Książka ta jest pierwszym dziełem Mastertona, które miałem okazję przeczytać. Spodziewałem się po nim bardzo dużo. Wielu uważa go za mistrza horroru, stawiając jego postać tuż obok Kinga. Nie będzie kłamstwem, jeśli napiszę, że stał się jedną z ikon powieści amerykańskiej.

Tym większe było moje rozczarowanie, gdy stopniowo zaczęło dochodzić do mnie, co tak naprawdę mam przed sobą i na jak niskim poziomie jest „Głód”. Zarzutów wobec tej pozycji mam tak wiele, że nie wiem nawet, od czegoś zacząć. Spróbuję więc napisać nieco o pozytywach, choć jedynym pozytywnym akcentem jest tutaj sam początek książki, pierwsze pięćdziesiąt stron, gdy poznajemy głównych bohaterów, łudzimy się, że ich charaktery będą wielowarstwowe i ciekawe, a napięcie wzrasta na naszych oczach. To napięcie sprawiło, że początkowo uznałem Mastertona za kogoś naprawdę godnego uwagi. Niestety, potem było już tylko gorzej.

Opowiadana nam historia jest niesamowicie wręcz prosta i płytka, nafaszerowana zbiegami okoliczności i zdarzeniami pozbawionymi sensu, racji bytu oraz jakichkolwiek podstaw, by uznać je za prawdopodobne. Często, bardzo często, autor podciera sobie nimi tyłek, gdy musi spleść ze sobą jakieś wątki, by cała fabuła choć trochę trzymała się kupy.

Główni bohaterowie książki są kpiną. Wykreowani w bardzo kanciasty, pozbawiony polotu sposób. Cały czas podczas lektury odnosiłem wrażenie, że Masterton w ogóle nie rozumie, po co w powieściach dialogi. Wszystkie wypowiadane przez postacie kwestie są tak bezpłciowe i nijakie, że trudno je przyporządkować do konkretnych osób. Wiele z nich wypowiada się w ten sam sposób, tym samym stylem, który nie jest ich stylem, a stylem autora. To trochę tak, jakby w jakimś filmie przykleić wszystkim aktorom tą samą twarz.

Masterton nie pokazuje nam głębi bohaterów w czasie. Stara się to robić w kilku przypadkach, ale ze słabym skutkiem, wywołując w czytelniku raczej zdziwienie postawą danej postaci niż psychologicznie wykazując jej motywy. Zamiast tego autor sądzi, że przedstawienie wszystkich głównych bohaterów w długi, wyczerpujący sposób, przy pierwszej styczności z nimi, to świetny pomysł. Dodatkowy, opisy te muszą, ale to koniecznie muszą, posiadać długie wywody na temat życia seksualnego i wielkości narządów płciowych każdego z bohaterów.

Tutaj dochodzimy do kolejnej wielkiej wady, a więc seksualizowania powieści. Sam jestem bardzo liberalny i lubię, gdy ktoś dobrze przedstawi w całej historii erotyzm bądź po prostu seks, nawet w książce dla młodzieży (jak mistrzowsko zrobił to Neil Gaiman w „Gwizdnym pyle”). Sęk w tym, że Masterton wciska to wszystko na siłę, często zamieniając swoją powieść w erotyk naprawdę średniej klasy. Po którymś z kolei opisie tego, w jaki sposób dany mężczyzna lubi się kochać ze swoją żoną, miałem ochotę rzucić książką. Zaś kolejny raz mając przed oczami opis falującego biustu, czułem się naprawdę zażenowany.

Podsumowując, „Głód” jest naprawdę słabą pozycją. Masterton nie urzekł mnie w żaden sposób i nie zamierzam sięgać po niego po raz drugi. Być może inne jego książki są na lepszym poziomie, jednak nie sądzę, by zmiana była aż tak drastyczna, żebym postanowił znów dać mu szansę. Są znacznie lepsi autorzy, w tym polscy. Ameryko, jeśli Masterton jest jednym z pisarzy, którymi się chlubisz, europejscy twórcy mogą patrzeć na ciebie jedynie z politowaniem. Trzy na dziesięć gwiazdek.

Książka ta jest pierwszym dziełem Mastertona, które miałem okazję przeczytać. Spodziewałem się po nim bardzo dużo. Wielu uważa go za mistrza horroru, stawiając jego postać tuż obok Kinga. Nie będzie kłamstwem, jeśli napiszę, że stał się jedną z ikon powieści amerykańskiej.

Tym większe było moje rozczarowanie, gdy stopniowo zaczęło dochodzić do mnie, co tak naprawdę mam...