Nie oczekiwałam zbyt wiele po tej pozycji (polskie fantasy nie nastraja mnie optymistycznie) i chyba dobrze się stało bo moje odczucia po lekturze są zdecydowanie pozytywne. To takie miłe, znaleźć polską autorkę dark fantasy która umie pisać i opowiadać interesujące historie - aż ciężko uwierzyć że to był jej debiut powieściowy. Ale po kolei.

Z przyjemnością zawiadamiam że pani Hałas lubi torturować swoich bohaterów i efekty są interesujące. Zarówno Brune Keare jak Marshia Lavalle to w pełni trójwymiarowe postacie o których chce się wiedzieć więcej i więcej. Stworzony świat fantasy to wersja 'na bogato' z wieloma potworami pożyczonymi z różnych mitologii. Ifryty, demony, żywiołaki, dusiołki i odmieńce potrafiły poruszyć moją wyobraźnię. Bogowie odeszli a szkoda. Za to mięsożerne homunkulusy, alchemia i tarot sprawiły że los Bruna zaczął się układać w elegancką całość. Dwie magie, czarna i srebrna, zwalczające się nawzajem, to był także niezły pomysł. Czemu więc tylko 6 gwiazdek a nie pełna dziesiątka i dożywotnie uwielbienie?

No cóż... jeśli chodzi o głównego bohatera to wolałabym więcej ambiwalencji, więcej 'czerni w czerni' no i trochę mniej pośpiechu. Jak dla mnie Brune Keare, facet z trzema bliznami, za szybko wykaraskał się z prześladujących go kłopotów, odzyskując siły i zdolności magiczne praktycznie z dnia na dzień. Wystarczyło że Gorczyca, taka lokalna wiedźma, nadała mu jego 'mroczne' imię, Krzyczący w Ciemnościach, i od razu poczuł się lepiej. Trochę to zalatywało rozwiązaniami rodem z RPG - wyrzuć szóstkę a twój charakter zyska takie a takie umiejętności, praktycznie od razu. Po jakimś czasie zniesmaczył mnie fakt jak Brune starał się za wszelką cenę udowodnić że jest 'dobrym chłopcem' 'fajnym gościem' i wogóle ma serce we właściwym miejscu chociaż uprawia nieakceptowaną odmianę magii. Altruizm jest zawsze z lekka podejrzany w przypadku typa który żyje w podziemiach, zadaje się ze śmieciarzami i bezdomnymi oraz musi zarabiać na życie w nielegalny sposób. Nie chce mi się wracać do fabuły ale gdybym policzyła wszystkie 'altruistyczne' gesty Bruna względem kurtyzan, sierotek i żebraków to myślę że zebrała by się całkiem spora sumka... Może wyjdę na potwora ale te gesty wydawały mi się co najmniej sztuczne i zdecydowanie nie pogłębiały mojej sympatii.

Ale nie ma co psioczyć za dużo - interesująca, logiczna fabuła, solidnie skonstruowani bohaterowie i ciekawy świat fantasy sprawiły że raczej na pewno sięgnę po następne części. Jak na dark fantasy napisane przez polskiego autora to spore osiągnięcie.

Nie oczekiwałam zbyt wiele po tej pozycji (polskie fantasy nie nastraja mnie optymistycznie) i chyba dobrze się stało bo moje odczucia po lekturze są zdecydowanie pozytywne. To takie miłe, znaleźć polską autorkę dark fantasy która umie pisać i opowiadać interesujące historie - aż ciężko uwierzyć że to był jej debiut powieściowy. Ale po kolei.

Z przyjemnością zawiadamiam że...