"Najgorsza jest ta cholerna bezsilność. Mówią ci, że z twoim dzieckiem jest coś nie tak, ale gdy pytasz co i jak mu można pomóc, rozkładają ręce."

Krótka książka, która kojarzy mi się ze świadectwami wiary, które wyznaje się np. na wyjazdach oazowych. Dużo o Bogu, o odejściu od wiary i powrocie do niej. Ale "Wautyzmwzięci" to oczywiście książka przede wszystkim o autyźmie.
Jako mama dziecka w spektrum autyzmu, jestem bardzo krytyczna w stosunku do książek o tej tematyce. Moim zdaniem w tej pozycji za dużo jest stereotypów, np. że takie dziecko ma duże problemy z mową, że nie pochwali się, kiedy coś mu się uda, a przede wszystkim, że autyzm to choroba. Np. taki dialog:
"-Czyli, że żadna z takich osób nie może w stu procentach wyzdrowieć?
-Właściwie to żadna.
-Wybacz, kolego, ale teraz coś kręcisz. To znaczy, że byli tacy, co wyzdrowieli?"
Bardzo mi się to nie podobało. Autyzm to NIE choroba. To zaburzenie rozwojowe. Tu wchodzi w grę terapia, a nie leczenie.
Pomimo tych zarzutów, książkę oceniam pozytywnie. Doceniam autora, że dzieli się swoimi doświadczeniami. Tym bardziej, że o dorosłych autystach mówi się zdecydowanie mniej, niż o autystycznych dzieciach.
Podsumowując: można przeczytać, ale raczej jako historię jednego autysty i jego taty a nie jako jedyne źródło wiedzy o autyźmie.

"Najgorsza jest ta cholerna bezsilność. Mówią ci, że z twoim dzieckiem jest coś nie tak, ale gdy pytasz co i jak mu można pomóc, rozkładają ręce."

Krótka książka, która kojarzy mi się ze świadectwami wiary, które wyznaje się np. na wyjazdach oazowych. Dużo o Bogu, o odejściu od wiary i powrocie do niej. Ale "Wautyzmwzięci" to oczywiście książka przede wszystkim o...

Pracuję z dziećmi jako oligofrenopedagog, kiedy więc zobaczyłam, że powstała publikacja nienaukowa dotycząca autyzmu, od razu wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć. Teoretycznie na rynku jest sporo książek o takiej tematyce, jednak często są one napisane mało przystępnym językiem dla osób, do których pozornie są skierowane – rodziców. Dlatego ciekawiło mnie dość innowacyjne podejście autora – ująć problematykę autyzmu w krótką, obyczajową powieść.

Kuba i Piotr spotykają się w placówce rehabilitacyjnej, gdzie przyszło im dzielić pokój. Kiedy pierwszego odwiedza rodzina, od razu uwaga Czytelnika skupia się na jego dorosłym już synu, który zachowuje się jak…dziecko. Zaniepokojony o własnego wnuka sąsiad zaczyna dopytywać o przyczyny takiego stanu rzeczy i w ten sposób rozpoczyna się opowieść Jakuba o wielu trudnych momentach, z jakimi musieli się z żoną zmierzyć w trakcie 25-letniego życia jedynego dziecka – od pierwszych obaw, że coś jest nie tak, przez bagatelizowanie problemu przez lekarzy, wreszcie diagnozę, kilkakrotnie ponawianą terapię i problemy dnia codziennego, takie jak chociażby zapewnienie synowi należytej opieki.

Nie ukrywajmy – fabuła nie jest może porywająca, ale przecież nie jest to cel nadrzędny. W usta Jakuba zostało włożone mnóstwo informacji dotyczących codzienności rodzin, które wśród bliskich mają autystę. Wszystko podane przystępnym językiem, aby osobom niezaznajomionym dotąd z tematem łatwiej było zrozumieć istotę autyzmu. Główny bohater na każdym kroku przypomina jednak, że to, co dotyczy jego syna, nie musi wyglądać podobnie u innych autystów, bo jest to zaburzenie bardzo złożone i mogące objawiać się na różne sposoby.

Myślę, że jest to książka, po którą warto sięgnąć, jeśli ktoś chce dowiedzieć się czegoś na temat autyzmu, nie zaczynając jednak od podręczników posługujących się fachową terminologią. Co więcej, opisana historia dotyczy dorosłego autysty i jego opiekunów, którzy stoją u progu odpowiedzi na pytanie: co dalej? Przyszłość osób z autyzmem po zakończeniu edukacji to kwestia wciąż nierozwiązana, dlatego warto o tym mówić głośno i często. Nie wystarczy zapewnić warunki do edukacji w szkołach, trzeba przecież jeszcze pomyśleć, jak zapewnić im optymalne warunki rozwoju w życiu dorosłym.

zaczytana.com.pl

Pracuję z dziećmi jako oligofrenopedagog, kiedy więc zobaczyłam, że powstała publikacja nienaukowa dotycząca autyzmu, od razu wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć. Teoretycznie na rynku jest sporo książek o takiej tematyce, jednak często są one napisane mało przystępnym językiem dla osób, do których pozornie są skierowane – rodziców. Dlatego ciekawiło mnie dość innowacyjne...

Ireneusz Gimiński napisał krótką książeczkę, można rzec, że to dłuższe opowiadanie - „Wautyzmwzięci”, które poświęcił swojemu doświadczeniu bycia ojcem autystycznego dziecka. I ten tytuł wcale nie oznacza, że rodzice dzieci autystycznych są „wniebowzięci”, bo ich życie przebiega bardzo daleko od Nieba. Irek opisuje swoje doświadczenia i dzieli się tym, o czym wiemy tak niewiele. Żadne ładne i atrakcyjne historyjki nie są w stanie oddać tego, co w prostych słowach ukazał w swej książce, która jest o upadkach i o wzlotach, ale przede wszystkim o ciężkiej pracy, o codziennym trudzie i codziennej trudnej miłości do syna, który jest inny niż pozostałe dzieci.

Ireneusz Gimiński napisał krótką książeczkę, można rzec, że to dłuższe opowiadanie - „Wautyzmwzięci”, które poświęcił swojemu doświadczeniu bycia ojcem autystycznego dziecka. I ten tytuł wcale nie oznacza, że rodzice dzieci autystycznych są „wniebowzięci”, bo ich życie przebiega bardzo daleko od Nieba. Irek opisuje swoje doświadczenia i dzieli się tym, o czym wiemy tak...