Ciężki zgryz mam z tą książką. Być może wynika to z czytania jej w zbyt słabym skupieniu, ale nie potrafię prosto odpowiedzieć na pytanie: o czym właściwie jest ta powieść? Maniera pisarska Gibsona przypomina mi nieco tą Dukaja: autor zamknięty jest w swoim własnym świecie, nie podsuwa czytelnikowi żadnych wskazówek, prowadzi narrację osobliwym, zrozumiałym tylko dla siebie nurtem. Gdyby do dnia dzisiejszego cyberpunk nie wykiełkował w prężny i charakterystyczny gatunek, to wiele kwestii z prozy Gibsona byłoby wciąż niejasnych. Mnóstwa rzeczy musimy domyślać się sami, wyobrażać sobie bez jakichkolwiek sugestywnych opisów. Zagadnienia tak podstawowe dla cyberpunku, jak wirtualna rzeczywistość, wszechwładza korporacji - tutaj są w zasadzie jedynie zasygnalizowane. Nie spodziewajcie się więc drobiazgowo opracowanego uniwersum - sceneria jest bardzo poszarpana i szczątkowa.
Jednocześnie nie można Gibsonowi odmówić specyficznej, nienachalnej poetyki - żywe emocje wibrują i przebijają z różnych partii tekstu.
Summa summarum czytało się nieźle, choć zdecydowanie zbyt ciężko jak na tak krótką powieść. Książkę tę należy traktować nie jako prezentację nowego nurtu per se, ale raczej jako solidny fundament, na którym cyberpunk dopiero wyrósł.

Ciężki zgryz mam z tą książką. Być może wynika to z czytania jej w zbyt słabym skupieniu, ale nie potrafię prosto odpowiedzieć na pytanie: o czym właściwie jest ta powieść? Maniera pisarska Gibsona przypomina mi nieco tą Dukaja: autor zamknięty jest w swoim własnym świecie, nie podsuwa czytelnikowi żadnych wskazówek, prowadzi narrację osobliwym, zrozumiałym tylko dla siebie...