W mojej ocenie lepsza od części drugiej. Ogólnie tę serię uważam za bardzo udaną, więc niuanse pomiędzy poszczególnymi tomami mogą wynikać z mojego nastroju w chwili czytania.
Trzeba się liczyć, że osobista historia Zacka na końcu podkręca chęć sięgnięcia po następny tom. Nie lubię takich zabiegów, ale sięgnę po następny.

W mojej ocenie lepsza od części drugiej. Ogólnie tę serię uważam za bardzo udaną, więc niuanse pomiędzy poszczególnymi tomami mogą wynikać z mojego nastroju w chwili czytania.
Trzeba się liczyć, że osobista historia Zacka na końcu podkręca chęć sięgnięcia po następny tom. Nie lubię takich zabiegów, ale sięgnę po następny.

Autorzy czerpią z naszych lęków i oddają bardzo zgrabną sensację.

Autorzy czerpią z naszych lęków i oddają bardzo zgrabną sensację.

Duet Kallentoft i Lutteman po raz trzeci przekonał mnie, że seria o komisarzu Zacku Herry'm jest świetną historią kryminalną. Styl i klimat skandynawskich powieści to jest to, czego obecnie mi trzeba.
Nasz bohater wychodzi na prostą w swoim życiu, jednak los szykuje dla niego kolejne odkrycia - niekiedy zaskakujące i bolesne.

Duet Kallentoft i Lutteman po raz trzeci przekonał mnie, że seria o komisarzu Zacku Herry'm jest świetną historią kryminalną. Styl i klimat skandynawskich powieści to jest to, czego obecnie mi trzeba.
Nasz bohater wychodzi na prostą w swoim życiu, jednak los szykuje dla niego kolejne odkrycia - niekiedy zaskakujące i bolesne.

Kolejna część cyklu z Zackiem Herry. Wciągająca, świetnie napisana, pełna zaskakujących wątków (choć w pewnym momencie niektóre z nich zaczynają być przewidujące). Tym razem policja w Sztokholmie musi zmierzyć się z małymi różowymi tabletkami, które doprowadziły do zbiorowego samobójstwa nastolatków.

Kolejna część cyklu z Zackiem Herry. Wciągająca, świetnie napisana, pełna zaskakujących wątków (choć w pewnym momencie niektóre z nich zaczynają być przewidujące). Tym razem policja w Sztokholmie musi zmierzyć się z małymi różowymi tabletkami, które doprowadziły do zbiorowego samobójstwa nastolatków.

Trzecia część przygód przystojnego śledczego tym razem jest o wiele mniej brutalna i zdecydowanie bardziej osobista.

Seria o Zacku Herrym jest jedną z najświeższych i najbardziej "na czasie" jeśli chodzi o kryminał skandynawski. Bohaterowie otaczający protagonistę, zarówno jego koledzy ze specjalnego wydziału policyjnego, jak i związane z nim emocjonalnie kobiety, są jednymi z najbardziej wyrazistych, z jakimi przyjedzie nam obcować w tym gatunku fikcji literackiej.

Dotychczasowe sprawy prowadzone przez Zacka i jego zespół były bardzo emocjonujące z uwagi na presję czasu i bardzo zawiłe zależności między potencjonalnymi zbrodniarzami. Czuć było stawkę i faktyczne zagrożenie. W "Bambi" problem ze śmiercionośnym narkotykiem jest jednak nakreślony dość miałko, a kolejne etapy w śledztwie zupełnie się ze sobą nie splatają, sprawiając, że jedynym łącznikiem fabularnym dla czytelnika jest dodatkowa postać "zza kurtyny", którą dane jest nam podejrzeć w jednym z rozdziałów. Przez to wiemy od razu, że do tej postaci intryga będzie zmierzać, więc wszystkie twisty fabularne są z góry do przewidzenia, co równa się słabym napięciem.

A te siada jeszcze bardziej w związku z przeskokiem czasowym, w którym całe śledztwo jakby zamraża się w niebycie, czekając na powrót głównego bohatera. Zupełnie obdziera to z autentyczności, gdyż praca wydziału policji nie jest przecież zależna od tylko jednej osoby (bądź co bądź mało doświadczonej, pomimo kilku "sławetnych" akcji).

To przedostania część tego cyklu, którą Kallentoft napisał z Luttemanem, i czuć to bardzo poprzez drogę, jaką obiera narracja wobec życia osobistego Zacka Herry'ego. Jednym może się to podobać, innym wręcz przeciwnie, szczególnie patrząc na to, w jaki sposób rodzina głównego bohatera była kreowana w pierwszych tomach. Dodano tutaj wątek, który zupełnie nie pasuje mi do charakteru postaci, a zafiksowanie na wydarzeniu sprzed lat podmieniono na fiksację na wydarzeniu z teraźniejszości. Ciekawy twist, ale obawiam się, że może być bardzo słabo rozwiązany.

Trzecia część przygód przystojnego śledczego tym razem jest o wiele mniej brutalna i zdecydowanie bardziej osobista.

Seria o Zacku Herrym jest jedną z najświeższych i najbardziej "na czasie" jeśli chodzi o kryminał skandynawski. Bohaterowie otaczający protagonistę, zarówno jego koledzy ze specjalnego wydziału policyjnego, jak i związane z nim emocjonalnie kobiety, są...

To już kolejna część przygód młodego policjanta. Bardzo przygnębiająca, wręcz bolesna. Dotyka nie tylko poważnego problemu kryminalnego kryjącego się w zgonach wielu młodych ludzi, ale również sfery życia prywatnego Zacka, który po długim czasie błądzenia ma po raz pierwszy szansę wyjść na prostą. Podobnie jak poprzednie części Bambi napisana jest bardzo szybko, niemal skrótowo. Krótkie zdania, szybkość, czasowniki przyspieszające akcję sprawiają, że książkę można przeczytać niemal za jednym posiędnięciem, choć nie ukrywam, że nie należy do tych bardzo krótkich.
Historia śmiercionośnych różowych tabletek z wizerunkiem jelonka Bambiego jest jak zwykle w przypadku tej serii, mocno zagmatwana. Działania z przeszłości, których echo przebrzmiewa do dnia dzisiejszego, błędy które zostały popełnione, a za które trzeba zapłacić teraz.
Duet autorów tym razem również nie zapomniał o pozostałych członkach zespołu detektywów. Poznajemy ich coraz lepiej, niektórych coraz bardziej lubimy, inni wpadają na czarna listę. Ale nadal jest to świetna grupa specjalistów których praca wciąga i fascynuje czytelnika. Dodatkowo pojawiło się widmo kolejnej tajemnicy związanej z przeszłością Zacka. Nie ma powodu, aby jak najszybciej nie sięgnąć po kolejną część. Polecam z całego swojego kryminalnego serca.

To już kolejna część przygód młodego policjanta. Bardzo przygnębiająca, wręcz bolesna. Dotyka nie tylko poważnego problemu kryminalnego kryjącego się w zgonach wielu młodych ludzi, ale również sfery życia prywatnego Zacka, który po długim czasie błądzenia ma po raz pierwszy szansę wyjść na prostą. Podobnie jak poprzednie części Bambi napisana jest bardzo szybko, niemal...

Zaczynając od okładki - jest jak najbardziej pasująca do poprzednich dwóch tomów. Już widzę je wszystkie trzy tak ślicznie i dumnie stojące w mojej biblioteczce. Znów widzimy ścianę, a w nim plamę, która nie wiadomo co przedstawia. Natomiast w tej niezidentyfikowanej plamie można zauważyć jakieś szczere pole, ludzi - na przykład kogoś skrępowanego na krześle, albo kobietę, która trzęsie głową (zauważymy roztrzepane włosy xD). Mimo wszystko ma ona swój klimat, który idealnie odzwierciedla to, co znajdziemy w środku. Lektura ta posiada skrzydełka, które są dodatkową ochroną przed urazami mechanicznymi typu zagięcia czy łatwość w nad targaniu strony czy nawet samej okładki - bo i tak czasem bywało. Na jednym z nich możemy przeczytać słów kilka o autorach, a na drugim dwie poprzednie części serii Herkules (do której należy również Bambi) oraz inną powieść samego już Monsa Kallentoft'a.
Czcionka jest duża, dzięki czemu czyta się szybko - jedynie może jeśli jedziecie po remontowanej drodze i gdy jest jedno wielkie trzęsawisko, to zbyt wiele nie przeczytacie. Książka posiada białe kartki. (Wiem, że niektórym to przeszkadza) Literówki pojedyncze się zdarzały, ale nie było ich wiele. Marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane.
Przechodząc do autorów - kolejny raz zaskoczyli mnie pozytywnie. Nie byłam w stanie rozróżnić, który z nich pracował nad daną częścią lektury, ale to dobrze. To oznacza, że jak się da, to można w duecie napisać kawał świetnej powieści, że nawet nie wiedząc kto ją napisał moglibyśmy powiedzieć, że zrobiła to jedna osoba. Styl, z jakim mamy tu do czynienia jest lekki, przyjemny, nie stawia nam jakichkolwiek przeszkód, a co ważne - niemal od samego początku wciąga nas w wir wydarzeń. Jestem wdzięczna pisarzom, że pozwolili mi o piątej rano zaczytać się w drodze do pracy. W ostatniej chwili na przystanku końcowym doczytywał rozdział i szybko chowałam książkę do plecaka, nie mogąc się doczekać, kiedy wyjdę z pracy i w drodze powrotnej do domu ponownie ją otworzę i znów zatopię się w wydarzeniach w świecie przepięknym, bo w Sztokholmie i okolicach.
Lutteman i Kallentoft potrafią swoim plastycznym piórem pozwolić czytelnikowi nie tylko na chwile trwogi, zadumania, ale i zabierają nas w przepiękną podróż po fiordach i nie tylko. No mogłabym wzdychać i wzdychać, ale chyba najwyższa pora przejść dalej.
Podsumowując, warto sięgnąć po książki duetu tych dwóch Panów, bo gwarantuje Wam, że zaczytacie się niemal od pierwszej strony i będziecie chcieli więcej i więcej... Tak jak ja. ;)

Cała recenzja na blogu ;)

Zaczynając od okładki - jest jak najbardziej pasująca do poprzednich dwóch tomów. Już widzę je wszystkie trzy tak ślicznie i dumnie stojące w mojej biblioteczce. Znów widzimy ścianę, a w nim plamę, która nie wiadomo co przedstawia. Natomiast w tej niezidentyfikowanej plamie można zauważyć jakieś szczere pole, ludzi - na przykład kogoś skrępowanego na krześle, albo kobietę,...

Chociaż Zack to straszny drań, to człowiek się do niego przywiązuje i jest ciekawy jego dalszych losów. Oj, życie nie oszczędza naszego Zacka i z każdą stroną coraz to nowsza tragedia.
Jak najbardziej nierealna historia, jak najbardziej zawiła zagadka, że aż się zastanawiam, czy to nie przesada i czy na końcu się w tym wszystkim sam autor połapie.
Ale i tak jestem ciekawa, co dalej! Przecież kiedyś dowiemy się o co chodzi.
Z książki na książkę coraz lepiej pod względem stylu. Coraz bardziej mi się podoba ta seria.

Chociaż Zack to straszny drań, to człowiek się do niego przywiązuje i jest ciekawy jego dalszych losów. Oj, życie nie oszczędza naszego Zacka i z każdą stroną coraz to nowsza tragedia.
Jak najbardziej nierealna historia, jak najbardziej zawiła zagadka, że aż się zastanawiam, czy to nie przesada i czy na końcu się w tym wszystkim sam autor połapie.
Ale i tak jestem ciekawa,...

94/2019

94/2019

Całkiem wciągająca książka, może nie z górnej półki i jest parę wątków, które się nie trzymają "kupy", mimo to jednak dobrze się przy niej bawiłam.

Całkiem wciągająca książka, może nie z górnej półki i jest parę wątków, które się nie trzymają "kupy", mimo to jednak dobrze się przy niej bawiłam.