Trudna pozycja. Może nawet trudniejsza od tych, które przedstawiają opisy rzezi, bo o to pokazuje pokolenie, już nie rodziców, ale młodych ludzi, bezpośrednich spadkobierców doświadczeń swoich rodziców. Bo o to pokazuje nieoczywistość tego, co może jeszcze nastąpić. Kraj się rozwija, rosną nierówności, choć jeszcze nie tak odczuwalne dla bohaterów reportażu Hatzfelda (patrz: Kigala). Pokazuje, że jedni chcą zapomnieć, wyprzeć, drudzy chcą pamiętać i przekazywać swoją pamięć dalej. Pokazuje, że niewiele jest skruchy w tych, którzy są związani z oprawcami - w tym sensie, że nie mówi się, że ludobójstwo z 1994 roku było złe..., ale dlatego, że uczyniło z nas biedaków... Książka pokazuje coś bardzo skomplikowanego: dzieci Hutu ponoszą konsekwencje czynów swoich rodziców; poczucie, że jedna grupa dominuje w kraju...; odchodzenie od podziału etnicznego, który, mimo tego, w dalszym ciągu jest żywy; "wielka" wiara, która przecież wcześniej też była wszechobecna - księża także mordowali; i jakby brak prawdziwej refleksji nad tym, co miało miejsce w 1994 roku.

Trudna pozycja. Może nawet trudniejsza od tych, które przedstawiają opisy rzezi, bo o to pokazuje pokolenie, już nie rodziców, ale młodych ludzi, bezpośrednich spadkobierców doświadczeń swoich rodziców. Bo o to pokazuje nieoczywistość tego, co może jeszcze nastąpić. Kraj się rozwija, rosną nierówności, choć jeszcze nie tak odczuwalne dla bohaterów reportażu Hatzfelda...