poetycka podróż przez Białoruś

poetycka podróż przez Białoruś

Poruszająca książka o Białorusi i Białorusinach napisana pięknym, bardzo dopracowanym językiem. Snute opowieści w drobnych formach przeistaczały się w spójny, malowniczy obraz, jakby namalowany pędzlem słów. A w tle tajemnicze, pradawne wierzenia, legendy, i autorytarny, zmęczony kraj. Smutna, intrygująca opowieść.

Poruszająca książka o Białorusi i Białorusinach napisana pięknym, bardzo dopracowanym językiem. Snute opowieści w drobnych formach przeistaczały się w spójny, malowniczy obraz, jakby namalowany pędzlem słów. A w tle tajemnicze, pradawne wierzenia, legendy, i autorytarny, zmęczony kraj. Smutna, intrygująca opowieść.

Smutna to była książka i było w niej dużo bardzo pięknych zdań, których nie spodziewałam się znaleźć w literaturze faktu.

Smutna to była książka i było w niej dużo bardzo pięknych zdań, których nie spodziewałam się znaleźć w literaturze faktu.

Cudowny, wspaniały reportaż. Pomimo mocnej nagonki pseudonaukowców, dla mnie mocne 10!

Cudowny, wspaniały reportaż. Pomimo mocnej nagonki pseudonaukowców, dla mnie mocne 10!

Reportaż z podróży po Białorusi, który ewaluował w większy zbiór opowieści o problemie tożsamości białoruskiej. Podoba mi się spójny, melancholijny klimat i język autora.

Reportaż z podróży po Białorusi, który ewaluował w większy zbiór opowieści o problemie tożsamości białoruskiej. Podoba mi się spójny, melancholijny klimat i język autora.

Koliste jeziora Białorusi – Mateusz Marczewski

Białoruś, tam gdzie prawosławie przenika się ze śladami prasłowiańskich wierzeń…

Białoruś, tam gdzie język ojczysty bywał gorzkim piętnem…

Białoruś, tam gdzie koliste jeziora opowiadają legendy o zapadłych miejscowościach…

Białoruś, tam gdzie tylko martwe wsie pamiętają o swoich martwych mieszkańcach…

Białoruś, tam gdzie tajemne podziemia skrywają nieodgadnione tajemnice…

Białoruś, tam gdzie carowie, sowieci, Rosjanie próbowali i próbują zniszczyć to, co białoruskie…

Książka Mateusza Marczewskiego wciąga i zatraca jak białoruskie bagna i torfowiska. Spowija myśli i wyobraźnię jak starodrzew koliste jeziora.

Czytałam i widziałam świat, którego już nie ma. Ale ja zamykam oczy, zasłaniam uszy i udaję, że ten świat nadal istnieje…

Koliste jeziora Białorusi – Mateusz Marczewski

Białoruś, tam gdzie prawosławie przenika się ze śladami prasłowiańskich wierzeń…

Białoruś, tam gdzie język ojczysty bywał gorzkim piętnem…

Białoruś, tam gdzie koliste jeziora opowiadają legendy o zapadłych miejscowościach…

Białoruś, tam gdzie tylko martwe wsie pamiętają o swoich martwych mieszkańcach…

Białoruś, tam gdzie...

Myślę, że jest to dobra książka dotycząca oblicza współczesnej Białorusi. Jest to jeden z nielicznych reportaży, w którym autor w dużej mierze skupia się na obliczu nieznanym, niewidocznym na pierwszy rzut oka. Jak wiadomo żaden z utworów dotyczących Białorusi (reportaży, wspomnień z podróży) nie odda w całości złożoności danego kraju, jego pełnego oblicza. To książka dla tych, którzy chcą poznać Białoruś z trochę innej strony, zagłębić się w opowieściach sięgających postaci ze średniowiecza, ale także rozważaniach dotyczących współczesnych problemów Białorusinów. Nie jest to książka stanowiąca czystą relację z podróży, jest to połącznie opowieści o Białorusi z pewnymi fragmentami stanowiącymi wspomnienia z wizyty z kraju za Bugiem. Książka jest ciekawa i niewątpliwie warta jest polecenia wszystkim, którzy chcą się dowiedzieć czegoś więcej o Białorusi.

Myślę, że jest to dobra książka dotycząca oblicza współczesnej Białorusi. Jest to jeden z nielicznych reportaży, w którym autor w dużej mierze skupia się na obliczu nieznanym, niewidocznym na pierwszy rzut oka. Jak wiadomo żaden z utworów dotyczących Białorusi (reportaży, wspomnień z podróży) nie odda w całości złożoności danego kraju, jego pełnego oblicza. To książka dla...

29/52/2821

29/52/2821

Strasznie chaotyczna. Cała masa rozdziałów co prawda ułatwia czytanie, ale niesamowicie wytrąca z rytmu i powoduje zamęt u czytelnika. Osobiście wyczuwam brak pomysłu u autora na budowę tej książki.

Strasznie chaotyczna. Cała masa rozdziałów co prawda ułatwia czytanie, ale niesamowicie wytrąca z rytmu i powoduje zamęt u czytelnika. Osobiście wyczuwam brak pomysłu u autora na budowę tej książki.

Od dawna chciałem poczytać o przeżytkach pogaństwa i neopogaństwie na Litwie i Białorusi. Odwiedzając co roku Litwę widzę sporo współczesnej sztuki wykorzystującej dawne, przedchrześcijańskie motywy, folklorystyczne festiwale. W internecie można dotrzeć do zdjęć z wielu neopogańskich świąt, zapoznać się ze współczesną prozą czy publicystyką o takiej tematyce. Autor zatytułował swoją pracę bardzo ciekawie, obstawiałem, że to jakieś polodowcowe jeziora, jednak po zakończonej lekturze nadal nie znam genezy tych zbiorników wodnych. Fantastyczne, klimatyczne zdjęcie z okładki zapowiadało ciekawą lekturę. Tymczasem każda z opowieści wygląda tak:
"Wuodzisław je kiełbase i ogląda moskiewskie wiadomości. Mówi, że w jeziorze jest zatopione miasto. Dużo na Białorusi takich legend. Jak każde wierzenia pozwala ludziom uciec od rzeczywistości". Żadnych konkluzji, zerowa kwerenda archeologiczno-etnograficzna. Duży plusem książki jest niska objętość.

Od dawna chciałem poczytać o przeżytkach pogaństwa i neopogaństwie na Litwie i Białorusi. Odwiedzając co roku Litwę widzę sporo współczesnej sztuki wykorzystującej dawne, przedchrześcijańskie motywy, folklorystyczne festiwale. W internecie można dotrzeć do zdjęć z wielu neopogańskich świąt, zapoznać się ze współczesną prozą czy publicystyką o takiej tematyce. Autor...