Druga część historii detektywa Brodzkiego to kontynuacja walki z psychopatycznymi przestępcami terroryzujący Toruń, ale i dochodzi również heroiczna walka o życie córki Brodzkiego, która zostaje uprowadzona wraz z partnerem detektywa. Oczywiście w drugiej części także mamy wartką akcję, wymyślne zbrodnie, które nie powstydziły się filmy z Hollywood

Druga część historii detektywa Brodzkiego to kontynuacja walki z psychopatycznymi przestępcami terroryzujący Toruń, ale i dochodzi również heroiczna walka o życie córki Brodzkiego, która zostaje uprowadzona wraz z partnerem detektywa. Oczywiście w drugiej części także mamy wartką akcję, wymyślne zbrodnie, które nie powstydziły się filmy z Hollywood

Dobrze się czytało.

Dobrze się czytało.

Druga część cyklu z detektywem Leonem Brodzkim, rozpoczyna się dokładnie w tym momencie, w którym zakończyła się akcja pierwszej. Jeśli nie czytaliście „Powtórki”, to koniecznie musicie to zrobić. Poszczególne tomy tej serii ściśle się ze sobą łączą.

Heraklit, psychopatyczny morderca został pojmany, ale jego brat wciąż działa. Brutalne morderstwo i porwanie młodej dziewczyny zmuszą Brodzkiego do walki nie tylko z przestępcą i jego pomocnikami, ale także z upływającym czasem. W tym starciu liczy się każda minuta. Sprawa jest o tyle trudniejsza, że dotyczy rodziny toruńskiego detektywa. W „Mgnieniu” Leon Brodzki ponownie będzie musiał mierzyć się z trudną i bolesną przeszłością.

Akcja, przynajmniej początkowo, nieco zwalnia. Marcel Woźniak pozwala nam lepiej poznać bohaterów. Słuchamy ich rozmów, poznajemy myśli, a te zdają się mówić o nich więcej niż czyny.

Głównym miejscem wydarzeń pozostaje Toruń, jednak tym razem Autor zabiera nas także do klimatycznego, nadmorskiego Darłowa. Miasta, z którego pochodzi, i w którym mieszka była żona toruńskiego detektywa – Dagmara. To właśnie tam Leon pozna, będzie współpracował i prowadził egzystencjalne dysputy z Rolandem Brykiem – lokalnym stróżem prawa.

Woźniak nie stroni od czarnego humoru, odwołań do aktualnej sytuacji kraju (także politycznej). Kolejny raz na kartach jego powieści pojawia się postać „pożyczona” od Roberta Małeckiego – dziennikarz Marek Bener.

Sporo tutaj nawiązań m. in. do Agathy Christie czy Williama Szekspira. Rozważań nad życiem ludzkim i jego naturą. Nad istotą dobra i zła, błędami, za które prędzej czy później trzeba zapłacić. To najbardziej refleksyjna i melancholijna część serii. Jednocześnie jednak, jest to też część najbardziej mroczna.

„Mgnienie” to kryminał pełen zaskakujących zwrotów akcji, z zagadką, której rozwiązanie kryją mroki przeszłości. Tutaj trup ściele się gęsto, a znani z „Powtórki” bohaterowie zyskują nowe rysy. Mimo początkowo spokojnego tempa, końcówka przywodzi na myśl powieści sensacyjne, a finał ponownie zmusza czytelnika do niezwłocznego sięgnięcia po kolejny tom.

Język, jakim posługuje się Autor, tak bardzo wydawałoby się nieprzystający do gatunku, stanowi nie tylko znak szczególny całej serii, ale także jej największy atut.

Druga część cyklu z detektywem Leonem Brodzkim, rozpoczyna się dokładnie w tym momencie, w którym zakończyła się akcja pierwszej. Jeśli nie czytaliście „Powtórki”, to koniecznie musicie to zrobić. Poszczególne tomy tej serii ściśle się ze sobą łączą.

Heraklit, psychopatyczny morderca został pojmany, ale jego brat wciąż działa. Brutalne morderstwo i porwanie młodej...

Cieszę się, że nie zaczęłam lektury od drugiego tomu (który kupiłam nieświadoma, że to część serii),bo pewnie nie rozumiałabym większości zdarzeń i powiązań. Mgnienie jest kontynuacją historii z Powtórki, która zakończyła się dość nieoczekiwanie, zawieszając nas w niepewności. Chociaż autor na początku książki dokonuje powtórek z części pierwszej, to ciężko byłoby pominąć pierwszy tom. Akcja nie toczy się w równomiernym tempie – niektóre fragmenty i filozoficzne przemyślenia Leona bardzo mi się ciągnęły. Elementem, którego zdecydowanie mi brakowało w drugiej części były silne emocje głównego bohatera i jego byłej żony, kiedy życie najbliższej im osoby jest realnie zagrożone. Ich opanowanie i spokój chwilami były dla mnie nienaturalne. Plusem są krótkie, zwięzłe rozdziały – momentami trudno jest odłożyć książkę 😉 Choć tom 1 porównałam do kawy – czarnej, gorzkiej, która daje kopa – to klimat tomu 2 wydaje mi się jeszcze mroczniejszy. Jest w nim sporo zwrotów akcji, które mogą Was zaskoczyć. Ciekawa jestem ostatniej części trylogii – może i po nią kiedyś sięgnę 😉

Cieszę się, że nie zaczęłam lektury od drugiego tomu (który kupiłam nieświadoma, że to część serii),bo pewnie nie rozumiałabym większości zdarzeń i powiązań. Mgnienie jest kontynuacją historii z Powtórki, która zakończyła się dość nieoczekiwanie, zawieszając nas w niepewności. Chociaż autor na początku książki dokonuje powtórek z części pierwszej, to ciężko byłoby pominąć...

Wysłuchałam audiobooka. Całe dwie godziny. Z jedenastu. Dalej się nie da, szkoda fatygi. Przez większość tego czasu Leon snuje się. To słowo wydało mi się najbardziej adekwatne do jego poczynań. Snuje się fizycznie i mentalnie. Tak jakby autor wziął na przeczekanie nie mając pomyslu, co dalej.
Zniechęcił mnie też język. Autor sili się na oryginalność, całkiem niepotrzebnie, wystarczyłoby użyć ładnego języka polskiego, bez wydumanych przenośni, aby nie odwracał uwagi od akcji. No właśnie, akcji.. Nijakiej akcji.

Wysłuchałam audiobooka. Całe dwie godziny. Z jedenastu. Dalej się nie da, szkoda fatygi. Przez większość tego czasu Leon snuje się. To słowo wydało mi się najbardziej adekwatne do jego poczynań. Snuje się fizycznie i mentalnie. Tak jakby autor wziął na przeczekanie nie mając pomyslu, co dalej.
Zniechęcił mnie też język. Autor sili się na oryginalność, całkiem...

- Leon. Córkę Ci porwali!!!
- Wiesz co to jest entymemat? Porozmawiajmy o tym, ale najpierw chodź na kawę.
- Ale córka! LEON!
- Strasznie cierpię i muszę ją znaleźć, ale serio, pogadajmy o filozofii najpierw.
- LEON DO CHOLERY, TO TWOJA CÓRKA
- Tak, tak. Wiesz, że samoloty ponaddźwiękowe niszczyły warstwę ozonową, bo latały zbyt wysoko, natomiast odrzutowce mają pewien dobry wpływ.
- LEON CHODŹ NATYCHMIAST!
- Konfucjusz powiedział...
- Chodź taksówka czeka, nasz zaufany Fiat 125p
Taka jest to książka, plus autor zatrzymał się w latach '90 choć akcja wyraźnie sugeruje, że dzieje się współcześnie.

- Leon. Córkę Ci porwali!!!
- Wiesz co to jest entymemat? Porozmawiajmy o tym, ale najpierw chodź na kawę.
- Ale córka! LEON!
- Strasznie cierpię i muszę ją znaleźć, ale serio, pogadajmy o filozofii najpierw.
- LEON DO CHOLERY, TO TWOJA CÓRKA
- Tak, tak. Wiesz, że samoloty ponaddźwiękowe niszczyły warstwę ozonową, bo latały zbyt wysoko, natomiast odrzutowce mają pewien...

trudno mi ocenić książkę, miejscami przegadana, miejscami mamy niekompetentnych lekarzy, policjantów. Tylko, ze ja przywiązuje sie do bohatera, słuchałam troche jak bajkę, nie zastanawiając się czy to realne. I zaczynam słuchac trzecią część

trudno mi ocenić książkę, miejscami przegadana, miejscami mamy niekompetentnych lekarzy, policjantów. Tylko, ze ja przywiązuje sie do bohatera, słuchałam troche jak bajkę, nie zastanawiając się czy to realne. I zaczynam słuchac trzecią część

Smutniejsza od pierwszego tomu - ale wciąga.

Smutniejsza od pierwszego tomu - ale wciąga.

Doskonała recenzja #Sanna. Nie byłbym tak surowy, w końcu od czytadła nie wymaga się logiki czy realizmu. Rozczulające jest kiedy autor opisuje stany emocjonalne bohatera i jego życie erotyczne - przestaje być Chandlerem a wciela się w Mniszkównę. Może z tej to przyczyny dostał od niektórych 10 (LITOŚCI!!!) gwiazdek

Doskonała recenzja #Sanna. Nie byłbym tak surowy, w końcu od czytadła nie wymaga się logiki czy realizmu. Rozczulające jest kiedy autor opisuje stany emocjonalne bohatera i jego życie erotyczne - przestaje być Chandlerem a wciela się w Mniszkównę. Może z tej to przyczyny dostał od niektórych 10 (LITOŚCI!!!) gwiazdek

Pierwsza część miała swój klimat i czytało się ją nieźle. Druga część rozczarowuje. Jak dla mnie to przerost formy nad treścią. Momenty są, ale to jednak nieco za mało. Nie wiem, czy sięgać po trzeci tom...

Pierwsza część miała swój klimat i czytało się ją nieźle. Druga część rozczarowuje. Jak dla mnie to przerost formy nad treścią. Momenty są, ale to jednak nieco za mało. Nie wiem, czy sięgać po trzeci tom...