Przeciętna z zaskakującym zakończeniem.

Lubię Fitzeka za te krótkie rozdziały, których ostatnie zdanie zmusza do przeczytania jeszcze jednego, ale trochę nudziłam się dopóki akcja nie zaczeła się wyjaśniać. Niby każdy szczegół miał znaczenie, ale mam wrażenie jakby trochę za długo to trwało.

Za to psychola to on potrafi stworzyć naprawdę przerażającego.

Przeciętna z zaskakującym zakończeniem.

Lubię Fitzeka za te krótkie rozdziały, których ostatnie zdanie zmusza do przeczytania jeszcze jednego, ale trochę nudziłam się dopóki akcja nie zaczeła się wyjaśniać. Niby każdy szczegół miał znaczenie, ale mam wrażenie jakby trochę za długo to trwało.

Za to psychola to on potrafi stworzyć naprawdę przerażającego.

Mocno zagmatwana historia.
Poznajemy Emmę, główną bohaterkę, lekarkę psychiatrii, która oskarżona jest o zabicie dwóch osób - sąsiada i męża. Akcja stworzona jest tak, że kobieta w ramach zeznań opowiada tę historię swojemu zaprzyjaźnionemu adwokatowi, Konradowi, z ktorym zna się cale życie, bo to kolega jej ojca.
Wszystko zaczyna się od tego, kiedy kobieta po medycznej konferencji idzie spać do pokoju hotelowego. Tam zostaje napadnięta - ktoś goli jej włosy i gwałci... Podejrzenia padaja na to, że jest ofiarą seryjnego mordercy Fryzjera, dlaczego tylko ona przeżyła?
Emma nie potrafi się po tym podnieść. Ma silne lęki, nie wychodzi z domu. Jej paranoja zaczyna się w dniu, kiedy dostaje tajemniczą przesyłkę zaadresowaną na nazwisko jej nieznane... Czy jej sąsiadem jest fryzjer?
Dzieje się wiele niepokojących rzeczy - paczka nagle znika, nikt jej nie wierzy, czuje sie obserwowana, do tego ktoś truje jej psa, kobieta więc motywuje sie do zaniesienia go do lekarza i w ten sposob w drodze powrotnej trafia do domu sąsiada ktoremu paczkę powinna oddać.
Caly czas podejrzewa sąsiada o bycie jej prześladowcą, co upewnia ją sytuacja, kiedy to w ucieczce przed nim trafia do szopy a tam - pocięte zwłoki. Na koncu okazuje sie że owe zwłoki to ciało matki sąsiada, chorego na raka, ktory nie zglosił smierci matki aby pobierać jej emeryturę. Sąsiad zostaje zabity podczas przeszukiwania szopy, zaskakuje Emmę, ktora w szale zabija go.
Jak dochodzi do śmierci męza? Emma nakrywa go na oglądaniu wlosów (ktore były w paczce) oraz zdjęć na ktorych były ofiary Fryzjera. To nie mąż był mordercą, dlatego nie do końca rozumiem tę akcję - Emma wraz z mężem szamocą się, Philipp bije ją, nie pozwala wyjść z piwnicy, aż ona zabija go skalpelem.
Kto okazuje sie być Fryzjerem? Jest to Konrad, czyli osoba która przesłuchuje Emmę pod obserwacją psychiatrów w szpitalu psychiatrycznym. Wyznaje jej to potem i również on okazuje się być Arthurem - "wyimaginowanym" przyjacielem Emmy z dziecinstwa który krył sie w szafie. To on zabijał kobiety i golił włosy które wysłał do Philippa - kobiety te to prostytutki z którymi maż Emmy ją zdradzał.

W sumie po przeczytaniu książki całkiem logicznym wydawało się że za tym wszystkim może stać Konrad, ale był taki moment że o zabojstwa kobiet podejrzewałam samą Emmę.

Mocno zagmatwana historia.
Poznajemy Emmę, główną bohaterkę, lekarkę psychiatrii, która oskarżona jest o zabicie dwóch osób - sąsiada i męża. Akcja stworzona jest tak, że kobieta w ramach zeznań opowiada tę historię swojemu zaprzyjaźnionemu adwokatowi, Konradowi, z ktorym zna się cale życie, bo to kolega jej ojca.
Wszystko zaczyna się od tego, kiedy kobieta po medycznej...

W sumie to nawet nie wiem jak mam tą książkę opisać. Może zacznijmy od tego, że była bardzo przyjemna do czytania. Niesamowity talent autora sprawia, że do ostatniej strony czytelnik nie wie co się może wydarzyć. Co prawda po połowie książki miałam od niej parę dni odpoczynku, bo były jeszcze inne sprawy do załatwienia, co sprawiło że troszkę emocje mi opadły i ciężko mi było znów na 100% się zaangażować w lekturę (troszeczkę mi się pozapominało z głównego wątku). Mimo to drugą połowę przeczytałam w jeden dzień, nie zostawiając nawet cienia wątpliwości, że po inne książki tego autora na pewno sięgnę.
Bardzo polecam zapoznać się z nią :)

P.S. życzę miłego dnia, wesołej Wielkanocy, smacznego jajeczka i mokrego dyngusa :)

W sumie to nawet nie wiem jak mam tą książkę opisać. Może zacznijmy od tego, że była bardzo przyjemna do czytania. Niesamowity talent autora sprawia, że do ostatniej strony czytelnik nie wie co się może wydarzyć. Co prawda po połowie książki miałam od niej parę dni odpoczynku, bo były jeszcze inne sprawy do załatwienia, co sprawiło że troszkę emocje mi opadły i ciężko mi...

Jak zwykle nie zawiodłam się. Kolejny psychothiller Pana Fitzka, który mnie wciągnął. Może tym razem odrobinkę przekombinowany ale to napewno nie ujęło mu swego rodzaju mrocznego uroku 😉 Polecam bardzo.

Jak zwykle nie zawiodłam się. Kolejny psychothiller Pana Fitzka, który mnie wciągnął. Może tym razem odrobinkę przekombinowany ale to napewno nie ujęło mu swego rodzaju mrocznego uroku 😉 Polecam bardzo.

Przesyłka od początku to taka gra w otwarte karty, niby wszystko wiesz od początku książki ale tak naprawdę musisz dojść do końca aby dowiedzieć się prawdy. Dobra książka ale jak dla mnie najsłabsza z wszystkich książek Fitzka które czytałam

Przesyłka od początku to taka gra w otwarte karty, niby wszystko wiesz od początku książki ale tak naprawdę musisz dojść do końca aby dowiedzieć się prawdy. Dobra książka ale jak dla mnie najsłabsza z wszystkich książek Fitzka które czytałam

To moja pierwsza książka tego autora i nie mam porównania do innych pozycji, jednakże zapowiada się dobrze :). Czyta się szybko i treść wciąga. Mogę polecić!

To moja pierwsza książka tego autora i nie mam porównania do innych pozycji, jednakże zapowiada się dobrze :). Czyta się szybko i treść wciąga. Mogę polecić!

Mam za sobą już jedną pozycję tego autora i bardzo mnie wtedy porwała. Ta pozycja zaczęła się ciężko, bez polotu i jakoś tak zaczełam się zastanawiać czy to nie wina tłumaczenia, gdyż czasem się zdarza, że tłumacza dokłada tyle swojej interpretacji, że oryginał wypada dużo lepiej. Mam to szczęście, że mogę przeczytać w oryginale, zamówiłam więc i jakoś super lepiej tego początku nadal się nie czytało ....i tak mówię a jakie łatwe wiemy kto , dlaczego i no ciekawe ale nie porywa, ot! czytadło do poduszki. Mniej więcej w połowie, akcja nabrała takiego tempa , że to kto i dlaczego zmieniało się w postępie geometrycznym i na koniec ......takie zaskoczenie, tak łatwo wszystko wskoczyło na swoje miejsce. Eh! warto, oj warto choćby dla zakończenia.

Mam za sobą już jedną pozycję tego autora i bardzo mnie wtedy porwała. Ta pozycja zaczęła się ciężko, bez polotu i jakoś tak zaczełam się zastanawiać czy to nie wina tłumaczenia, gdyż czasem się zdarza, że tłumacza dokłada tyle swojej interpretacji, że oryginał wypada dużo lepiej. Mam to szczęście, że mogę przeczytać w oryginale, zamówiłam więc i jakoś super lepiej tego...

gdyby nie ostatnie 50 stron oceniłabym ją zdecydowanie wyżej

gdyby nie ostatnie 50 stron oceniłabym ją zdecydowanie wyżej

Sztos!! Jedna z lepszych pozycji jaką czytałam.

Sztos!! Jedna z lepszych pozycji jaką czytałam.

Sinusoida – tak jawi mi się ta historia, w której wielokrotnie gubiłem drogę, bądź czułem wielką ekscytację kolejnym plot twistem.

Wkraczanie w umysł osoby, która boryka się z problemami psychicznymi może być podróżą w jedną stronę. Może być wycieczką, z której nic nie wyniesiemy, nie rozumiejąc języka tubylców. Nie zawsze nasza empatia pozwoli nam zrozumieć. Nie tylko wspomnianego bohatera, ale i całego biegu wydarzeń.

Tak właśnie czułem się, pochłaniając kolejne strony Przesyłki. Byłem niczym zagubiony turysta, któremu bariery komunikacyjne nie pozwalały odnaleźć właściwej drogi. Zastanawiałem się gdzie jestem i co ja tutaj robię.
Po czym, co jakiś czas odczuwałem na swym ramieniu dłoń, która niesie mi wsparcie. Ów dłonią były plot twisty. Autor serwował mi nimi nie lada emocje i zaskoczenie. Właśnie dla takich elementów sięgam po literaturę. Wzloty i upadki, tak to widzę.

Po względnym zrozumieniu, znów przychodził tzw. mindfuck, kiedy nie wiedziałem co się dzieje, nie rozumiejąc już chyba nawet samego siebie. To właśnie uroki trudnej i skomplikowanej psychodelicznej literatury. Nigdy nie mamy pewności, czy skrzętnie utkana rzeczywistość nie jest tylko wytworem chorego umysłu.

I kiedy główna bohaterka po raz kolejny mówiła o sobie per „głupia krowa”, kiedy popadałem w refleksje nad współczesną plagą zwolnień lekarskich od psychiatry. Tych naciąganych zwolnień. Zastanawiałem się też, jak finalnie ocenić tę historię.

To była dobra książka. Zabrała mnie tam i z powrotem. Choć muszę przyznać, że uraczyła mnie także odczuciem, niczym dziecko we mgle, a to niewątpliwie generowało dyskomfort.

Sinusoida – tak jawi mi się ta historia, w której wielokrotnie gubiłem drogę, bądź czułem wielką ekscytację kolejnym plot twistem.

Wkraczanie w umysł osoby, która boryka się z problemami psychicznymi może być podróżą w jedną stronę. Może być wycieczką, z której nic nie wyniesiemy, nie rozumiejąc języka tubylców. Nie zawsze nasza empatia pozwoli nam zrozumieć. Nie tylko...