Z łapką na serduszku - cieszę się, że przez dłuższy czas nie będę miała kontaktu z Xanthem. Poziom absurdu sięgnął dna.

Jako smarkula, Xanth bardzo lubiłam. Zabarwione erotyzmem, wydawać sie mogło mi wówczas, że błyskotliwe i śmieszne powieści, po latach, z każdym tomem tracą na swej otoczce, jaką pamiętam sprzed lat. Im dalej w las, tym więcej drzew, ale tu to po prostu zrobiła się dzika puszcza. Takie moje zdanie. I kropka.

Odnośnie samej lektury - tłumaczenie pana Pawła Kruka jest rewelacyjne. Tu muszę się zgodzić. Są drobne literówki, ale to już raczej chochliki drukarskie, niż cokolwiek innego. Co mnie jednak boli - Piers Anthony zdecydowanie "wygładził" wizję Xanth, nadał ton znudzenia. Czytało się nie z rozbawieniem, ale ze znudzeniem. Zasypianie nad kolejnymi stronami było całkiem normalne. Niestety, nie dostałam niczego, czego się spodziewałam: odrobiny absurdalnego humoru, jak i i ciętych, erotycznych i przaśnych tekstów. A nie, przepraszam, przaśność była. Ale w wydaniu przaśności przaśnej, spleśniałej i na powrót zapanierowanej, obsmażonej i podanej jako przaśność świeża i dobra. Dziękujemy, grypa żołądkowa na horyzoncie! Gdzieś straciło się to, o czym tak wielu mówi, recenzując Xanth: humor, zabawa słowem, absurd. Został tylko absurd. I to z gatunku tych mało śmiesznych, bo ten śmieszniejszy mamy w rzeczywistości. tak, zostały nam tylko wredne, grube i stare, często spróchniałe drzewa, których nijak nie da się ominąć, więc trzeba drwala. Albo odpoczynku przy innej książce.

A treść książki? Jak na tą ilość stron, treść jest słaba. postacie są nieprzemyślane. Sytuacje wydają się być robione na siłę. Ivy, jak na trzyletniego berbecia (nie znam się, nie mam własnych berbeci, a te, które znam są zwyczajowo starsze i bardziej ogarnięte) - wydaje się być zbyt... dziwna. Dziwna, zbyt ogarnięta, zbyt roztropna i "dorosła", a jednocześnie staje się być tak absurdalnie dziecinna, że to aż boli. Jej talent... to też kwestia sporna. Irene drażni swoim zachowaniem (ale ona zawsze drażniła),Dor okazuje się być tylko pionkiem, Dobry Czarodziej i Rozpadliniarz to już w ogóle jakaś kpina. Autor tak bardzo chciał pokazać, że chce i umie kierować dziećmi, że wręcz sam potrzebuje pieluszek. Niestety, takie jest moje odczucie. Nie bardzo nadążałam, dlaczego zaklęcie rozpadliniarza się rozpada, ile razy można być zjedzonym przez smoka i to przeżyć, oraz... no cóż. Mówiłam coś o spróchniałych drzewach? Dostajemy jeszcze więcej próchna pod twardą otoczką. Stadko małych drwali winno się przelecieć.

Co jeszcze warto dodać o tym niewątpliwie nie do końca udanym dziele autora? Że dał się za mocno ponieść wyobraźni, że pozwolił sobie na zbytnie szaleństwo. Xanth z jego magią praktycznie bez żadnego ograniczenia, z pozornie przydatnymi talentami do wszystkiego i wszystkich, okazuje się być ciężkie, chropowate i nie do zjedzenia. brak jest rześkości i powiewu radości, każda kolejna strona zwyczajnie przytłacza. Słowne kalambury i nawiązania do rzeczywistości w przedmiotach czy roślinach są niemal wtłoczone na siłę, jakby autor nie miał pomysłu, jak dalej pchać fabułę. Ja w sumie też nie bardzo wiem, o czym pisać w przypadku "Smoka na piedestale". Nie jest to książka zła. Co to, to nie. Jest po prostu bardzo słaba. Z pewnością znajdzie się wierne grono odbiorców, zachwyconych tą pozycją. Trzeba jednak brać pod uwagę, że w przypadku takich właśnie książek, pisanych "z humorem i przymrużonym okiem" łatwo popaść w przesadę, przeważyć szale humoru i iść w niewłaściwą stronę. I to właśnie stało się z tą, najsłabszą częścią z całego cyklu. Została przesycona do przesady, autor się wypalił i widać było, pisał na siłę, bo wydawcy go gonili. Nieprzemyślane sytuacje, mało zabawne kalambury językowe i za suche żarty erotyczne - zapewne spodobają się nastoletniemu czytelnikowi, który nie ma jasno określonego gustu literackiego; spodobają się też osobie poszukującej lekkości, braku skupienia nad czytanym tekstem i śmieszności co strona. Komuś, kto szuka jednak czegoś więcej pod płaszczykiem słów, ciężko będzie jednak zaimponować i sprawić, że się zachwyci. jedynym plusem jest urocza i nawiązująca do całego cyklu okładka, ale wydawnictwo Nasza Księgarnia ma zwykle ładne i dopasowane do treści okładki.

Dlatego, jak mówię - to pozycja, która winien nawiedzić mały drwal i nieco pozbyć się drzew. Odrobinę zmodyfikować, odświeżyć, nadać lekkości. I byłoby rewelacyjnie. Tak jest tylko naciąganie dobrze. A ja sama też czasowo, zgodnie z zapowiedzią, robię sobie od cyklu przestój. Tak, wiem, brakuje mi 3 książek (części 2, 8 oraz 9). Ale chwilowo nie zamierzam ich nabywać - potrzebuję odpocząć, skupić się na książkach nieco innej treści, może nieco bardziej przemyślanych. Zapewne w końcu do tego świata wrócę - absurd zawsze się przyda, kiedy życie robi się za poważne w końcu... ;)

//Opinia do przeczytania również tu: http://kaginbox.blox.pl/2016/08/Smok-na-piedestale.html

Z łapką na serduszku - cieszę się, że przez dłuższy czas nie będę miała kontaktu z Xanthem. Poziom absurdu sięgnął dna.

Jako smarkula, Xanth bardzo lubiłam. Zabarwione erotyzmem, wydawać sie mogło mi wówczas, że błyskotliwe i śmieszne powieści, po latach, z każdym tomem tracą na swej otoczce, jaką pamiętam sprzed lat. Im dalej w las, tym więcej drzew, ale tu to po prostu...

Trochę się zawiodłem na tej książce po powrocie do Xanthu po dłuższej nieobecności. Wiedziałem, że smok odegra tu wielką rolę, ale odczuwałem nudę przez poprowadzenie fabuły. Jest ona trochę nijaka. Tego co było mocną stroną serii, czyli żarty kolorowane erotyzmem i zabawa słowem, zostały prawie zapomniane. Tak jakby autor ugrzecznił Xanth. Co prawda dalej odkrywamy nowe miejsca w krainie i poznajemy nowych bohaterów, ale to już trochę nie to samo. Talent Ivy trochę zbyt ogólny do ogarnięcia i poprowadzenia w historii. Szczególnie przez dziecko kilkuletnie. Reasumując jest to najsłabsza książka do tej pory w krainie Xanth. Oby dalsze części powróciły na dobrą drogę.

Zaklęcie zapomnienia rozpada się. Przez co Rozpadliniarz grasuje poza Rozpadliną. W zamieszaniu gubi się Ivy córka Dora i Irene. W skutek wypadku spowodowanego przez Hugona Dobry Czarodziej i Rozpadliniarz zostają odmłodzeni do wieku niemowlęcego dzięki polaniu wodą z Fontanny Młodości. Jednak nad Xanth nadciąga większe niebezpieczeństwo.

Trochę się zawiodłem na tej książce po powrocie do Xanthu po dłuższej nieobecności. Wiedziałem, że smok odegra tu wielką rolę, ale odczuwałem nudę przez poprowadzenie fabuły. Jest ona trochę nijaka. Tego co było mocną stroną serii, czyli żarty kolorowane erotyzmem i zabawa słowem, zostały prawie zapomniane. Tak jakby autor ugrzecznił Xanth. Co prawda dalej odkrywamy nowe...

Zaskakująco dobra książka. Zważywszy, że z żadną z poprzednich części styczności nie miałam. Mimo to fabuła była całkowicie zrozumiała, a geneza postaci i zdarzeń pokrótce przypomniana.

Rewelacyjny abstrakcyjny humor z domieszką infantylizmu. Dużo smaczków językowych i czarny humor przejawiający się w ciętych refleksach o życiu codziennym. Książka urocza lecz stonowana. Biorąc pod uwagę ogrom dwuznaczności, niejednokrotnie pikantnych, bynajmniej nie dla dzieci. Bardzo pozytywna powieść.

Z ciekawostek, zauważyłam, że parę motywów zostało później wykorzystanych w zarówno w filmach jak i grach komputerowych (np. motyw pięknego syna wiedźmy - Neverwinter Nights 2: Maska Zdrajcy czy motyw miłości zombie do człowieka – „Wiecznie Żywy”).

Zaskakująco dobra książka. Zważywszy, że z żadną z poprzednich części styczności nie miałam. Mimo to fabuła była całkowicie zrozumiała, a geneza postaci i zdarzeń pokrótce przypomniana.

Rewelacyjny abstrakcyjny humor z domieszką infantylizmu. Dużo smaczków językowych i czarny humor przejawiający się w ciętych refleksach o życiu codziennym. Książka urocza lecz stonowana....

Fajna książka lubię książki tego autora

Fajna książka lubię książki tego autora

http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/2014/05/smok-na-piedestale.html

http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/2014/05/smok-na-piedestale.html

Bardzo prosta i bardzo lekka, czyli typowy Xanth. Amerykanizmy, proste, łamigłówki, banalna oczywista historia i niedojrzałe podejście do seksu. Ale w porównaniu do 6 części jest o wiele lepiej.

Bardzo prosta i bardzo lekka, czyli typowy Xanth. Amerykanizmy, proste, łamigłówki, banalna oczywista historia i niedojrzałe podejście do seksu. Ale w porównaniu do 6 części jest o wiele lepiej.

Zapewniam was, że ta część będzie jedną z waszych ulubionych - połowa wydarzeń opisuje przygody Irene - którą oczywiście znamy z poprzednich tomów - oraz Ivy - córki jej i Dora.
Jedna z bardziej wciągających części :))

Zapewniam was, że ta część będzie jedną z waszych ulubionych - połowa wydarzeń opisuje przygody Irene - którą oczywiście znamy z poprzednich tomów - oraz Ivy - córki jej i Dora.
Jedna z bardziej wciągających części :))

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam