Znacie to uczucie, gdy mimo iż nie raz zapoznaliście z treścią jednej z waszych ulubionych książek, nadal odczuwacie niedosyt? Mam tak za każdym razem, gdy sięgam po twórczość Tolkiena i zapewniam was, że moje wydanie "Władcy Pierścieni" zostało już przeczytane tyle razy, że dziwię się w ogóle, że nadal jest w jednym kawałku. Nie potraficie sobie nawet wyobrazić, jak wielka była moja radość, gdy dowiedziałam się, że ta książka miała ukazać się w Polsce, która w dodatku pogłębiła się przynajmniej trzykrotnie, gdy wreszcie znalazła się w moich rękach.



J.R.R. Tolkien, to autor, do którego pałam nie małą sympatią, a to dlatego, że wydał wiele książek, do których mogłabym wracać i wracać - mówię tu rzecz jasna o "Władcy Pierścieni" i "Hobbicie", które to bodajże znacząco przyczyniły się do rozwoju jego kariery. Jak jednak wiemy, nic nie trwa wiecznie, a życie ludzkie ma gwarancję przez określony okres czasu. Tak samo było i w tym wypadku i ku rozpaczy fanów, umarł w 1973 roku pozostawiając wiele niedokończonych opowieści będących zarówno nawiązaniem do jego wcześniejszych publikacji jak i zupełnie nowych historii. Z tego co się orientuję, dotychczas opublikowane zostało 17 niedokończonych zbiorów jego prac z różnymi dopiskami od jego syna. Dlaczego wspominam o tym, czego nie udało mu się dokończyć? Ponieważ ostatnio miałam okazję zapoznać się z jedną z 17 niedokończonych ksiąg jego autorstwa, a właściwie to dwoma, bo już wcześniej wspominałam o jego publikacji, jednak ten post poświęcę "Niedokończonym Opowieścią Śródziemia i Numenoru", czyli książce, która niedawno ukazała się nakładem Wydawnictwa Zysk i S-ka.



Opowieści mają to do siebie, że nie musimy ich czytać w kolejności chronologicznej, tak naprawdę nie musimy nawet znać głównej fabuły - jednak osobiście polecałabym zapoznać się z podstawowymi seriami tego autora, żeby móc czerpać z tych historii więcej magii - a i tak istnieje olbrzymie prawdopodobieństwo, że zatracimy się w nich bez reszty. U mnie tak było i z każdą kolejną opowieścią pragnęłam wrócić do "Władcy Pierścieni" i zapoznać się z jego fabułą od nowa.



Na samym początku zastanawiałam się, czy dopiski syna autora - Christophera Tolkiena - odbiorą moc słowom J.R.R. Tolkiena, jednak tak samo jak nie dostrzegłam tego w "Opowieściach z niebezpiecznego królestwa" tak samo i w tym wypadku całość tworzyła zgraną całość i sama nie mogłabym wyobrazić tego sobie lepiej. No dobra, mogłabym, tyle że jako już dokończone, odrębne historie składające się w wspaniałe, kompletne książki.



Od razu widać, że mimo iż opowiadania te nie podległy korekcie autora, - ogólnie z tego co pisał jego syn, on sam raczej nie zdecydowałby się ich wydać przed ostatecznymi poprawkami - nadal są wprost rewelacyjne i dosłownie na każdej stronie nie można odpędzić się od magii tolkienowskiego świata. Bo właśnie tak powinno być.

Znacie to uczucie, gdy mimo iż nie raz zapoznaliście z treścią jednej z waszych ulubionych książek, nadal odczuwacie niedosyt? Mam tak za każdym razem, gdy sięgam po twórczość Tolkiena i zapewniam was, że moje wydanie "Władcy Pierścieni" zostało już przeczytane tyle razy, że dziwię się w ogóle, że nadal jest w jednym kawałku. Nie potraficie sobie nawet wyobrazić, jak wielka...