Od razu powiem - nie lubię kryminałów. Ta książka wpadła w moje ręce przypadkiem, to pomyślałam - przeczytam,żeby się w trendach orientować. Od razu na jednej z pierwszych stron zazgrzytało. Autor, absolwent polonistyki pisze, że topielec był odwrócony twarzą do lustra wody. Kochany, on ma twarz dokładnie zanurzoną w owym lustrze... Podobnych kwiatków wynikających z kwiecistości stylu jest więcej.
Akcja toczy się wartko, choć przez początkowe strony (1/3) irytowało mnie natrętne epatowanie rozpaczą ojca, kiedy czytelnik już od drugiej wiedział, co się stało z Sarą. Taki przydługi suspens...
Ale trzeba przyznać, wątki i postacie autor trzyma na wodzy, zgrabnie je ustawia i przestawia, coraz to zadziwiając czytelnika czymś nowym. Oczywiście, na koniec jest finałowa, krwawa walka obu wojowników. I już myślałam, że to koniec, kiedy spostrzegłam przed sobą jeszcze sporo kartek. No tak, ta powieść to środkowa część triady. Niby można je czytać osobno, ale za dużo tu zawieszeń głosu, rzuconych a niewyjaśnionych spojrzeń czy słów. Coś musi na trzecią część zostać. Ja po nią nie sięgnę, ale kto lubi szybkie tempo, bezwzględnych morderców i równie bezwzględnych (ale w sercu - poczciwości) policjantów w akcji - znajdzie tu dużo dla siebie.

Od razu powiem - nie lubię kryminałów. Ta książka wpadła w moje ręce przypadkiem, to pomyślałam - przeczytam,żeby się w trendach orientować. Od razu na jednej z pierwszych stron zazgrzytało. Autor, absolwent polonistyki pisze, że topielec był odwrócony twarzą do lustra wody. Kochany, on ma twarz dokładnie zanurzoną w owym lustrze... Podobnych kwiatków wynikających z...