Jak na twórczość Szekspira dzieło nietypowe, bo Wenus i Adonis to poemat. Można wystawić na scenie, ale będzie to niemal antyczna tragedia z chórem jako narratorem i dwójką aktorów. Fabuła osnuta na tle mitu o miłości bogini do śmiertelnika zawiera się w ciągu kilku, najwyżej kilkunastu godzin. W tym czasie Wenus okazuje swą miłość młodzieńcowi, który ją odtrąca, a następnie udaje się rankiem na polowanie, podczas którego dzik zadaje mu śmierć. Rozpacz Wenus kończy utwór.
Ponieważ mamy do czynienia ze znanym mitem, trudno nazwać spoilerem powyższy opis. Bo przecież wydarzenia są tu najmniej ważne. Poemat ma przede wszystkim pokazać niepohamowaną miłość, wręcz żądzę bogini i zarazem niechęć do więzów tak silnego uczucia ze strony Adonisa. Odczucia pary są tu szczególnie ważne, ich punkt widzenia na miłość, na bliskość kobiety i mężczyzny. Szekspir po raz kolejny w swej twórczości wykorzystał znany motyw jako pretekst do rozważań nad miłością, wiernością zasadom życiowym, żądzom cielesnym. I choć nie jest to utwór na miarę Romea i Julii czy Otella, dobrze charakteryzuje postawy ludzkie.
Poemat został wydany w ramach serii dzieł Szekspira i podobnie jak inne nie jest wolny od niedoróbek redakcyjnych. Trudno. Na uwagę zasługuje wykorzystanie tłumaczenia Jana Kasprowicza, które niekiedy razi archaizmami, ale jest jednak znakomitą pracą poety, co zapewne nieco psuje przekład (nie konfrontowałem wersji polskiej i angielskiej, nie mam prawa oceniać). Bardzo dobrze jest przeczytać poezję mistrza w tłumaczeniu mistrza.

Jak na twórczość Szekspira dzieło nietypowe, bo Wenus i Adonis to poemat. Można wystawić na scenie, ale będzie to niemal antyczna tragedia z chórem jako narratorem i dwójką aktorów. Fabuła osnuta na tle mitu o miłości bogini do śmiertelnika zawiera się w ciągu kilku, najwyżej kilkunastu godzin. W tym czasie Wenus okazuje swą miłość młodzieńcowi, który ją odtrąca, a...