Rozbrajają mnie oburzone opinie chrześcijan, którzy piszą, że Atwood wypaczyła Biblię i stworzyła obrzydliwą powieść. Zastanawiam się, czy te osoby w ogóle Biblię przeczytały? Nie tylko jakiś drobny fragment na religii, albo wysłuchały kawałek na kazaniu w niedzielę, ale całą księgę? Bardzo wątpię, więc apel do wszystkich oburzonych - zanim obrazicie się śmiertelnie na autorkę za bezczeszczenie świętości, przeczytajcie Biblię, opuśćcie Matrix, w którym ewidentnie żyjecie i zrozumcie, że Biblia nie jest tak milutka jak się przyjęło wierzyć. Tak, motyw zapłodnienia Podręcznej urodzenia dziecka "per procura" jest wprost zaczerpnięty z Biblii i jest to PRAWDA. Tak było w przypadku Abrahama i Sary, tak było z Jakubem i Rachelą. Tak było z Fredą i Komendantem. No, przynajmniej tak miało być w założeniu.

Margaret Atwood daje nam rzucić okiem, jak świat mógłby wyglądać, gdyby chrześcijanie traktowali Biblię jak muzułmanie Koran. Podobnie jak w islamie, czyli bardzo nieciekawie dla kobiet. Ale w "Opowieści podręcznej" tak naprawdę religijny fundamentalizm jest tylko przykrywką, którą grupa ludzi użyła jako ideologicznego usprawiedliwienia dla totalitarnego reżimu.

W świecie Fredy kobiety mają taki status jak w Biblii czyli należą do męża tak samo jak koza czy owca. Nie uczą się czytać, nie mają dostępu do pieniędzy, nie wolno im podejmować pracy innej niż w charakterze służących lub strażniczek innych kobiet, nie mają nawet własnych imion, a jakieś dziwne hybrydy utworzone od imion męskich - Freda, Warrena etc. Ich jedyną szansą jest urodzenie dziecka, bo kobieta może być zbawiona tylko poprzez poród. Za nieposłuszeństwo zostaną zesłane do pół-legalnego burdelu, dostępnego dla wybranych dygnitarzy, którzy uważają, że ich zasady są dla innych, nie dla nich, lub do Kolonii, w których być może będą zmuszone sprzątać toksyczne odpady. Wszystko to w imię troski o te kobiety. Cały czas jest im tłumaczone, jak to władze Gileadu się o nie troszczą i jak kiedyś było potwornie - prostytucja, seks, wykorzystywanie. Nieprzyjemny obraz. Z miłości do ciebie zamknę cię w klatce i zaprzęgnę do pługa.

Mimo, że realia są drastyczne, to akcja w "Opowieści podręcznej" biegnie bardzo leniwie. Nie znajdziemy tu raczej dramatycznych opisów czy zwrotów akcji. No, może poza momentem, kiedy jedna z Podręcznych wyznaje swoje winy, jak to sprowokowała mężczyzn do dokonania na niej zbiorowego gwałtu i prosi o wybaczenie. Ten fragment chyba najmocniej mnie w książce uderzył.

Narracja jest pisana z punktu widzenia Podręcznej Fredy, więc siłą rzeczy jest bardzo kobieca, pełno tu wspomnień, retrospekcji, meandrów. Przemyślenia, wspomnienia i fantazje głównej bohaterki mieszają się z rzeczywistymi wydarzeniami. Mimo, że całość pisana jest prostym językiem, to przez te wszystkie zabiegi książka wymaga sporej uwagi w czasie czytania.

Daję 8 gwiazdek, bo ocena jest subiektywna, a mimo wszystko styl Margaret Atwood chyba nie będzie należał do moich ulubionych. Mam też mieszane uczucia co do otwartego zakończenia. Z jednej strony fajny zabieg, z drugiej... kurczę, trochę tak jakby autorka już nie miała pomysłu, co by tu z Fredą zrobić i dlatego bach! ucięte. Drażniła mnie też zupełna nijakość bądź co bądź głównej bohaterki, nie potrafię nic powiedzieć o jej charakterze poza tym, że jest uległa, co wymuszały okoliczności.

Mimo to uważam książkę za bardzo dobrą, zdecydowanie wartą przeczytania. Polecam.

Rozbrajają mnie oburzone opinie chrześcijan, którzy piszą, że Atwood wypaczyła Biblię i stworzyła obrzydliwą powieść. Zastanawiam się, czy te osoby w ogóle Biblię przeczytały? Nie tylko jakiś drobny fragment na religii, albo wysłuchały kawałek na kazaniu w niedzielę, ale całą księgę? Bardzo wątpię, więc apel do wszystkich oburzonych - zanim obrazicie się śmiertelnie na...