Chciałbym dać więcej gwiazdek, bo Wyspiańskiego bardzo cenię i w dodatku uważam, że pani Śliwińska nieźle czuje epokę, ale... Liczyłem na kompletną biografię. Tego nie ma. A jest raczej esej biograficzny. Jednakże, niech nikt nie uważa, iż mam tę książkę za coś słabego. Nie, wręcz przeciwnie. Pozwala ona wrócić nam do tej cudnej (poniekąd) epoki przełomu wieku XIX i XX, pochwycić w nozdrza jej klimat, a jak ktoś zna realia ówczesnego Krakowa, pokręcić się wśród ludzi. Trochę szkoda, że zbyt mało miejsca poświęca autorka omówieniu (choćby skrótowemu) wszystkich dramatów ("Noc listopadowa"!!!). Może też za mało o przyjaciołach artysty, konkretnie mam na myśli Mehoffera i Opieńskiego, którzy wszak sporo osiągnęli (w plastyce i muzyce). Ale dzięki i za to. Gdy tę księgę przeczyta ktoś, kto o Wyspiańskim słyszał tylko w szkole ("Wesele"), to może zrozumieć, że nasze życie, to tylko czubek wznoszącej się iglicy, nieustannie targanej burzami.
No i życie prywatne artysty. Tu nieźle, ale brak mi wyliczenia żyjących potomków. A chyba są. Uwaga! Nie proszę o adresy ani telefony... ;-)

Chciałbym dać więcej gwiazdek, bo Wyspiańskiego bardzo cenię i w dodatku uważam, że pani Śliwińska nieźle czuje epokę, ale... Liczyłem na kompletną biografię. Tego nie ma. A jest raczej esej biograficzny. Jednakże, niech nikt nie uważa, iż mam tę książkę za coś słabego. Nie, wręcz przeciwnie. Pozwala ona wrócić nam do tej cudnej (poniekąd) epoki przełomu wieku XIX i XX,...