Pamiętam zaginięcie Wandy Rutkiewicz w 92 roku. Pamiętam też dojmujące uczucie, że to jakieś bajki, że Wanda zaraz się gdzieś pokaże. Nie bardzo mogłam uwierzyć, żeby taka postać mogła tak zwyczajnie zginąć. Ta książka pokazała mi Wandę od strony, której do tej pory nawet sobie nie wyobrażałam. Widziałam ją tylko i wyłącznie przez pryzmat himalaizmu a ta kwestia nie pozostawia złudzeń - ci wybitni, najlepsi to ludzie, którzy często nie bawią się w półśrodki i sami siebie traktują jako maszyny do wspinania. Czy ktoś z ekipy na tym ucierpi, raczej nie zaprzątało im głowy, cel był jeden: zdobyć górę. Anna Kamińska pokazała Wandę jako kobietę, która przeżyła wiele tragedii w życiu osobistym, z których część była spowodowana tragediami losowymi a część zwykłym, ludzkim złem. Do tego trudne wojenne i powojenne dzieciństwo Wandy naznaczone śmiercią brata, chłodem domowym i brakiem kogoś bliskiego dopełniło miary. Wanda jako kobieta nie umiała sprostać codziennemu życiu. Psychologowie mieliby tu wiele do powiedzenia, gdyby tylko Wanda chciała skorzystać z ich pomocy. Nie chciała. Tak jak w młodości byłam przekonana, że Wanda wróci, że to jakiś wypadek, jakieś drobne niepowodzenie, tak po lekturze nabieram pewności, że jej życie nie mogło skończyć się inaczej. Ona po prostu nie umiała żyć, miała tylko góry, a te są wymagające - nie tolerują słabości, spadku szybkości i wytrzymałości. Chciałabym wierzyć, że Wanda umierała szczęśliwa, w miejscu, które było jej światem, bo nie miała innego. Dziękuję lektorce Danucie Stence za wspólnie spędzony, trudny czas.

Pamiętam zaginięcie Wandy Rutkiewicz w 92 roku. Pamiętam też dojmujące uczucie, że to jakieś bajki, że Wanda zaraz się gdzieś pokaże. Nie bardzo mogłam uwierzyć, żeby taka postać mogła tak zwyczajnie zginąć. Ta książka pokazała mi Wandę od strony, której do tej pory nawet sobie nie wyobrażałam. Widziałam ją tylko i wyłącznie przez pryzmat himalaizmu a ta kwestia nie...