Strasznie mi się ta książka podobała. Nieśpieszna historia o zwykłych ludziach, o cierpieniu, biedzie, ale i o nadziei, że nie wszystko jeszcze stracone. Pomimo tego że ta książka kreśli obraz Południa jak kraju trzeciego świata i miejscami opisuje okrutne, rasistowskie lincze, nie jest to książka ponura. Może dlatego, że autor ma bardzo wiele empatii dla swoich bohaterów. Książka jest pełna humoru oraz wyrazistych postaci, których autor stara się nie oceniać chyba że chodzi już o zupełnego rasistę. Dzieło posiada także duży walor poznawczy. Można się wiele dowiedzieć o obecnej sytuacji na Południu, o jego historii, o walce o prawa obywatelskie, o południowej literaturze oraz o muzyce a szczególnie o bluesie. Jedno co mógłbym wytknąć autorowi to to, że nie podoba mu się ta złowieszcza legenda na temat Południa, która wytworzyli pisarze piszący o tej ziemi na czele z Faulknerem (chodź autor go podziwia, a nie cierpi np Harper Lee), ale sam w trochę się do niej przyczynia. Niektóre jego opisy krajobrazów, szczególnie rzeki Missisipi, ale także czasami ludzi powodują, że jawi się ten kraj jako miejsce niesamowitości oraz dziwactw. Okazuje się, że nawet on nie potrafi do końca uciec przed stereotypem? magią? Południa.

Strasznie mi się ta książka podobała. Nieśpieszna historia o zwykłych ludziach, o cierpieniu, biedzie, ale i o nadziei, że nie wszystko jeszcze stracone. Pomimo tego że ta książka kreśli obraz Południa jak kraju trzeciego świata i miejscami opisuje okrutne, rasistowskie lincze, nie jest to książka ponura. Może dlatego, że autor ma bardzo wiele empatii dla swoich bohaterów....