Władza, potęga, talent często sprawia, iż na naszej drodze co chwilę pojawiają się nowi ludzie. Nieraz bywa tak, że na usiłują oni stać się nam bliscy, udając naszych serdecznych przyjaciół, a w samotności knują plan jak podciąć nam skrzydła, bądź nas wykorzystać. To przykre, ale prawdziwe. Takie osoby wywołują urazę, która towarzyszy potem przez długie lata i powoduje zdawkowe rozdawanie zaufania. Rana ta jest głęboka, ale mimo wszystko jej wygojenie nie jest aż tak trudne, kiedy ma się w pobliżu grono przyjaciół. Jednak gorzej jest, gdy osoba, która potencjalnie wydawała się być przyjazna ( nie zależnie od naszej sytuacji, czyli w tak zwanej w biedzie ), okazuje się być podstępnym stworzeniem, które swoją wizję buduje długo i skrupulatnie. Tak silny cios ciężko jest odeprzeć nawet tym najbardziej odpornym. W głowie pokrzywdzonego, wciąż tli się jedno niesamowicie bolesne słowo. Zdrada.

Zoey powoli przyzwyczaja się do Domu Nocy. Ostatnio jej ranga gwałtownie się podniosła, gdyż osiągnęła status przewodniczącej Cór Ciemności, czyli przyszłej pretendentki do stanowiska najwyższej kapłanki. To zrzuca na nią niesamowitą odpowiedzialność. Na szczęście ma przy sobie ukochanych przyjaciół, swoją mentorkę, a nawet Afrodytę - jej dotychczasowego wroga, który ostatnio sprawia wrażenie przyjaźniej nastawionej. Wkrótce jednak pojawiają się pewne komplikacje - tajemnicze zaginięcia wśród ludzi. Osąd policji padnie na wampiry. Zoey będzie musiała zmierzyć się z zadaniem i w końcu przekonać się, kto jest jej sprzymierzeńcem, a kto wrogiem.

Jest to druga część bardzo lekkiej serii, o młodocianych wampirach, którzy są w trakcie przemiany. Byłam bardzo ciekawa kolejnych tomów. Słyszałam różne opinie, więc miałam mieszane uczucia. Jednak pozwoliłam zaufać swojej intuicji i fakt rozpoczęcia lektury przyjęłam z radością, ale również lekkim dystansem. Stanowisko, które obrałam było bardzo dobrym rozwiązaniem. Nie liczyłam na wiele, więc się nie przeliczyłam. Wręcz powiem więcej. Podobała mi się bardziej niż część pierwsza. Widać tu wyraźnie rozwój autorki, która nie usiłuje się już wbić w serca młodzieży przez tandetne słownictwo, naśladujące slang. Widać już tu pewien styl, który jest równomierny w całej książce. Brakowało mi od czasu do czasu humoru. Już tak dawno nie śmiałam się przy książce, więc liczyłam, że może tu znajdę powód do śmiechu. No ale nie mam się co dziwić, w końcu sięgałam po fantastykę, a nie komedię.

Interesująca była przemiana głównej bohaterki. Wszystkie wydarzenia pomiędzy dwiema częściami działy się na przestrzeni miesiąca, góra dwóch. Wiadomo, że ludzie nie zmieniają się z dnia na dzień. Na to potrzeba nieco czasu i cierpliwości. Właśnie dlatego skupiłam się bardzo na portrecie jaki stworzyły pani Cast przedstawiając Zoey. Oczywiście nie możemy spodziewać się zaskakujących wniosków i głębokich charakterystyk, w końcu nie jest to literatura zbyt ambitna. Jednak uważam, że proporcje jakie zachowały obie autorki były bardzo właściwe. Widać nieznaczną zmianę spowodowaną zmianą szkoły, oraz nabranie pewnej dojrzałości i poczucia odpowiedzialności z obarczenia funkcją przewodniczącej Cór Ciemności. Myślę, że rozwój języka, który stał się lżejszy i bardziej interesujący udał się znakomicie. Aż jestem ciekawa jak wypadną przy niej kolejne części.

Tu niestety muszę przyznać, że fabuła momentami przynudzała. Na samym początku, były fragmenty zupełnie pozbawiane znaczenia. Co prawda później pod koniec nastąpiła ogromna kumulacja i nagle działo się tak wiele, że aż za dużo. Szkoda, bo osobiście wolę, kiedy napięcie jest równomiernie rozłożone. Wyważenie to najlepszy środek na to by odpowiednio porwać i zafascynować czytelnika. Tu niestety był z tym wyraźni problem, który momentami bardzo mnie irytował i męczył.

Jeżeli ktoś już zaczął tę serię to radzę ją dokończyć. A przynajmniej spróbować to zrobić. Bo nigdy nie wiadomo czego można się spodziewać. W głębi serce liczę na to, że autorki wciąż będą się rozwijać. Nie tylko z językiem, ale również z pomysłami na akcję i fabułę.

Władza, potęga, talent często sprawia, iż na naszej drodze co chwilę pojawiają się nowi ludzie. Nieraz bywa tak, że na usiłują oni stać się nam bliscy, udając naszych serdecznych przyjaciół, a w samotności knują plan jak podciąć nam skrzydła, bądź nas wykorzystać. To przykre, ale prawdziwe. Takie osoby wywołują urazę, która towarzyszy potem przez długie lata i powoduje...