Generalnie mam lekki problem z Deaverem: serię o Rhymie pochłaniam zwykle z wypiekami na policzkach, seria o Dance mnie nudzi, serii o Pellamie nie trawię. "Pocałunek stali" należy do cyklu o Rhymie i w sumie fabularnie jest dość podobny do innych części cyklu: a) mamy seryjnego mordercę, b) morderca posługuje się HiTech, c) morderca właściwie zostaje dość szybko zidentyfikowany, d) morderca w którymś punkcie zaczyna namierzać śledczych, e) na końcu okazuje się, że właściwy morderca był manipulowany przez kogoś, kogo śledczy (i czytelnik) uważali za ofiarę, f) jedna z postaci odgrywa pewną sztuczną rolę związaną z niepełnosprawnością, ale dzięki temu teatrowi ratuje życie innym. Sporo tych punktów wspólnych dla wszystkich książek (może jest ich zresztą więcej) i aż dziw, że mimo takiej powtarzalności czytanie kolejnej powieści sprawia dużą przyjemność. "Pocałunek stali" jest bardzo spójny, na dobrą sprawę poza wprowadzonym wątkiem quasi-romansowym związanym z Amelią nie ma tutaj jakiś odprysków niezwiązanych z główną fabułą (w sumie bez tego wątku książka mogłaby się znakomicie obejść. No ale byłaby trochę cieńsza). Rasowy kryminał...

Generalnie mam lekki problem z Deaverem: serię o Rhymie pochłaniam zwykle z wypiekami na policzkach, seria o Dance mnie nudzi, serii o Pellamie nie trawię. "Pocałunek stali" należy do cyklu o Rhymie i w sumie fabularnie jest dość podobny do innych części cyklu: a) mamy seryjnego mordercę, b) morderca posługuje się HiTech, c) morderca właściwie zostaje dość szybko...