Niestety książka jest zła nie tylko jako powieść historyczna: począwszy od stylu, poprzez kompozycję, na kreacji bohaterów wcale nie kończąc.

Tytuł wraz z podtytułem sugeruje czytelnikowi opowieść biograficzną o Elżbiecie Rakuskiej i Kazimierzu Jagiellończyku, może w konwencji romansu historycznego, skoro brzydkie kaczątko zostaje żoną króla. Wrażenie to podtrzymuje podział na rozdziały: Panna, Kawaler, Małżeństwo, Wdowa - a jednak całość wcale nie jest podporządkowana tytułowej bohaterce. Autorka co chwila skręca w przeróżne strony - np. książkę otwiera scena kradzieży korony węgierskiej, aby ukoronować nowonarodzonego brata Elżbiety, ale wątek ten urywa się nagle - zostaje sceną oderwaną jak wiele następnych, migawką, która - chociaż sama w sobie poświęcona kwestii ciekawej - do niczego fabularnie nie prowadzi. A jest tych migawek więcej niż partii poświęconych Elżbiecie; przeskoki wprowadzają chaos i z powodu fragmentaryczności wcale nie przybliżają tła historycznego. Dodać też wypada, że do małżeństwa z Kazimierzem dochodzi za połową książki, a upchnięcie następnych kilkudziesięciu lat na około stu stronach skutkuje prawdziwą katastrofą - skoro częściej niż emocje bohaterki wystąpią na nich wyliczania dostojników królestwa. Autorka przeskakuje parę lat, aby później w jednym akapicie zmieścić poród i wojnę z Krzyżakami. Końcówka zaś to w zasadzie opracowanie historyczne dotyczące losów synów pary.

To wszystko napisane zostało głównie zdaniami prostymi i krótkimi, co zakłóca płynny odbiór tekstu. Pełne są też te zdania sformułowań bardzo wytartych, jak "zasznurowała usta w wąską kreskę" czy "ogień wesoło płonął w palenisku", natomiast całkowicie zbędne sceny erotyczne to już wykwit najbardziej sztampowych opisów rozkoszy. Jedyne co poczytać daje się na plus to delikatna archaizacja wypowiedzi postaci.

Niestety są to postacie bardzo papierowe. O Elżbiecie, której - wydawałoby się - czytelnik powinien kibicować, dowiemy się, że jest brzydka (ale co to dokładnie znaczy?), ale bardzo inteligentna (ale w jaki sposób się to przejawia, poza powtarzaniem charakterystyki w opisach?). Przy tym wykreowana została na osobę niezwykle niesympatyczną i zadzierającą nosa, która od dzieciństwa po śmierć pogardza ludźmi niższego stanu, czy to malarz, czy rzemieślnik, czy pokojowiec. Kazimierz Jagiellończyk nie został wyposażony w żaden charakter - snuje się tylko i rozmyśla, no i jest odpowiedzialny oraz wierny. I postawny. Historia miłosna bez najmniejszych emocji.

Jakby tego było mało, w posłowiu przyzna się autorka, że wielość opisanych scen nie miała prawa się historycznie wydarzyć. Nie rozumiem - po co, zamiast wypełnić białe plamy, co i tak jest powieściopisarskim zmyśleniem, naginać znane fakty, aby dać bohaterom wspólną scenę, która spokojnie mogłaby zaistnieć bez tego rodzaju machinacji. Gdyby skupić się na tytułowej postaci, a nie skakać z kwiatka na kwiatek.

Jako wisienkę na torcie dostajemy m.in. temperaturę poniżej zera (stopnie Celsjusza w wieku piętnastym) oraz pomocnika kuchmistrza, który na papierze dokonuje mnożenia: liczby gości przez... kilogramy mięsa.

Niestety książka jest zła nie tylko jako powieść historyczna: począwszy od stylu, poprzez kompozycję, na kreacji bohaterów wcale nie kończąc.

Tytuł wraz z podtytułem sugeruje czytelnikowi opowieść biograficzną o Elżbiecie Rakuskiej i Kazimierzu Jagiellończyku, może w konwencji romansu historycznego, skoro brzydkie kaczątko zostaje żoną króla. Wrażenie to podtrzymuje...