Wordgasm Cioranowych wybebeszeń - jak zwykle.

"Być obcy w każdym kraju, w każdym świecie; własny stan prawny dźwignąć do poziomu metafizycznego" (14).

"Odczucie czasu mruczy bez ustanku: wszystko przemija - co jednak znaczy: wszystko przeminęło" (21).

"Grób jest jedyną apteką melancholii" (22).

"Czym jest dusza? Wszystkim tym w nas, co odmawia uczestnictwa w świecie" (28).

"Rozpatrywane z osobna, ludzkie działania, gesty, inspiracje nie objawiają żadnego sensu ni celu, brane jednak łącznie, składają się na "postęp"" (29).

"Idea cywilizacji, postępu, kult człowieczeństwa i przyszłości to mity, za pomocą których człowiek schlebia samemu sobie, to jego ucieczka od własnej zbędności. [...] Człowiek nie może nic - z wyjątkiem chyba tylko kontemplowania własnej nicości. Cała zaś jego historia, cały ciąg jego trudów to jedynie odejście od tej kontemplacji. Z impulsu pychy zapragnął wyrwać wszechświat z zawiasów - ale w rezultacie sam tylko stracił równowagę i, urzeczony własnym ja, zabił wiedzę o sobie samym" (32-33).

"Moja obecność w świecie polega na tym, że jestem nigdzie" (49).

""Rzeczywistość" nie istnieje; jest tylko pozór lub nicość. [...] "Być" to czasownik odmieniający się w trybie nierzeczywistości. Nić czasu przędzie się niby komentarz do bezsensownego westchnienia" (50-51).

"Daremność to nieodczucie albo wynik rozważań o świecie, lecz sam ten świat i prawa, jakim według nas podlega" (71).

"Nawet okresy rozpadu przemienił dekadencję w mit i padały na twarz przed ich bezprzyszłością. Ci, co nie wierzą, wierzą we własną niewiarę. Wątpliwości są pokarmem tak samo jak pewniki" (83).

"Świat utkany jest z pracowitego chaosu. [...] Kosmogonia to owoc ogromnego dreszczu ignorancji" (91).

"Każda chwila jest dodatkiem trywialności, którym trwanie zasila swój bieg" (103).

"Umysł filozoficzny powinien odrzucić jako trywialną wszelką ideę postępu" (113).

"Stawanie się to ciągła dezaktualizacji mody istnienia" (114).

"Każdy, kto wierzy w coś bez zastrzeżeń i bez lęku przed możliwym sprzeciwem, staje się niewolnikiem własnego natchnienia bądź obłędu - i bezpośrednim zagrożeniem dla otoczenia. [...] Ten, kto nie ma dla własnego ideału jednocześnie uśmiechu i grymasu, nieuchronnie sytuuje się poza granicami ducha. Tylko postawa ironicznego uwielbienia dla własnych żarliwych wzlotów może nas ocalić przed pospolitością. Spośród jej skutków niekontrolowana wiara jest czymś bardziej bestialskim od najgorszej namiętności. Ta ostatnia może prowadzić do wyrzutów sumienia, tamta niezawodnie wiedzie ku nietolerancji. Oto nikczemny efekt wszelkich form przywierania do życia..." (116-117).

"Każde stanowisko, nawet sprzeciw wobec życia, jest zarażone życiem" (129).

"Absolutna bezstronność jest tożsama ze śmiercią" (130).

"Każdy, kto w coś wierzy absolutnie, jest śmiertelnym wrogiem "prawdy" i "rzeczywistości"" (138)

"Sceptycyzm - lub nicość wszelkiego odruchu" (143).

"Życie to jedynie ciągła choroba sceptycyzmu" (145).

Wordgasm Cioranowych wybebeszeń - jak zwykle.

"Być obcy w każdym kraju, w każdym świecie; własny stan prawny dźwignąć do poziomu metafizycznego" (14).

"Odczucie czasu mruczy bez ustanku: wszystko przemija - co jednak znaczy: wszystko przeminęło" (21).

"Grób jest jedyną apteką melancholii" (22).

"Czym jest dusza? Wszystkim tym w nas, co odmawia uczestnictwa w świecie"...

Może to kwestia mojej dyspozycji psychicznej, może wielości poruszanych wątków nie spiętych jedną ideą, ale nie zachwycił ten zbiór aforyzmów jak inne dzieła Mistrza. Cioran w tym zbiorze prezentuje głębię myśli zroszoną żywym smutkiem, w pięknej jednak ozdobie.

Może to kwestia mojej dyspozycji psychicznej, może wielości poruszanych wątków nie spiętych jedną ideą, ale nie zachwycił ten zbiór aforyzmów jak inne dzieła Mistrza. Cioran w tym zbiorze prezentuje głębię myśli zroszoną żywym smutkiem, w pięknej jednak ozdobie.

Niewydawany dotąd zbiór aforyzmów i zapisków Ciorana datowanych na lata 1945-46. Jest to być może ostatni tekst napisany przez autora "Brewiarza zwyciężonych" po rumuńsku, przed zmianą języka ekspresji na francuski. Tłumacz dzieła zauważa we wstępie, że "nadmierne dążenie Ciorana do zwięzłości sprawia nierzadko, że jego język staje się niejasny, a bywa, że i niezbyt poprawny (!)". Istotnie, w prawu miejscach rzeczywiście tak jest, jednak znacznie częściej "Dywagacje" frapują swoją poetyckością i niedopowiedzeniem. Cioran, postrzegany jako największy pesymista i mizantrop XX-wieku, pokazuje w nich miejscami swoją drugą stronę. Oprócz tematów takich jak smutek czy daremność działań człowieka, pisze także z pasją o pragnieniu czy o zachwycie, co sprawia, że jego pesymizm zdaje się niekiedy rewersem niemożliwej do zaspokojenia skłonności do ekstazy. Nie jest to niewątpliwie pesymizm zimny, lecz gorący, pełen raz uniesienia, raz zapaści, lecz w żadnym razie nie brodzący po mieliźnie miałkiej myśli.

Niewydawany dotąd zbiór aforyzmów i zapisków Ciorana datowanych na lata 1945-46. Jest to być może ostatni tekst napisany przez autora "Brewiarza zwyciężonych" po rumuńsku, przed zmianą języka ekspresji na francuski. Tłumacz dzieła zauważa we wstępie, że "nadmierne dążenie Ciorana do zwięzłości sprawia nierzadko, że jego język staje się niejasny, a bywa, że i niezbyt...