Czy można się uodpornić na ból, cierpienie, oraz walkę ze śmiertelną chorobą głównego bohatera książki? Byłam przekonana, że tak. Zaczynając czytać "Jesteś moim zawsze" obiecałam sobie, że nie będę płakać, że tym razem dam radę, bo przecież czytałam już tyle podobnych książek... Przez długi, długi czas szło mi naprawdę dobrze, wiedziałam jak się zakończy ta historia i byłam z tym w pewnym stopniu pogodzona. Jednak pod koniec poległam z kretesem, moja szczelna zapora w końcu nie wytrzymała, a ja pozwoliłam sobie na wylanie morza łez. Skończyłam tę powieść cała roztrzęsiona i z wielkim kacem książkowym, a emocje, które mi wtedy towarzyszyły siedzą we mnie do dzisiaj.  

Na początku książki dowiadujemy się, że w małżeństwie Leny i Nate'a jedno z nich jest śmiertelnie chore. Nie wiemy o kogo chodzi, jaka jest diagnoza i ile czasu jej/jemu pozostało. Widzimy natomiast przygotowywania pary do trzymiesięcznego wyjazdu do Europy. To ma być ich ostatnia wspólna wycieczka i ostatnie spokojne miesiące, przed końcem, który nieustannie się zbliża. 

Muszę przyznać, że na początku relacja małżeńska Leny i Nate'a trochę mnie irytowała. Ich związek, a także oni sami byli zbyt idealni, zbyt przesłodzeni i zbyt cudowni. To jak się do siebie odnosili, to jak się nawzajem traktowali nie miało w sobie żadnej, nawet najmniejszej skazy. Po 19 latach małżeństwa zachowywali się tak jak większość par na początku związku. Z jednej strony było to trochę przerysowane, ale z drugiej potrafię to też zrozumieć. Gdy wiesz, że niedługo stracisz miłość swojego życia to chcesz wykorzystać czas, który Wam pozostał jak najlepiej. 
"Jesteś moim zawsze" to słodko-gorzka historia wielkiej miłości. Historia ludzi, którzy zostali dla siebie stworzeni i którzy zbyt wcześnie zostają rozdzieleni. Każda strona powieści została aż do granic przesiąknięta bólem, ogromnym smutkiem i uczuciem nadchodzącej straty. Michelle Leighton napisała bardzo osobistą książkę, która została zainspirowana jej własnym życiem, oraz rodziną. Może sprawia wrażenie zbyt patetycznej i ckliwej, ale jednak emocje jakie wzbudza w czytelniku są niesamowicie trudne, ale bardzo istotne. 

Czy można się uodpornić na ból, cierpienie, oraz walkę ze śmiertelną chorobą głównego bohatera książki? Byłam przekonana, że tak. Zaczynając czytać "Jesteś moim zawsze" obiecałam sobie, że nie będę płakać, że tym razem dam radę, bo przecież czytałam już tyle podobnych książek... Przez długi, długi czas szło mi naprawdę dobrze, wiedziałam jak się zakończy ta historia i byłam...