi, że starożytność wcale nie musi być nudna, a ówcześni ludzie w wielu kwestiach wcale nie różnili się od tych współczesnych.

W Wiekach bezwstydu autor nie skupia się tylko i wyłącznie na seksie, jakby wskazywał na to podtytuł książki. Oczywiście ten temat tu dominuje i dowiadujemy się wielu rzeczy na temat związków erotycznych dojrzałych mężczyzn z młodymi chłopcami, o ucztach pełnych orgii i starożytnych gadżetach erotycznych. Jednak dla mnie najciekawszą kwestią było ukazanie społeczeństwa starożytnej Grecji i Rzymu. Autor pisze o roli kobiety w tych czasach, o tym, jak ówcześni ludzie postrzegali małżeństwo, kwestię aborcji, pornografii, czy płatnego seksu.
Książka Adama Węgłowskiego była dla mnie prawdziwą ciekawostką historyczną. Przekonałam się o tym, jak mało wiem o starożytności i, że ludzie z tamtej epoki, choć mieli swoje dziwne przyzwyczajenia i poglądy na niektóre sprawy, to w gruncie rzeczy, nie różnili się od nas, współczesnych. To, że coś dla nas jest bezwstydne, to raczej kwestia kontekstu kulturowego, w jaki ta sprawa, czy sytuacja została wpisana. Patrzymy na starożytną ludność przez pryzmat własnego tabu. Ciekawa jestem, czy ci „starożytni bezwstydnicy” nie zgorszyliby się, obserwując nas. ;)

Starożytność nigdy nie była moją ulubioną epoką. Na lekcjach historii, czy języka polskiego wszystkie te mity, starożytne pieśni, nie wzbudzały we mnie większych emocji. Czas greckich i rzymskich bogów był dla mnie raczej nudny i miałam wrażenie, że już nic więcej w tym temacie nie da się powiedzieć, że już wszystko zostało spisane i omówione po tysiąc razy. Ogromnie więc...