Moje reakcje na to nazwisko i na ten zbiór prozy były zapewne podobne jak u wszystkich - najpierw zaznajomiłem się pokrótce z biografią autorki, co sprowadziło mieszane, najłagodniej rzecz ujmując, uczucia wobec leżącej przede mną książki, potem przeczytałem obie nadzwyczaj pochlebne przedmowy, wskutek czego nabrałem nadziei na coś mniej rozpaczliwie depresyjnego niż sugeruje biografia, a następnie przystąpiłem do lektury opowiadań, przeżywając podczas niej wszystkie wyżej wspomniane uczucia, czasem pojedyńczo, a czasem w postaci wieloskładnikowych koktajli najróżniejszych smaków.
Co mogę powiedzieć przeczytawszy całość? A to, że to jest jeden z najlepszych zbiorów opowiadań, jakie dotąd czytałem. I to, że wpisuję Lucię Berlin na moją prywatną niedługą listę pisarzy wybitnych, najlepszych, lecz nie ulubionych. Nie sądzę, bym wracał do raz już przeczytanych jej opowiadań, ale zapewne sięgnę do nowych, gdyby takie przełożono na polski. Powód jest oczywisty dla każdego jej czytelnika - Berlin pisze o życiu nieszczęśliwym, trudnym, pogmatwanym i często znojnym. O dziwo, jest w jej prozie ogromny ładunek także pozytywnej energii, pokład życzliwości wobec bohaterów, także tych najtrudniejszych do lubienia, jest doza zgody na świat taki, jaki ją otacza, są potężne zastrzyki optymizmu, a mimo to uczucie ciężaru, przytłoczenia bagażem chorób, nieszczęść, nałogów, fatalnych okoliczności itd., towarzyszy bohaterom opowiadań i jednocześnie czytelnikom.
Tej prozy grzech nie czytać, wielką stratą byłoby ją pominąć, lecz kochać ją nie sposób, nie dla większości z nas.
Swoją drogą - czyż nie jest najpiękniejsze w czytelniczej przygodzie znajdowanie książek takich właśnie nieoczywistych, tak mocno działających na wszystkie poziomy pod- i świadomości?

Moje reakcje na to nazwisko i na ten zbiór prozy były zapewne podobne jak u wszystkich - najpierw zaznajomiłem się pokrótce z biografią autorki, co sprowadziło mieszane, najłagodniej rzecz ujmując, uczucia wobec leżącej przede mną książki, potem przeczytałem obie nadzwyczaj pochlebne przedmowy, wskutek czego nabrałem nadziei na coś mniej rozpaczliwie depresyjnego niż...