Jak na Katarzynę Miller – nie jest to mocna pozycja. Nie mogłam doczekać się jej przeczytania od kiedy poznałam jej tytuł, ale spotkało mnie rozczarowanie. Łyknęłam ją w jeden dzień (co jest u mnie rzadkością – czytam raczej wolno), ale już nawet nie o to chodzi. Spodziewałam się porad dotyczących przełamywania swoich barier i ograniczeń, zachęty do działania, realizowania siebie, przekraczania konwenansów. To w tej książce co prawda jest, ale w niewielkiej w sumie ilości i nie takiej formie, jakiej oczekiwałam...
No właśnie – co do tej formy: książka ma 200 stron, z czego konkretnego tekstu jest jakaś 1/4-1/3 całej objętości. Reszta to propozycje ćwiczeń (w stylu: „Pomyśl za co jesteś wdzięczna rodzicom. Zapisz to poniżej.”), zabawne obrazki oraz puste miejsca. Nazywam to przerostem formy nad treścią. Treść natomiast ma postać czegoś na kształt felietonów, miejscami bardziej filozoficznych niż psychologicznych (tak, wiem, autorka jest także filozofką), w których nierzadko podane są te same przykłady i opowiastki, co we wcześniejszych tekstach Miller. Niektóre rozdzialiki są niezłe, ale ogólnie to taki groch z kapustą - tu o seksie na pierwszej randce, tam o byciu wyrozumiałym. A nagromadzenie niebieskości raziło moje oczy.

Generalnie umocniło się we mnie poczucie, które mam od jakiegoś czasu: Millerowa mi się przejadła, rzadko już czymś mnie „oświeca”.

Jak na Katarzynę Miller – nie jest to mocna pozycja. Nie mogłam doczekać się jej przeczytania od kiedy poznałam jej tytuł, ale spotkało mnie rozczarowanie. Łyknęłam ją w jeden dzień (co jest u mnie rzadkością – czytam raczej wolno), ale już nawet nie o to chodzi. Spodziewałam się porad dotyczących przełamywania swoich barier i ograniczeń, zachęty do działania, realizowania...