Ostatnia część cyklu, czyli pożegnanie z buntowniczką z pustyni, z piaskiem i baśniowym klimatem.
Cały cykl jako całość bardzo mi się podobał, urzekł mnie swoim wyjątkowym klimatem i chyba trochę przypomniał jak to jest słuchać baśni i przenosić się w świat Dżinów (przed oczami miałam czasem Alladyna i jego niebieskiego Dżina, to tak jakby autorce udało się przenieść mnie w świat mojego dzieciństwa). Jednak historia Amanii to historia wojny, która przynosi ofiary, konieczność podejmowania trudnych decyzji i utratę przyjaciół. W tej historii nie ma prostych wyborów, nie ma czarno białej rzeczywistości. Autorka pokazuje jak wiele odcieni ma świat.
Po drugiej części cyklu (która trochę mnie rozczarowała i zdecydowanie mi czegoś w niej brakowało), miałam pewne obawy sięgając po część trzecią, jednak ciekawość o dalsze losy rebelii zwyciężyła. Przez pierwsze strony nie porwała mnie ta historia. Nie czułam klimatu pierwszej części, zastanawiałam się dlaczego, zastanawiałam się czego mi brakuje i później już wiedziałam. Jak tylko losy bohaterów znowu się przeniosły na pustynię pełną piasku, znowu poczułam ten klimat, znowu wsiąkłam w historię, przerzucając stronę za stroną. Wiedziałam już, że drugi tom który toczył się w pałacu, nie porwał mnie, bo komnaty Pałacu to nie to samo co Pustynia.
Gdzieś koło 60 strony czytałam już jednym ciągiem i z ciekawością zastanawiałam się co dla swoich bohaterów przygotowała autorka. A uwierzcie mi przygotowała wiele niezapomnianych, niebezpiecznych przygód. Autorce udało się sprawić, że polubiłam bohaterów, kibicowałam im i z zapartym tchem śledziłam ich losy. W tej części znajdziecie pełną paletę emocji, wiele niespodzianek i jeszcze więcej magii. Cała historia doprawiona jest szczyptą pięknej miłości, przedstawionej w cudowny sposób.
Ta książka sprawiła, że naprawdę przeniosłam się w świat pustyni, Dżinów, magii i poczułam klimat baśni. Przeniosłam się w krainę, w której wszystko jest możliwe i oderwałam się od rzeczywistości. Wszystkim miłośnikom baśni i nie tylko gorąco polecam :)

Ostatnia część cyklu, czyli pożegnanie z buntowniczką z pustyni, z piaskiem i baśniowym klimatem.
Cały cykl jako całość bardzo mi się podobał, urzekł mnie swoim wyjątkowym klimatem i chyba trochę przypomniał jak to jest słuchać baśni i przenosić się w świat Dżinów (przed oczami miałam czasem Alladyna i jego niebieskiego Dżina, to tak jakby autorce udało się przenieść mnie...