Mgnienie

Jakoś tak smutno i nostalgicznie toczyła się ta historia. Jedna śmierć, druga, porwanie, pogrzeb. Dużo smutnych i zapłakanych ludzi wspominających dawne czasy. Opisujących ludzi, których zabrakło. Wiele przymiotników dotyczących stanu po stracie kogoś bliskiego. Ponadto ci ludzie piją albo są na lekach i filozofują o życiu i śmierci. Dzieli się swoimi przemyśleniami. To powoduje, że książkę czyta się powoli . Ona wprowadza czytelnika w stan lekkiej melancholii. Cieszy mnie tylko, że przystojny Leon Brodzki w modnej kurtce od Henri Lloyda nie jest w tej części taką gwiazdą. Na plan pierwszy wysunęła się jego córka Sara i Żółtko a nie Przystojniak i jego podrywki. Całość na pięć gwiazdek.

Jakoś tak smutno i nostalgicznie toczyła się ta historia. Jedna śmierć, druga, porwanie, pogrzeb. Dużo smutnych i zapłakanych ludzi wspominających dawne czasy. Opisujących ludzi, których zabrakło. Wiele przymiotników dotyczących stanu po stracie kogoś bliskiego. Ponadto ci ludzie piją albo są na lekach i filozofują o życiu i śmierci. Dzieli się swoimi przemyśleniami. To...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Leon Brodzki emerytowany policjant zostaje wciągnięty w śledztwo związane z jego rodziną. Całość to walka z policją, zbrodniarzami i z samym sobą.
Pierwsza część była bardzo dobra, niestety druga irytująca, w trzeciej już było lepiej. Nie wiem, ale po części drugiej miałam wrażenie, że większego palanta niż Leon, nie ma, te jego wstawki, gdzie kreuje się na mega bohatera, jednocześnie kocha byłą żonę, a w między czasie śpi z panią psycholog. Ta część była przedobrzona, przegadana, a jednocześnie te przemyślenia nic nie wnosiły. Dobre wrażenie po części pierwszej zniknęło.

Leon Brodzki emerytowany policjant zostaje wciągnięty w śledztwo związane z jego rodziną. Całość to walka z policją, zbrodniarzami i z samym sobą.
Pierwsza część była bardzo dobra, niestety druga irytująca, w trzeciej już było lepiej. Nie wiem, ale po części drugiej miałam wrażenie, że większego palanta niż Leon, nie ma, te jego wstawki, gdzie kreuje się na mega bohatera,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugie spotkanie z Leonem Brodzkim,detektyw z krwi i kości, w tle Heraklit, coś z Szekspira, była - niebyła żona Dagmara, córka Sara, żółtodziub Żółtko i dzieje się dużo i zwrotnie, ale czy to było tak intrygujące jak w pierwszej części?
Mgnienie i czekam na trzecia część.

Drugie spotkanie z Leonem Brodzkim,detektyw z krwi i kości, w tle Heraklit, coś z Szekspira, była - niebyła żona Dagmara, córka Sara, żółtodziub Żółtko i dzieje się dużo i zwrotnie, ale czy to było tak intrygujące jak w pierwszej części?
Mgnienie i czekam na trzecia część.

Pokaż mimo to

Książki nie da się czytać z powodu błędów ortograficznych i gramatycznych. Ostatni błąd rzucił mi się w oczy na stronie 55 i w tym momencie porzuciłam książkę! Słowne Babki nie spisały się.

Książki nie da się czytać z powodu błędów ortograficznych i gramatycznych. Ostatni błąd rzucił mi się w oczy na stronie 55 i w tym momencie porzuciłam książkę! Słowne Babki nie spisały się.

Pokaż mimo to

Niestety, ale Pan Wożniak nie umie opowiadać. Chce ale nie potrafi. Książka jest słaba, nieprawdopodobna, ciągnąca się w nieskończoność ale najgorsze są marne a często wręcz żałosne dialogi. Szkoda :(

Niestety, ale Pan Wożniak nie umie opowiadać. Chce ale nie potrafi. Książka jest słaba, nieprawdopodobna, ciągnąca się w nieskończoność ale najgorsze są marne a często wręcz żałosne dialogi. Szkoda :(

Pokaż mimo to

„Mgnienie” zaczyna się dokładnie w tym miejscu, w którym skończyła się „Powtórka". Choć Heraklit został złapany i osadzony w więzieniu, to koszmar Leona Brodzkiego dopiero się zaczyna. Jak daleko sięgają wpływy mordercy? Kim jest tajemniczy Człowiek w kapeluszu, który pojawia się na miejscu zbrodni? I czy Sara Brodzka zapłaci za grzechy przeszłości?

Przez większość powieści, miałam wrażenie, że Marcel „Mgnienie” poświęcił na studium nad człowiekiem. Córka głównego bohatera zostaje porwana i na nim, jako na śledczym i na ojcu spoczywa odpowiedzialność, by ją ocalić. Sama mam dzieci więc dla mnie skrajne postawy Leona były zupełnie zrozumiałe! Nie da się odsunąć na bok własnych uczuć i kalkulować na chłodno, kiedy w grę wchodzi życie najbliższej nam osoby, krwi z własnej krwi. Z jednej strony Leon jest głównym śledczym, na którego ręce patrzą wszyscy i oczekują natychmiastowych wyników, z drugiej jest mężem (byłym, ale jednak) i ojcem, który dla swoich dwóch kobiet wskoczy w ogień, jeżeli będzie taka potrzeba.

Względem fabuły W „Mgnieniu” nic nie jest oczywiste, z biegiem wydarzeń pojawiają się kolejne tropy, nowe ślady i odwołania do przeszłości, a stare układy nadal mają szerokie „plecy". Ktoś czuwa nad śledztwem, tak by Brodzki nie drążył zbyt głęboko, jednak kiedy Leon zaczyna łączyć to, co było z tym, co jest, historia zatacza koło i to, co rozpoczęło się na moście, na moście musi się skończyć. Z jakim skutkiem? Polecam sprawdzić, ale gwarantuję, że będziecie się wściekać na autora za to, co zrobił. Ja nie wiem, czy mu wybaczę! Polecam :)

„Mgnienie” zaczyna się dokładnie w tym miejscu, w którym skończyła się „Powtórka". Choć Heraklit został złapany i osadzony w więzieniu, to koszmar Leona Brodzkiego dopiero się zaczyna. Jak daleko sięgają wpływy mordercy? Kim jest tajemniczy Człowiek w kapeluszu, który pojawia się na miejscu zbrodni? I czy Sara Brodzka zapłaci za grzechy przeszłości?

Przez większość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Marcel Woźniak przejął kontrolę nad moim życiem. Zjawił się niespodziewanie i spowodował, że zgrzeszyłam. Moje zasady czytelnicze rozmyły się, a ja popadłam w literackie obżarstwo. Znów pojawiłam się oczami wyobraźni w Toruniu, wpadłam z wizytą do Darłowa. Podążyłam żwawym, usłanym brunatną juchą krokiem za Leonem Brodzkim. "Mgnienie", bo o nim dzisiaj będę Wam szeptać, wessało mnie w siebie i rozkochało w twórczości Woźniaka jeszcze mocniej i dogłębniej, niczym szczeniak o czekoladowych, szklistych oczach. Na taki ciąg dalszy czekałam. Czy jestem niewolnikiem jego książek? Zdecydowanie! Ale nie martwcie się, jestem dobrze traktowana, pomimo iż podczas lektury czasem brakowało mi tchu.

"Mgnienie" zaczyna się w momencie, gdzie "Powtórka" została urwana. Od razu wpadamy w akcję i potem niesieni raz wyższą, raz niższą falą podążamy za detektywem, który za wszelką cenę chce rozgryźć rzuconą mu kość pełną niedomówień i zaskoczeń. Brodzki znów jest zmuszony zajrzeć w przeszłość, dochodzi do tego strach o rodzinę i niepewność, czy Heraklit za kratami oznacza bezpieczeństwo dla mieszkańców Torunia. Pomimo spowolnienia nieco akcji w porównaniu do "Powtórki", ja doskonale się odnalazłam w wykreowanej, morderczej fabule pisarza, którą odkrywa się spacerowym tempem, by potem biec co sił ku końcowi.

Nie ukrywam, że bałam się, co spotka mnie w drugim tomie. Czy "Mgnienie" zasłuży, chociaż w połowie, na obsypanie brokatem pochlebstw, jak to było przy "Powtórce", która chwyciła mnie za serce i zostawiła na nim niezmywalny ślad. Ale jest naprawdę wybornie. Podoba mi się zabawa stylem i wprowadzanie przemyśleń Brodzkiego, jak i trafnych metafor, czy wplatania nawiązań do innych dzieł, czy to Zbigniewa Herberta, czy Szekspira. U Marcela Woźniaka wszystko jest takie wyważone, a język nieoczywisty i przemyślany. Ba! Dzięki niemu i kilka nowych słów wpadło do mojego słownika. Podoba mi się, że w tej części wyostrzył mu się dowcip. Brodzki nie oszczędza się w ciętych ripostach, czy kreatywnych sarkazmach. Wiele razy wywołało to u mnie szczery uśmiech i dało taką chwilę rozluźnienia przy napiętych momentach.

Oprócz samego Leona Brodzkiego zaprzyjaźniłam się z postacią archiwisty Maksa, od którego biło takie realne ciepło. Jak również doskonale wypadł Roland Bryk, policjant z Darłowa, który stał się intrygującym partnerem dla głównego bohatera i zdecydowanie zdobył moją sympatię swoimi opowieściami i podejściem do wykonywanej pracy. Pisarz nadal nie oszczędzał w trupach. Podziwiam swobodę w odbieraniu życia bohaterom, przez co potrafi złamać mi serce w trzech miejscach, jednak jakoś mu wybaczam i brnę w to dalej.

I myślę, że będę w to brnąć, dopóki Woźniakowi starczy pomysłów na kolejne książki, bo tego się po prostu pragnie czytać i nie wychodzić spomiędzy jego skrzętnie sklejonych zdań. I możecie się tylko domyślać, jak walczę ze sobą, aby nie utknąć nosem w "Otchłani". Bo finał Mgnienia mnie rozsmarował po chodniku i nie wiem, jak ja się z tego pozbieram. A Wam oczywiście polecam ten tom, bo naprawdę pysznie miesza się tu kryminał z esencją noir oraz nutą obyczajowości. Myślę, że trzecia odsłona przygód Leona Brodzkiego zagwarantuje mi długofalowy orgazm literacki.

Justyna Dudkiewicz
www.zaciesz.com

Marcel Woźniak przejął kontrolę nad moim życiem. Zjawił się niespodziewanie i spowodował, że zgrzeszyłam. Moje zasady czytelnicze rozmyły się, a ja popadłam w literackie obżarstwo. Znów pojawiłam się oczami wyobraźni w Toruniu, wpadłam z wizytą do Darłowa. Podążyłam żwawym, usłanym brunatną juchą krokiem za Leonem Brodzkim. "Mgnienie", bo o nim dzisiaj będę Wam szeptać,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzeba sięgnąć po kolejną część, bo tak jak poprzednio tak i teraz trzeba jeszcze rozwikłać kilka spraw. Dobrze się czyta, zwrot akcji odnośnie wydarzeń z pierwszej części. Wciąż zaskakuje. Dobrze się czyta.

Trzeba sięgnąć po kolejną część, bo tak jak poprzednio tak i teraz trzeba jeszcze rozwikłać kilka spraw. Dobrze się czyta, zwrot akcji odnośnie wydarzeń z pierwszej części. Wciąż zaskakuje. Dobrze się czyta.

Pokaż mimo to

Szklarska 2018 :-)

Szklarska 2018 :-)

Pokaż mimo to

Inteligentny i bogaty język. Cięty humor na poziomie. Bohaterowie z krwi i kości A na drugim planie najprawdziwszy Toruń. Finał wciągającej intrygi, która trzyma w napięciu do końca uściskiem silnym niczym sam Leo. Polecam każdemu, cała trylogię.

Inteligentny i bogaty język. Cięty humor na poziomie. Bohaterowie z krwi i kości A na drugim planie najprawdziwszy Toruń. Finał wciągającej intrygi, która trzyma w napięciu do końca uściskiem silnym niczym sam Leo. Polecam każdemu, cała trylogię.

Pokaż mimo to