Rewelacyjna! Zakochałam się od pierwszego zaczytania. Gromadka nietuzinkowych bohaterów, każdy z nich charakterystyczny, inny, ale prawdziwy. Na tyle dałam się porwać postaciom, że aż zapomniałam, że są one co jak co, ale nadprzyrodzone. Moim faworytem z całą pewnością jest panicz Szczęsny nieszczęsny, który każdego dnia musiał mierzyć się z ogromnym bólem istnienia, a w zasadzie nieistnienia, a z samym paniczem męczyć musiała się już cała reszta. Szczególnie, gdy błądził w poszukiwaniu natchnienia w coraz to nowszych artystycznych wcieleniach od barda, przez naturystę po przeklętego poetę, a wszystko w takt opróżnianych butelek z nalewkami.
Przy opisach zachowania Rudolfa Valentino, zadziornego królika, aż się uśmiechnęłam. Sama miałam królicę, więc doceniłam jak autentycznie Rudolfik został odwzorowany przez autorkę.
Czytając perypetie bohaterów nie sposób było się nie śmiać. Połączenie czarnego humoru, groteski i komedii absurdów trafiło w mój gust. Przypomniało mi trochę poczucie humoru znane z serii o "Ostatniej arystokratce" Evzena Bocka i "Wilta" Toma Sharpe. Dlatego cytując jedną z postaci z "Arystokratki" podsumuję Dożywocie jako Superpsycho! ;)

Alleluja!

Rewelacyjna! Zakochałam się od pierwszego zaczytania. Gromadka nietuzinkowych bohaterów, każdy z nich charakterystyczny, inny, ale prawdziwy. Na tyle dałam się porwać postaciom, że aż zapomniałam, że są one co jak co, ale nadprzyrodzone. Moim faworytem z całą pewnością jest panicz Szczęsny nieszczęsny, który każdego dnia musiał mierzyć się z ogromnym bólem istnienia, a w...