Nie da się ukryć- jestem fanką serii. Patricia Briggs jest po prostu mistrzynią urban fantasy. Mimo kiepskich początków i pierwszej książki ponoć tak złej, że prawie rzuciła pisanie, to dzięki serii o Mercedes Thomson zyskała wiernych fanów na całym świecie.

Pradawni bardzo wytrwale chronią swojej prywatności. Twarz którą pokazali jest tylko iluzją. Jeżeli wetkniesz nos w nie swoje sprawy możesz tego bardzo pożałować. Nawet gdy jesteś kojotem. Mercy, by spłacić swój dług, decyduje się pomóc nieludziom w śledztwie. Ktoś zabił w rezerwacie kilka istot, w tym jednego naprawdę potężnego. Mercy musi nie tylko wytropić mordercę, ale i oczyścić swego mentora z podejrzeń. Szczególnie, że pradawni nie przywiązują szczególnej uwagi do uczciwego procesu. By zataić tajemnice, których żaden człowiek nie może poznać, są gotowi na naprawdę wiele.

Odnoszę wrażenie, że seria z tomu na tom robi się coraz bardziej mroczna. Oczywiście lekki humor dalej jest nieodłączną częścią powieści, jednak pewne wydarzenia zdecydowanie zagęszczają atmosferę. Szczególnie końcówka tego tomu sprawiła, że… Wiecie co? Popłakałam się. Nie spoilerując, mogę powiedzieć tylko, że Briggs naprawdę mnie zaskoczyła. Umiejętnym ukazaniem emocji, plastyką opisu i realnością traumy. Nie spodziewałam się po książce, z założenia lekkiej i rozrywkowej, tak perfekcyjnego ukazania strzaskanej psychiki. Briggs udźwignęła temat, na którym często wykładają się pisarze, tych niby bardziej ambitnych pozycji.

W każdym tomie autorka przybliża nam prawa rządzące poszczególnymi hmm gatunkami? Zew księżyca dotyczył wilkołaków, Więzy krwi wampirów, a Pocałunek żelaza skupia się na nieludziach. To bardzo rozsądne rozwiązanie, połączenie tego wszystkiego w jednej książce sprawiłoby za duży chaos, a informacje byłyby zapewne mniej szczegółowe. Oczywiście, wiele tajemnic zostało jeszcze w strefie domysłów, ale operując dostępnymi danymi możemy już jako tako przewidzieć konsekwencje niektórych wydarzeń.

Nie byłoby książki o Mercedes, gdyby zabrakło mojego ulubionego trójkąta miłosnego. Jak długo można trzymać dwa wygłodniałe wilki na dystans? Na szczęście niezbyt długo. Dlatego Mercy będzie musiała podjąć w końcu jakąś decyzję, co nie jest takie proste jak się wydaje. Życie z dominującym wilkiem i przebywanie przy boku tego odrzuconego może nieść ze sobą nieprzyjemne konsekwencje. Ja miałam swój typ i cieszę się, że Mercy wybrała podobnie. A wy, kogo obstawiacie?

Umówmy się seria o Mercedes Thomson nie jest literaturą wysokich lotów. Czytelnicy Dostojewskiego, Eco czy Flanagana mogą patrzeć na was krzywo, gdy w kolejce do kasy będziecie trzymać któryś z tomów o Mercy zamiast Zbrodni i kary. Na szczęście gustów jak bakterii, każdy ma swoje indywidualne. Chociaż uwielbiam Flanagana, do jego twórczości mogę sięgnąć tylko w określonym nastroju. Briggs jest za to jak ulubiony t-shirt. Co z tego, że już lekko wyciągnięty? Pasuje do każdej okazji i nastroju, dokładnie tak samo jak Mercy.

Kolejny tom czeka już na półce, a ja… No cóż znów oszukam kolejkę i sięgnę po niego znacznie szybciej niż planowałam.

Nie da się ukryć- jestem fanką serii. Patricia Briggs jest po prostu mistrzynią urban fantasy. Mimo kiepskich początków i pierwszej książki ponoć tak złej, że prawie rzuciła pisanie, to dzięki serii o Mercedes Thomson zyskała wiernych fanów na całym świecie.

Pradawni bardzo wytrwale chronią swojej prywatności. Twarz którą pokazali jest tylko iluzją. Jeżeli wetkniesz nos w...