Ostatni tom serii najtrudniej mi ocenić. Czytając, niemal do końca myślałam, że to najsłabszy z tomów, najmniej pochłaniający, ale po zamknięciu tomu i zastanowieniu doszłam do wniosku, że pomimo wszystko zamyka całość, tak niejednoznacznie, jak niejednoznaczne jest życie. Coś bywa wyjaśniane, coś nie, coś znika, coś się pojawia - nie zawsze otrzymujemy odpowiedzi na wszystkie pytania i trzeba się z tym pogodzić.
Pierwszy tom budził we mnie zachwyt, jakiego dawno nie czułam przy czytaniu. Pierwszy tom wprowadzał w pęczniejącą życiem dzielnicę, kierował uwagę na Linę, kazał zastanawiać się: co z nią będzie, a Elena była niczym narrator. Tylko narrator.
Drugi tom skierował sympatię na Elenę, dopingowanie jej w nauce, żeby mogła uciec ze swojego środowiska i sprawiał jednocześnie, że na Linę zaczynało patrzeć się z niesmakiem.
Trzeci tom sprawił, że żadna bohaterka nie była już tą "ulubiona". Częściej obie budziły niesmak, mimo że każda z innego powodu, tak jak każda z innego powodu budziła też podziw za pewne decyzje i działania.
Czwarty dom nie jest już tak emocjonalny. Nie płonie wewnętrznymi emocjami, ale jako czytelnik już związany z bohaterami w tym tomie poczułam zawód z powodu działań bohaterek, po nadziejach jakie wcześniej miałam w stosunku do obu.
Uważam, że cała gama emocji, jakie budzi każdy tom to największa siła całej serii. Zdecydowanie coś, co warto przeczytać i przemyśleć. Każdy ma jakąś dzielnicę, która potrafi go dręczyć od środka.

Ostatni tom serii najtrudniej mi ocenić. Czytając, niemal do końca myślałam, że to najsłabszy z tomów, najmniej pochłaniający, ale po zamknięciu tomu i zastanowieniu doszłam do wniosku, że pomimo wszystko zamyka całość, tak niejednoznacznie, jak niejednoznaczne jest życie. Coś bywa wyjaśniane, coś nie, coś znika, coś się pojawia - nie zawsze otrzymujemy odpowiedzi na...