Dla mnie ta książka jest wybitna. Akcja toczy się wśród starożytnej Kartaginy (ok. III w. p.n.e.). Z początku wokół jej murów gromadzą się liczne wojska najemników oczekujących na zapłatę za lata walki dla tej afrykańskiej potęgi. Gdy starszyzna zwodzi najemników i nie chce im wypłacić żołdu, postanawiają odtąd walczyć przeciw swoim dawnym mocodawcom. Jednym z najemników-barbarzyńców jest Matho, który zakochuje się w tytułowej Salambo, córce Hamilkara, czczonej niemal jak bóstwo. I się zaczyna: ona z początku ma do niego odrazę, nienawidzi go, chce jego zguby, on zakochany bez pamięci staje na czele wojska barbarzyńców i walczy tylko po to, by wziąść ją w posiadanie. Zwroty akcji są nie do przewidzenia i zaskakują swoją liczbą. Raz wygrywają barbarzyńcy, innym razem wojska wodza Kartaginy - Hamilkara, trudno jest kalkulować o końcowym wyniku. Całą książkę charakteryzują dwie główne rzeczy: niespotykana erudycja Flauberta, który niczym znawca epoki posługuje się takimi terminami, że aż trudno uwierzyć, że w tych czasach nie żył. Po wtóre, opisy barbarzyństwa tych czasów są tak realistyczne, że mrożą krew w żyłach swoimi szczegółami i wyrafinowaniem w zadawaniu bólu. Umrzeć, to niemal jest nagrodą.
Pod koniec książki losy dzielnego Matho oraz Salambo się połączą w nieoczekiwanym zakończeniu. Czy wygra miłość czy może siła przymierza?
A tu już wkrótce wchodzi do gry słynny Hannibal...

Dla mnie ta książka jest wybitna. Akcja toczy się wśród starożytnej Kartaginy (ok. III w. p.n.e.). Z początku wokół jej murów gromadzą się liczne wojska najemników oczekujących na zapłatę za lata walki dla tej afrykańskiej potęgi. Gdy starszyzna zwodzi najemników i nie chce im wypłacić żołdu, postanawiają odtąd walczyć przeciw swoim dawnym mocodawcom. Jednym z...