Treść znałem ze słynnej ekranizacji i z zadowoleniem stwierdziłem, że jest ona w dużej części wierna literackiemu oryginałowi. Jedynie w kilku miejscach, głównie pod koniec, filmowcy popuścili trochę wodze fantazji. Zatem treść powieści nie była dla mnie zaskoczeniem, czego trochę żałuję, jako że jest ona w stanie czytelnika zafascynować. Spojrzenie na wampiry z zupełnie innej strony, właśnie strony wampira, rzadko spotyka się w literaturze. Tutaj ów nocny łowca nie jest chodzącym złem, pomimo, że z naszego punktu widzenia, czyni zło. Rozterki, targające nim, sprawiają, że czytelnik nie tylko nim nie gardzi, ale wręcz mu współczuje. Do tej pory każdy „dobry wampir”, jakiego spotykałem na kartach powieści, był abstynentem na odwyku i potrafił, choć czasami z trudem, obejść się bez krwi. Tutaj tak nie jest – i to właśnie stanowi punkt, wokół którego krąży cała akcja. Treść na piątkę i gratulacje dla Autorki za pomysł.

Forma trochę mnie rozczarowała. Powieść jest przegadana. Nastrój można było wyczarować lepiej, mroczniej i to znacznie oszczędniejszymi środkami wyrazu, niż zdania na pół strony. Ponadto, odnoszę wrażenie, że autorka, czyniąc głównego bohatera mężczyzną, wpadła w pewną pułapkę, nie potrafiąc zupełnie wczuć się w jego sposób myślenia. Facet nie rozbiera każdego słowa, czy wydarzenia na czynniki pierwsze i nie potrzebuje dwóch stron nieprzerwanego monologu, żeby dać do zrozumienia swemu rozmówcy, że czuje się zagubiony. Narracja, która w założeniu ma dokładnie opisać uczucia, targające Louisem, jest po prostu męcząca, niepotrzebnie wydłużona i ukwiecona. Zupełnie odbiera mu tę nieuchwytną realność, tak potrzebną do wywołania w czytelniku dreszczyku emocji. Nieprzypadkowo pojawiło się wiele opinii, sugerujących homoseksualizm zarówno Louisa, jak i Lestata, czy Armanda. Mężczyzna bowiem nie tylko nie wygłasza tak kwiecistych mów, ze zdaniami ośmiokrotnie podrzędnie złożonymi, ale też przede wszystkim wcale nie pragnie żadnego fizycznego kontaktu z innym mężczyzną. Ogranicza się do krótkiego, przyjacielskiego uścisku – i na tym koniec. Z drugiej strony, gdyby bohaterami były kobiety, byłaby to powieść typowo kobieca i być może zupełnie niesłusznie zaginęłaby pośród stosu H’Arlequinów. A szkoda byłoby takiego utworu, wyjątkowego pod wieloma względami.

Generalnie, nie żałuję, że przeczytałem tę powieść, ale straciłem ochotę na sięgnięcie po następne tomy cyklu. Jeśli napisano je w takim samym stylu…

Treść znałem ze słynnej ekranizacji i z zadowoleniem stwierdziłem, że jest ona w dużej części wierna literackiemu oryginałowi. Jedynie w kilku miejscach, głównie pod koniec, filmowcy popuścili trochę wodze fantazji. Zatem treść powieści nie była dla mnie zaskoczeniem, czego trochę żałuję, jako że jest ona w stanie czytelnika zafascynować. Spojrzenie na wampiry z zupełnie...