Wszyscy znamy historie o mitycznej, tajemniczej, ukrytej krainie, gdzie tylko nieliczni szczęśliwcy z Zachodu mogą trafić i gdzie zaznają spokoju ducha, którego w cywilizacji już nie ma. Motyw zawiera się we wszystkich filmach przygodowych typu Indiana Jones czy Mumia. Może dlatego nastawiłam się na przygodę?
Tymczasem "Zaginiony horyzont" mimo że pierwowzór tego archetypu nie ma w sobie nic z sensacji. Jest dokładnie taki jak klasztor Shangri-la, o którym opowiada: spokojny i niepokojąco tajemniczy.

To nie znaczy, że powieść jest nudna! Po prostu nie ma w niej pościgów, spektakularnych ucieczek, intryg. Za to historia trzyma w napięciu od początku. W prologu spotykają się czterej szkolni koledzy głównego bohatera książki, Conwaya. Mówi się, że zaginął kilka lat wcześniej, ale jeden z przyjaciół spotkał go przypadkiem w Azji i zna jego historię.

Czytelnik wiedząc, że Conway skończy chory w szpitalu misyjnym tym bardziej nie może doczekać się zakończenia. Co się właściwie stało w spokojnym Shangri-la?
Początek właściwej opowieści też zadziwia. Oto samolot z czterema osobami na pokładzie został porwany i wylądował w Himalajach. Pilot umarł, choć nie miał specjalnie żadnych obrażeń. Ci, którzy przeżyli postanowili ruszyć w drogę po pomoc. Z nieba spada im orszak mnisi, który prowadzi ich do klasztoru, gdzie zostają ugoszczeni z troską. Jednak nikt nie chce im odpowiedzieć, kiedy będą mogli wrócić do domu albo kiedy karawana kupców pojawi się w tych stronach, aby mogli wrócić razem z nią. Rośnie napięcie, bo można wyczuć, ze mimo ładnej powłoki, coś w tym całym obrazku jest nie tak. A gdy Conway podsłuchuje rozmowę tubylców, że pilot samolotu pochodził z Shangri-la, zaś orszak spotkany na początku praktycznie WYSZEDŁ im na spotkane, sytuacja się zagęszcza...

"Zaginiony horyzont" to wspaniała historia o szukaniu spokoju, utopii, mądrości Wschodu i świetnie opisanych europejsko-azjatyckich różnicach kulturowych. Cały czas zastanawiamy się, co właściwie Conway zrobi. Czy odejdzie z Shangri-la z własnej woli? Ucieknie? Znów zostanie porwany? Czy będzie chciał wrócić? I czy to prawda, że żyjąc w tym miejscu, bez niego nie można przeżyć dłużej niż kilka tygodni?

Wszyscy znamy historie o mitycznej, tajemniczej, ukrytej krainie, gdzie tylko nieliczni szczęśliwcy z Zachodu mogą trafić i gdzie zaznają spokoju ducha, którego w cywilizacji już nie ma. Motyw zawiera się we wszystkich filmach przygodowych typu Indiana Jones czy Mumia. Może dlatego nastawiłam się na przygodę?
Tymczasem "Zaginiony horyzont" mimo że pierwowzór tego archetypu...