Bernard Minier jest jednym z tych autorów, których książki czytam w ciemno. Odkąd kilka lat temu, na długo przed erą blogowania, sięgnęłam w bibliotece po „Krąg”, stałam się wierną fanką jego twórczości i nie przeszkadzała mi nawet niewłaściwa kolejność czytania (pierwszym tomem serii jest „Bielszy odcień śmierci”, który ja przeczytałam jako drugi). Swoją opinię potwierdziłam podczas lektury „Nie gaś światła”, którą do dzisiaj uważam za najlepszy przeczytany przeze mnie thriller i polecam znajomym przy różnych okazjach. Kiedy więc w sieci pojawiły się pierwsze zapowiedzi „Nocy”, wiedziałam, że książka musi trafić w moje ręce.

Komendant Martin Servaz, po długotrwałym pobycie w specjalistycznej klinice, w końcu wrócił do służby. W ramach prowadzonych spraw prowadzi śledztwo w sprawie gwałtów na młodych kobietach, do jakich dochodzi w pobliskich miejscowościach. W wyniku niefortunnego pościgu ranny zostaje i Servaz, i podejrzany. Policjant wpada w śpiączkę, a po wybudzeniu będzie musiał zmierzyć się ze swoim największym wrogiem – Hirtmannem.

Muszę przyznać, że początkowo akcja „Nocy” mnie nie wciągnęła. Po mocnym rozpoczęciu „Nie gaś światła” liczyłam na więcej, a tym razem autor postawił przedstawić nam kilka luźnych, pozornie niepowiązanych wątków, które dopiero później splatają się w jedność. Męczyły mnie też przydługie opisy śpiączki bohatera, które tak naprawdę niewiele do fabuły wnosiły. Kiedy jednak Martin w końcu się wybudził, akcja nabrała przyspieszenia, a Minierowi udało się kilka razy solidnie mnie zaskoczyć. Niektórych zwrotów akcji nie sposób było przewidzieć, niektóre wydawały się nazbyt nierealne, ale jedno jest pewne – ostatnie rozdziały czytałam z zapartym tchem.

Fabuła „Nocy”, jak zwykle w tej serii, toczy się w okolicach francuskich Pirenejów, wyjątkowo mroźnych i niedostępnych, przynajmniej w opisie przedstawianym przez autora. Tuluza, rodzinne miasto głównego bohatera opisana została jako miejsce, które „wydziela przestępczość na podobieństwo gruczołu wydzielającego hormon”. I choć spotkałam się z zarzutami, że książki są nazbyt brutalne i wręcz epatują okrucieństwem, nie jestem w stanie się z tym zgodzić. W mojej opinii autor być może chwilami balansuje na granicy dobrego smaku, nigdy jej jednak nie przekracza.

Pokazuje za to bohaterów, którzy nie są papierowi i czarno-biali, po których – jak po prawdziwych ludziach – spodziewać możemy się niespodziewanego. Elementem wyróżniającym tę serię spośród innych znakomitych thrillerów jest również czarny charakter, który wykreowany został tutaj wyjątkowo starannie – niesamowicie inteligentny i zdeprawowany Julian Hirtmann, były prokurator i seryjny morderca, który pozostaje nieuchwytny, jednocześnie drażniąc się z policjantem z Tuluzy i przemykając tuż pod jego nosem. Dodatkowo łączy go z głównym bohaterem głęboka więź, która wykracza poza zwykle stosowane w tego typu literaturze schematy.

Marzymy o pokoju, ale pokój jest ułudą – ciągnął Szwajcar, nie zwracając uwagi na jego słowa. Na każdym poziomie rządzą rywalizacja, współzawodnictwo i walka. William James, ojciec amerykańskiej psychologii, stwierdził, że dzięki współczesnej cywilizacji rzesze ludzi w całym okresie od narodzin aż do śmierci nigdy nie doświadczają prawdziwego strachu. W efekcie wiele z tych osób nie rozumie natury przemocy, nienawiści i zła, które jednak są wokół nich. Jakie to cudowne uczucie być wilkiem pośród stada owieczek, prawda?

W mojej ocenie autorowi kolejny raz udało się stworzyć mroczną historię, która momentami wbija w fotel. I choć klimat jest wyjątkowo mroźny, towarzyszące lekturze emocje są gorące. Nie jest to być może najlepsza z części serii z Martinem Servazem, ale wbrew moim początkowym obawom nie rozczarowuje, a sam autor z całą pewnością zasługuje na miejsce w ścisłej czołówce światowych twórców gatunku.

Anna Szterleja