Czas mumii, czyli serce w bandażach

Czas mojego gimnazjum, to był okres szału na romanse paranormalne, a zapoczątkowała go ekranizacja Zmierzchu. Po tym, jak koleżanka pokazała mi ten film, najpierw pochłonęłam sagę autorstwa Stephenie Meyer, a później już sięgałam po cokolwiek o podobnej tematyce. Akademia wampirów, Dary Anioła, Wampiry z Morganville, Szeptem, Trylle, Scarlett, Pamiętniki wampirów… I wiele, wiele więcej. Po latach mam ochotę wrócić do pozycji, które miło mi się kojarzą, a niewiele z nich pamiętam. Jednak jednego jestem pewna - wszystkie są oparte na tych samych schematach, które skutecznie wyśmiewa Czas mumii, czyli serce w bandażach.

Sofia jest licealistką z umiejętnością koordynacji ruchowej bliskiej zeru. Jest zauroczona nowym uczniem, tajemniczym i trzymającym się na uboczu. Chłopak wyróżnia się tym, że od stóp do głów jest owinięty bandażami (nowy trend wśród hipsterów?). Przeznaczenie sprawia, że siadają razem na lekcji geografii i wspólnie mają napisać esej na temat Bliskiego Wschodu, dzięki czemu dziewczyna ma okazję odkryć tajemnice nowego kolegi. Ale czy na pewno on coś ukrywa?

Przed sięgnięciem po tę książkę trzeba być świadomym jednego - to jest parodia młodzieżówek paranormalnych, napisana przez dwóch komików. Używając wyolbrzymień, wyśmiewają oni wszystkie możliwe schematy tego gatunku. Cała historia jest stworzona z kliszy, które w książkach pisanych “na poważnie” wywołują w nas irytację, jednak tutaj sprawiają, że na ustach pojawia nam się uśmiech, a chwilami można nawet wybuchnąć śmiechem. To właśnie odróżnia tę parodię od wcześniejszych, nieumiejętnych prób wyśmiania tak popularnego gatunku.

Wyobraźcie sobie, że z młodzieżówek, które przeczytaliście, wyciągacie wszystkie schematy i wrzucacie je do jednej książki. Przy okazji je wyolbrzymiacie, to bo ile razy można czytać o tym, że w dziewczynie kocha się jej najlepszy przyjaciel, a ona tego nie zauważa. Właśnie z takiej mieszanki powstał Czas mumii, czyli serce w bandażach. Na tle innych młodzieżówek wyróżnia się tylko jeden szczegół - na drodze głównej bohaterki nie staje wampir, anioł, wilkołak, czy tego typu istoty znane nam z innych utworów. W tym przypadku mamy do czynienia z mumią. Tak, mumią. I to nie jest żaden spoiler, przecież jest mowa o tym nawet w tytule. Po prostu Sofia, jak na postać z fantastyki młodzieżowej przystało, jest tak bardzo spostrzegawcza i zajęta wewnętrznymi dyskusjami z samą sobą, że tego nie zauważa. Ba! Myśli że to nowa moda, a Seth po prostu jest hipsterem.

Jako, że jest to parodia, to książka ta powinna się opierać na innych pozycjach, które warto znać, by odkryć wszystkie smaczki. Najbardziej można tu odczuć wpływ Zmierzchu, który przecież zapoczątkował modę na ten gatunek, ale nie brakuje tu też odniesień do Szeptem, Darów Anioła, czy innych powieści tego typu. Jednak kosztem takiego miksu jest fakt, że same postacie nie są zbyt rozbudowane, a fabuła nie zawsze ma sens. W sumie jak się nad tym zastanowić, to brzmi to jak typowa młodzieżówka sprzed kilku lat.

Może się wydawać, że takie wyolbrzymianie cech, które denerwują nas w innych książkach będzie strzałem w stopę. Jeśli coś nas irytuje, a później to wzmocnimy, to czy logicznie myśląc, nie powinniśmy czuć jeszcze większej irytacji? Ezra Fox i Alex Falcone pokazali, że można przedstawić to tak, że przerysowane klisze będą nas bawić do łez i uświadamiać nam kolejne absurdy, na które nawet wcześniej nie zwróciliśmy uwagi. No bo jak można z poważną miną czytać wewnętrzny monolog Sofii, która rozmawia nawet ze swoimi organami, a dzięki tej jednostronnej konwersacji dochodzi do wniosku, że trójkąt miłosny jest głupią i zupełnie niepasującą nazwą na sytuację, w której dwie osoby kochają się w tej samej postaci?

Czas mumii, czyli serce w bandażach jest świetną książką na poprawę humoru. To utwór dla każdego: lubisz młodzieżówki? - przed tobą powieść idealna, bo jest połączeniem wszystkich najbardziej znanych fantastycznych młodzieżówek; nie lubisz młodzieżówek? - przed tobą powieść idealna, bo w końcu ktoś przez wyolbrzymione schematy sprawił, że widać jak bardzo głupie mogą się wydawać; myślisz, że młodzieżówki już nie są dla twojego wieku? - przeczytaj tę, a nie będziesz musiał czytać innych, wystarczy później podmienić imiona, rasy i główny cel, a wyjdzie ci z tego każda fantastyczna młodzieżówka. Tak więc nie czekaj i zaopatrz się w swój egzemplarz!

Oto horror na miarę aktualnych czasów. Istna zgroza, a może nawet borelioza... Oto "Czas mumii czyli serce w bandażach".
Główna bohaterka niniejszego dzieła, nosząca jakże piękne i starożytne imię Sofia, aby sprostać dziedzictwu wynikającemu właśnie z dumnie noszonego imienia jest... tępa jak stado pędzących imadeł (takież oto sformułowanie znalazłem w necie i muszę się przyznać, iż pasuje do naszej Sofii jak złoto :P ).
Sofia ma przyjaciela, Duncana, który jest gwiazdorem szkolnej drużyny bejsbolowej oraz młodym Indianą Jonesem (czytaj archeologiem hobbystą) i jednym z najznamienitszych kolekcjonerów rzeźb fallusów... Do tego jeszcze Duncan nie bierze sterydów (brawo Sofio - istny szerlok z ciebie), tylko (o zgrozo) jest zabójczo zakochany w naszej bohaterce. I tak sobie wszyscy żyli w maluśkiej mieścince Rock Ridge na samiuśkim środeczku pewnej pustyni, gdzie szakale, kojoty i inne psowate szczekały przysłowiowymi zadami, aż do momentu, w którym w lokalnym liceum pojawił się nowy uczeń... Niezwykły przystojniak, który momentalnie rozkochał w sobie biedną Sofię. Seth (bo przecież po prosu musiał być on imiennikiem egipskiego boga) roztacza wokół siebie jakże urocze aromaty piasku i kurzu (prawdopodobnie personalnie dobrany zapach jednej z wiodących marek - do stada dołączają kolejne kowadełka), ubiera się zgodnie z najnowszymi trendami mody - w bandaże (och te kowadełka), a jak zerknie przeszywająco tymi swoimi oczodołami głębokimi jak studnie (te pustynne zapewne ;)), to aż kolana miękną. Toż to przecież bogaty hipster (w tym momencie stado kowadeł zamieniło się w gigantyczną watahę). Taka właśnie jest Sofia. Istna heroina z niej. Chociaż z drugiej strony... Sofia jednak jest realistką. W momencie, gdy jej biedny, skołatany rozumek zarejestrował fakt, iż wybranek jej serca jednak jest mumią (mumiem?) natychmiast zaczęła dogłębnie analizować wszelkie detale związane z mechaniką tzw. konsumpcji ich związku. A było co rozważać, oj było...
Później pojawia się oczywiście zły kapłan przerabiający żyjących ludzi w żyjące i podporządkowane mu mumie, który oczywiście postanawia dorwać naszą drogą Sofię, która nadal głowi się nad dopracowaniem wszelkich aspektów akcji "bzyczek". Następuje jedna wielka zadyma, która kończy się wielkim happy endem z sugestią, iż ciąg dalszy jednak nastąpi, równie finezyjną jak hipopotam w baletkach...
Cudo owo stworzyli dwaj komicy Alex Falcone i Ezra Fox. Muszę się przyznać, iż nie spodziewałem się aż tak dobrej parodii wszelakich wypocin spod szyldu paranormal romance. Bez cienia litości obnaża ona wszelkie wady, ba wręcz durnoty tego typu "literatury". Do tego całość napisana jest językiem tak niezmiernie lekkim i przystępnym, iż pochłonąć ją można raptem w ciągu kilku chwil.
Szydera totalna, ale podana ze smakiem i wyczuciem jakże odległymi od slapstickowego humoru...
Polecam serdecznie.

PS.
Nawet wydawca niniejszego cudeńka wpisał się w kanwę szyderstwa nadając swojej firmie jakże swojsko brzmiącą nazwę "dziwny pomysł".

PS2.
Podpisuję się obydwoma rencamy i nawet nogamy również pod rekomendacją z tyłu okładki:
"Najbardziej realistyczna historia miłosna, jaką czytałem.
Tutenhamon"

Przyznajcie szczerze, że na sam widok tej książki, do naszych głów nasuwa się istny milion pytań. O czym ona będzie? Mumie, a cóż to za pomysł? Tego jeszcze nie było!

Czytałam już wiele opowieści, w których to główna bohaterka zakochała się w wampirze, wilkołaku, demonie, aniele oraz wielu innych istotach, o których w większości mogliśmy usłyszeć w najróżniejszych legendach, jednak dotychczas nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby zapoznać się z podobną do wszystkich opowieścią, gdzie akcja będzie się skupiać przede wszystkim na miłości nastolatki do... mumii. Czyż nie brzmi to chociażby odrobinę zwariowanie?

Trzeba to powiedzieć, autorka wykazała się nie lada kreatywnością tworząc samą fabułę tej opowieści. Mi osobiście (oraz najprawdopodobniej większości moich znajomych) nigdy przez myśl by nie przeszło, żeby stworzyć tak nieprawdopodobną, lecz jednocześnie przyciągającą uwagę opowieść, jednak czy nie o to chodzi w dzisiejszym literackim świecie? Żeby się wyróżniać? Jeśli tak, to Ezra Fox zdała egzamin śpiewająco!

Sofia jest zwyczajną nastolatką, której największym zmartwieniem jest brak zadania z geografii. Tak naprawdę nie ma w niej nic szczególnego, no może poza tym, że przyjaźni się archeologiem, za którym oglądają się wszystkie dziewczyny.

Jednak pewnego dnia coś w jej życiu ulega zmianie i nie mam tu na myśli obiadu składającego się z przypalonych naleśników, co w jej rodzinie było jedną z najnormalniejszych z rzeczy, - no bo w końcu każdy niedopieczony produkt mógł zarazić ją salmonellą - lecz pojawienie się w szkole nowego i tajemniczego chłopaka, który od razu zwrócił na siebie jej uwagę swoim dość nietypowym zachowaniem.

Nie jadł, nie pił, siedział samotnie przy stoliku, a wraz z dzwonkiem... dosłownie rozpłynął się w powietrzu, pozostawiając za sobą odrobinę kurzu. W dodatku, żeby tego było mało, to właśnie z Sethem będzie musiała przygotować projekt na geografię. Przy nim Sofia dosłownie traci swoje zmysły i nie potrafi przestać myśleć o jego niesłychanej urodzie, pustych oczach i rozkładających się bandażach.

Mimo iż na początku brała go za hipstera, szybko orientuje się, że coś jest nie tak. Co takiego? Poznacie odpowiedź na to pytanie, jeżeli tylko zdecydujecie się sięgnąć po tę książkę!

To kreatywna i przezabawna opowieść, na którą bez wątpienia warto zwrócić uwagę. Czytając ją, ani na chwilę nie potrafiłam przestać się uśmiechać. Główna bohaterka ma w sobie coś, co sprawiło, że od razu zyskała moją sympatię, jednak do tej pory nie jestem pewna, co to takiego. Czyżby jej dość specyficzny humor i sposób bycia?

"Czas mumii, czyli serce w bandażach" to opowieść, która chodziła za mną przez ostatnie dwa tygodnie i nawet wtedy, gdy miałam ją już za sobą, za żadne skarby świata nie potrafiłam wyrzucić jej z głowy. Coś w tej fabule sprawiło, że mimo powielanych schematów, całość czytało się o wiele przyjemniej niż na przykład wszystkim dobrze znaną sagę "Zmierzch", która, jak później uznałam, równie dobrze mogłaby skończyć się na pierwszym tomie i wszyscy żyliby długo i szczęśliwie... no może nie do końca żyli.

Uważam, że ta książka zasługuje na uwagę, każdego, kto tak jak ja czasami ma już dość tych wszystkich przesłodzonych romansów o wampirach. Jak najbardziej polecam i gwarantuję wam, że z pewnością nie pożałujecie tego spotkania!

Cała recenzja: https://1stowarzyszenieksiazkoholikow.blogspot.com/2018/03/czas-mumii-czyli-serce-w-bandazach-ezra.html

Były wampiry, wilkołaki, upadłe anioły, a teraz nadszedł czas na… MUMIĘ! Skoro można zakochać się w wymienionych wcześniej istotach, to dlaczego by nie w gościu w bandażach? Facet zamiast oczu ma czarne dziury, żwawym krokiem raczej nie podąża, a jeśli już to szura nogami, zapach ma egzotyczny, wygląda jak hipster i jeździ niezłym wozem. W sumie dobre auto nie jest złe, szczególnie gdy ma się swoje lata i o energicznym kroku mowy nie ma. Jak wiadomo o gustach i guścikach się nie dyskutuje, serce nie sługa, a i trzeba być tolerancyjnym. W literaturze mnie już nie zdziwi nic, w końcu od tego ona jest, żeby naszą wyobraźnię pobudzać w każdy możliwy sposób. Tym bardziej jeśli mowa o miłości nastolatek do wszelkich bytów przybierających seksowną postać. Nastolatką to ja już dawno nie jestem, ale od zawsze ciągnęło mnie w stronę chociażby wampirów, więc gdy dostałam propozycję zapoznania się bliżej z mumią, to nie mogłam nie skorzystać. Tak więc, w moje ręce trafił „Czas mumii czyli serce w bandażach”, cieniutka książeczka, której przeczytanie nie zajmuje dużo czasu.„Czas mumii...” to książka, która swoim tytułem wskazuje od razu kierunek, w którym fabuła będzie podążać. Jednak to nie takie zwyczajne romansidło dla nastolatek, to bardziej parodia tego co jest nam już znane z tego typu książek. Autorzy, Alex Falcone i Ezra Fox to komicy, więc strategia jaką obrali pisząc tę książkę nie dziwi. Ma być na luzie, na wesoło, trochę prześmiewczo, a najlepiej podejść do niej z dystansem. Będę z wami szczera, najsłabszym ogniwem tej książki jest narracja, czyli to co Sofia ma nam do powiedzenia. Mało, który bohater książki potrafił mnie zniechęcić do siebie tak jak ta dziewczyna. Jej spojrzenie na różne sytuacje było wręcz żałosne, gdybym czytała na głos chyba tekst zgrzytałby mi między zębami. Dawno nie czytałam takiego bełkotu. Na początku próbowałam przełknąć ślinę i zaakceptować fakt, że w końcu to ma być takie „głupiutkie”, jednak po dłuższej chwili traciłam ochotę na znajomość z tą dziewczyną. Nie rzuciłam jej w kąt tylko dlatego, że staram się zawsze czytać do końca, być może gdzieś coś mnie jeszcze zaskoczy, tutaj nie zaskoczyło mnie nic. Poza narracją, pomysł na fabułę jest naprawdę dobry i byłam ciekawa jak rozwinie się sytuacja. I teraz pytanie: czy ja mam coś nie tak z poczuciem humoru, czy to tamtejsi komicy robią to w dziwny sposób? Jaka by nie była odpowiedź to wiem, że drugi raz z Sofią się „nie dogadam”. Nie znaczy to, że wy będziecie mieć z nią ten sam problem co ja. A może problem leży w samym gatunku i lepiej idzie czytanie mi oryginalnych choć mdlących od nastoletniej miłości po grób (hola hola, jaki grób, tam zazwyczaj żyje się wiecznie!) historii niż tych subtelnych i krótkich parodii. Jeśli lubicie tego typu książki to warto spróbować, być może będziecie czerpać więcej przyjemności z czytania, bo może wam narracja Sofii nie będzie przeszkadzać. Ja jestem trochę rozczarowana, bo naprawdę miałam ogromną ochotę na tę książkę, na parodie tego co czytałam będąc nastolatką i byłoby przyjemnie, gdyby nie ten minus, o którym wspomniałam. Plusem jest natomiast wydanie, prosto, ale z klasą i charakterem.

http://www.zapiski-okularnicy.pl/2018/04/czas-mumii-czyli-serce-w-bandazach-ezra.html