Literacki orgazm :) Tak jak napisałem w recenzji pod "Silmarillionem" historia Berena i Luthien podobała mi się najbardziej, dlatego oczewiałem tego wydania z ogromną niecierpliwością, graniczącą niemal z szaleństwem. I nie zawiodłem się. "Beren i Luthien" jest pięknym rozszerzeniem historii zawartej w "Silmarillionie". Osobiście jeszcze bardziej lubię wersję z kotem Tevildo oraz rozmawiającym Huanem. Niby historia trochę inna, ale jednak zachowuje piękno oryginału. Co ciekawe (bo nie spodziewałem się tego po sobie), chyba jeszcze bardziej podobała mi się "Ballada o Leithian" w formie poematu. Piękny, zrozumiały język, który pochłania się z zapartym tchem jak najbardziej wciągającą powieść. Wiele już książek w swoim życiu przeczytałem, ale nic nie może się równać z dokonaniami Tolkiena w jego najlepszych chwilach. Dbałość o szczegóły, wyśmienity język, miłość i oddanie kunsznsztowi literackiemu jest wspaniałe. Czasem mam wrażenie, że książki innych autorów napisane są jakby przez 3-cio klasistów, gdy Tolkien pisze jak w pełni rozwinięty twórca, posługując się przy tym niebywałym stylem, który zachowa się na wieki, i do którego dążą i dążyć będą inni.
Choć wciąż uważam, że najbardziej docenią ją fani Tolkiena, polecam przeczytać każdemu (choć może lepiej mieć za sobą lekturę Silmarillionu).
Na koniec, co urzekło mnie chyba w tej książce najbardziej, co o dziwo nie dotyczy samej opowieści tylko słów napisanych przez Tolkiena w liście: "Opowieść jednak została zwichnięta, zostałem sam i nie mam możliwości ubłaganie nieugiętego Mandosa". Tolkien to Beren, Luthien to jego zmarła wcześniej żona. Cudo!

Literacki orgazm :) Tak jak napisałem w recenzji pod "Silmarillionem" historia Berena i Luthien podobała mi się najbardziej, dlatego oczewiałem tego wydania z ogromną niecierpliwością, graniczącą niemal z szaleństwem. I nie zawiodłem się. "Beren i Luthien" jest pięknym rozszerzeniem historii zawartej w "Silmarillionie". Osobiście jeszcze bardziej lubię wersję z kotem...