Temat, film, serial oparty na tej książce, a przede wszystkim popularyzowana atmosfera grozy wokół autora, przyczyniają się do wysokich ocen książki.

27-letni Saviano (ur.1979) zadebiutował tą książką, zdobył popularność i wiele nagród, niestety nic nie znalazłem o dalszych jego sukcesach. Spójrzmy do Wikipedii na atmosferę sensacji wokół tej książki:

„…Po apelu Umberto Eco i sześciu noblistów (Orhan Pamuk, Dario Fo, Rita Levi-Montalcini, Desmond Tutu, Günter Grass i Michaił Gorbaczow) oraz wielu innych, których podpisy zbierał na swych stronach internetowych dziennik "La Repubblica", rząd włoski przydzielił mu ochronę, a pisarz był zmuszony do opuszczenia Neapolu. Od tamtej pory musi co jakiś czas zmieniać miejsce zamieszkania. W wywiadzie dla hiszpańskiej gazety "La Nación", Saviano zapytany, czy żałował kiedyś napisania swej książki, odpowiedział: "Tak, czasem tego żałuję. Publicznie powtarzam wszędzie, że gdybym mógł się cofnąć w przeszłość, zrobiłbym to samo, ale nie jest to cała prawda. Tak mówi Roberto-pisarz. Ale kiedy zostaję sam, wcale nie jestem tego taki pewny". …”

Może jestem starą zrzędą i złośliwie się czepiam, lecz odbieram ten cytat jako element tworzenia mrożącego krew w żyłach niebezpieczeństwa grożącego autorowi, co w praktyce służy reklamie. Przerabiałem to np. przy „zdrajcy” Wiktorze Suworowie, którego rosyjskie służby chcą zlikwidować, nie 13, a 41 lat, ale nie potrafią.

Rozumiem, że mam oceniać dzieło literackie, a nie organizację i metody działania włoskiej mafii. Przy takim podejściu sprawa przedstawia się kiepsko, bo o ile temat jest sensacyjny, a autor podaje wiele (czasem za wiele) szczegółów, to warsztatowo to jest słabiutkie (nie potrafię w jaki stopniu wina autora, a w jakim tłumacza), środkowe partie nużące (by nie powiedzieć nudne) wskutek m.in. za dużej ilości detali, i jak wynika z recenzji na LC, nie doczytane do końca przez istotną ilość czytelników. A więc, trudno nie zwrócić uwagi na to, że mimo tak rewelacyjnego tematu, niektórzy lekturę porzucili.

Może to podniecać młodych, lecz ja, stary, niewiele nowego z tej książki się dowiedziałem, a że oceniam WYŁĄCZNIE WARTOŚĆ LITERACKĄ, to przy najdalej posuniętej skłonności do ugodowości, nie mogę dać więcej niż 5/10

PS W posłowi czytam:
„…Chciałem przedstawić rzeczywistość w formie powieści. Tak jak Truman Capote w Z zimną krwią, jak Primo Levi pisał o Auschwitz czy Michael Herr o Wietnamie. Wszystko musiało się zgadzać. Nazwiska, fakty i moje odczucia”.
Zamiar chwalebny, lecz np. „Z zimną krwią” było uwieńczeniem kariery pisarza, a nie debiutem
PS2 Dwa przykłady „zabójczych” szczegółów:
s.107 (e-book):
„…..W samej tylko prowincji Neapolu rozwiązano rady gminne w Pozzuoli, Quarto, Marano, Melito, Portici, Ottaviano, San Giuseppe Vesuviano, San Gennaro Vesuviano, Terzigno, Calandrino, Sant’Antimo, Tufino, Crispano, Casamarciano, Nola, Liveri, Boscoreale, Poggiomarino, Pompei, Ercolano, Pimonte, Casola di Napoli, Sant’Antonio Abate, Santa Maria la Carita, Torre Annunziata, Torre del Greco, Volla, Brusciano, Acerra, Casoria, Pomigliano d’Arco, Frattamaggiore. To bardzo dużo……”
s.128:
„…Carmine Alfieri, boss Nowej Rodziny, zyskał miano ’O N’tufato, czyli „gniewny”, z powodu grymasu niezadowolenia i złości stale obecnego na jego twarzy. Istnieją przezwiska historyczne, odziedziczone po przodkach, jak w przypadku Mario Fabbrocino, bossa, który skolonizował Argentynę za pieniądze kamorry neapolitańskiej, nazwanego ’O Graunar, czyli „węglarz”, tylko dlatego, że jego dziadkowie handlowali kiedyś węglem. Wiele przydomków wiąże się z upodobaniami i pasjami kamorystów. I tak Nicola Lungo, członek mafii oszalały na punkcie samochodów terenowych Wrangler, która zresztą stała się ulubioną marką ludzi Systemu, nazywany jest przez wszystkich właśnie Wranglerem. Duża grupa pseudonimów odwołuje się do cech fizycznych. Giovanni Birra to ’A Mazza, czyli „kij”, bo jest wysoki i szczupły, Costantino Iacomino to Capaianca, „biała głowa”, bo wcześnie posiwiał, Ciro Mazzarella, alias ’O Scellone – „skrzydlaty” – ma wystające łopatki, Nicola Pianese to ’O Mussuto, czyli „sztokfisz” z powodu swojej niezwykle jasnej cery, Rosario Privato – Mignolino, czyli „malutki”, Dario De Simone – ’O Nano, czyli „karzeł”. Są też przezwiska, których pochodzenie trudno wytłumaczyć, jak w przypadku Antonia Di Fraia – ’U Urpachiello, co jest czymś w rodzaju biczyka zrobionego z wysuszonego penisa osła, Carmine Di Girolamo nazywany jest ’O Sbirro, czyli „glina” z powodu niezwykłej łatwości, z jaką wciąga policjantów i karabinierów do swoich działań. Cira Monteriso zwą, nie wiadomo dlaczego, ’O Mago, czyli „czarodziej”. Pasquale Galio z Torre Annunziata dzięki ładnej twarzy zyskał sobie przydomek ’O Bellillo, czyli „przystojniaczek”. Są też przezwiska grupowe, dla całej rodziny, często o długiej tradycji. I tak Lo Russo są nazywani I Capitoni („węgorze”), Mallardo to Carlantoni (od imion Carlo i Antonio), Belforte – Mazzacane („hycle”), Piccolo – Quaquaroni („gaduły”). Antonio Di Biasi ma przydomek Pavesino, bo do każdej akcji zabierał z sobą do chrupania herbatniki tej właśnie marki, a Vincenzo Mazzarella to ’O Pazzo, czyli „wariat”. Domenica Russo, bossa neapolitańskiej dzielnicy Quartieri Spagnoli, nazywają Mimi dei Cani („psiarz”), bo w dzieciństwie sprzedawał szczeniaki przy via Toledo. O Antoniu Carlu D’Onofrio, nazywanym Carlucciello ’o Mangiavatt („Karolek oprawca kotów”) krąży legenda, że w początku swojej kariery uczył się strzelać, celując do kotów. Gennaro Di Chiara, który gwałtownie reagował za każdym razem, gdy ktoś dotykał jego twarzy, nosił przezwisko File Scupierto („przewód elektryczny bez izolacji”). Wiele przydomków to nieprzetłumaczalne onomatopeje: Pice pocc Agostina Tardiego, Scipp scipp Domenica Ronzy, Qualia qualia rodziny De Simone, Zig zag rodziny Aversano oraz ’O Zuì Raffaele Giuliana czy Zuzù Antonia Bifone…”
A co to obchodzi polskiego czytelnika?????? Czytelnik słyszy te nazwiska po raz pierwszy i ostatni, więc po co mu zawracać głowę ich „ksywami”?
Napisał „Gołąb”, nie od handlu gołębiami, ani też od „wysuszonego penisa osła”, a od nazwiska. Amen

Temat, film, serial oparty na tej książce, a przede wszystkim popularyzowana atmosfera grozy wokół autora, przyczyniają się do wysokich ocen książki.

27-letni Saviano (ur.1979) zadebiutował tą książką, zdobył popularność i wiele nagród, niestety nic nie znalazłem o dalszych jego sukcesach. Spójrzmy do Wikipedii na atmosferę ...