Opowieść podręcznej

I znów, miałam większe oczekiwania, ale mimo to lektura warta czasu na nią poświęconego. Ogólnie polecam.

I znów, miałam większe oczekiwania, ale mimo to lektura warta czasu na nią poświęconego. Ogólnie polecam.

Pokaż mimo to

Wysoką notę powieść ta otrzymuje ode mnie za fabułę, która była ważna i niezmiernie ciekawa, nie będę ukrywać - nie mogłam się oderwać od tej książki z ciekawości, co się wydarzy dalej. Niestety styl jest dla mnie ciężki to przełknięcia, rozwleczony. W książce tej, w tym samym akapicie, bez żadnej zapowiedzi przeskakujemy z rzeczywistości do wspomnień, przez co trzeba włożyć sporo energii w domyślanie się, czy to na pewno dzieje się teraz, czy to kolejna wtrącona retrospekcja i kogo autorka ma na myśli, używając samego on/ona?

Wysoką notę powieść ta otrzymuje ode mnie za fabułę, która była ważna i niezmiernie ciekawa, nie będę ukrywać - nie mogłam się oderwać od tej książki z ciekawości, co się wydarzy dalej. Niestety styl jest dla mnie ciężki to przełknięcia, rozwleczony. W książce tej, w tym samym akapicie, bez żadnej zapowiedzi przeskakujemy z rzeczywistości do wspomnień, przez co trzeba...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przerażająca wizja antyutopii. Książka bardzo ważna. Myślę że jedna z tych które po prostu należy poznać i wyrobić swoje własne zdanie.
Książka która pokazuje wizję uprzedmiotowienie człowieka, to jak on sobie z tym radzi i jakie to niesie ze sobą dla niego konsekwencje.

Bardzo przerażająca wizja antyutopii. Książka bardzo ważna. Myślę że jedna z tych które po prostu należy poznać i wyrobić swoje własne zdanie.
Książka która pokazuje wizję uprzedmiotowienie człowieka, to jak on sobie z tym radzi i jakie to niesie ze sobą dla niego konsekwencje.

Pokaż mimo to

Niestety zawiodłam się. Gdyby nie była tak bardzo rozreklamowana, zapewne odłożyła bym ją po ok. 50str. Pomysł na książkę był bardzo, bardzo dobry. Niestety czytało mi się ciężko. Dłużyła się. Akcja nie była wartka tylko rozwleczona.

Niestety zawiodłam się. Gdyby nie była tak bardzo rozreklamowana, zapewne odłożyła bym ją po ok. 50str. Pomysł na książkę był bardzo, bardzo dobry. Niestety czytało mi się ciężko. Dłużyła się. Akcja nie była wartka tylko rozwleczona.

Pokaż mimo to

Opowieść Podręcznej to pamiętnik nierealny, ale niestety możliwy. Opisana historia kobiety pozbawionej własnego życia przy boku kochanego mężczyzny i dziecka pokazuje do czego doprowadza totalitaryzm. Tłamszenie własnych wyborów, życia wg swoich wartości a nie wymyślonych schematów, narzucanych przez ludzi, w tym wypadku mężczyzn, dążących do władzy absolutnej, podporządkowania sobie rzeszy ludzi i manipulowania nimi dla zaspokojenia swoich potrzeb. Obyśmy nigdy nie zaznali takich zapędów

Opowieść Podręcznej to pamiętnik nierealny, ale niestety możliwy. Opisana historia kobiety pozbawionej własnego życia przy boku kochanego mężczyzny i dziecka pokazuje do czego doprowadza totalitaryzm. Tłamszenie własnych wyborów, życia wg swoich wartości a nie wymyślonych schematów, narzucanych przez ludzi, w tym wypadku mężczyzn, dążących do władzy absolutnej,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Biorąc pod uwagę obecną sytuację kobiet w Polsce wizja świata autorki staje się niepokojąco rzeczywista.

Biorąc pod uwagę obecną sytuację kobiet w Polsce wizja świata autorki staje się niepokojąco rzeczywista.

Pokaż mimo to

No co tu pisać? Wszystko zostało już powiedziane. NIE OGLADALAM SERIALU, może od tego zacznę. Moja wyobraźnia była białym płótnem, na którym Margaret zdecydowanym ruchem tworzyła emocjonalne tornada i rollercoastery. Fantastyczna lektura! POLECAM!

No co tu pisać? Wszystko zostało już powiedziane. NIE OGLADALAM SERIALU, może od tego zacznę. Moja wyobraźnia była białym płótnem, na którym Margaret zdecydowanym ruchem tworzyła emocjonalne tornada i rollercoastery. Fantastyczna lektura! POLECAM!

Pokaż mimo to

Cała recenzja: https://bo-w-nich-jest-caly-swiat.blogspot.com/2021/03/opowiesc-podrecznej-margaret-atwood.html

Na początku trudno było mi wgryźć się w fabułę książki. Musiałam przywyknąć do ciągłych dygresji Fredy, gdyż często nagle odpływała myślami, głównie do swojego dawnego życia. Trudno się dziwić, poza myśleniem nie miała zbyt wiele do roboty. Mnie najbardziej podczas lektury uderzył zakaz czytania. Taka codzienność musiałaby być istnym piekłem.

"Staram się zbyt wiele nie myśleć. Jak wszystko inne, tak samo myśl musi być racjonowana. O wielu sprawach nie da się myśleć. Myślenie może zmniejszyć moje szanse, a ja chcę przetrwać. Wiem, dlaczego akwarela przedstawiająca niebieskie irysy nie ma szkła, dlaczego okno otwiera się tylko częściowo i dlaczego szyby w nim są nietłukące. Nie chodzi o ucieczkę. I tak nie uciekłoby się zbyt daleko. Chodzi o te inne ucieczki, które człowiek znajduje w sobie, jeśli tylko ma coś ostrego."

Wiedziałam wcześniej o czym jest Opowieść Podręcznej i myślałam, że mi to wystarczy. Nie oglądałam też serialu (jeszcze), więc cała moja wiedza o anty-utopijnej wizji stworzonej przez Atwood opierała się o podstawowe informacje nabyte podczas natykania się na recenzje tej książki. I może powinno tak zostać, bo trudno sobie wyobrazić gorszy obraz przyszłości dla kobiet.

"Podchodzi do zlewu, spłukuje ręce pod kranem i wyciera je w ścierkę do naczyń. Ścierka jest biała w niebieskie paski, taka sama jak przedtem. Czasem te przebłyski normalności uderzają mnie znienadzka, jakby z zasadzki. Nagłe przypomnienie tego, co zwykłe, codzienne, jest jak kopniak. Widzę ścierkę, wyjętą z kontekstu, wstrzymuję oddech. Dla niektórych pod pewnymi względami nie tak wiele się zmieniło."

Natykałam się na opinie, które bardzo krytykują narrację w Opowieści Podręcznej. Dla mnie to ona właśnie sprawia, że ta książka jest tak niepokojąca i przerażająca. Obserwujemy codzienność oczami Fredy i wiemy tylko to, co ona. A główna bohaterka została brutalnie wyrwana ze swojego życia i zmuszona do poddania się reżimowi Gileadu. Nie wie, czy żyją jej bliscy, nie docierają do niej żadne wiadomości z zewnątrz. Wie tylko tyle, że gdzieś toczy się wojna, ale i to może być propagandą podaną w celu stłumienia ewentualnego buntu. Rozumiem, skąd te głosy, bo czytelnik musi ułożyć sobie obraz świata z domysłów i z opowieści Fredy. Ale kurczę, sam sposób napisania tej książki to mistrzostwo świata.

Cała recenzja: https://bo-w-nich-jest-caly-swiat.blogspot.com/2021/03/opowiesc-podrecznej-margaret-atwood.html

Na początku trudno było mi wgryźć się w fabułę książki. Musiałam przywyknąć do ciągłych dygresji Fredy, gdyż często nagle odpływała myślami, głównie do swojego dawnego życia. Trudno się dziwić, poza myśleniem nie miała zbyt wiele do roboty. Mnie najbardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Może jeszcze 5 lat temu książka nie wzbudzałaby takiego zaciekawienia i nie zdobywała szczytów list bestsellerów. A tu okazuje się, że wizja Pani Atwood z 1985 roku ma prawo się urzeczywistnić. W XXI wieku! Książka wybitna, zasługuje na uznanie; dodatkowo z ciekawym zakończeniem. Przerażająca ale niesamowita! Jak dla mnie lektura obowiązkowa!

Może jeszcze 5 lat temu książka nie wzbudzałaby takiego zaciekawienia i nie zdobywała szczytów list bestsellerów. A tu okazuje się, że wizja Pani Atwood z 1985 roku ma prawo się urzeczywistnić. W XXI wieku! Książka wybitna, zasługuje na uznanie; dodatkowo z ciekawym zakończeniem. Przerażająca ale niesamowita! Jak dla mnie lektura obowiązkowa!

Pokaż mimo to

Mam trochę mieszane uczucia, jeśli chodzi o tę pozycję. Przede wszystkim mam wrażenie, że mamy tu do czynienia z przerostem formy nad treścią. Opis naprawdę pokazuje przerażającą dystopię, ale im głębiej się zaczytywałam, tym coraz bardziej traciłam nadzieję, że w końcu się dowiem, o co tu chodzi. Skąd podział na trzy frakcje, dlaczego, jakie obowiązki miała żona, jakie konkretnie Marta i co powodowało, że kobieta zostawała właśnie tą a nie inną grupą; jakie konkretne były obowiązki każdej z grup. Mówi się, że Podręczne miały najgorzej, ale one oprócz codziennych zakupów i raz w miesiącu spełniania swych obowiązków nie robiły nic, więc co, całymi dniami siedziały w sypialni.

Też mam uwagi dotyczące czasu. Tak naprawdę ostatecznie nie wiem, od ilu lat trwa już taki ustrój, myślałam, że uda mi się nakreślić po wieku jej córki, ale ciężko nawet to stwierdzić, bo tylko raz wyłapałam osiem lat, co było dla mnie niemożliwe, że tak szybko wszystko przeszło do dnia codziennego, a kobiety tak łatwo się poddały i wykonywały swoje.

Oczywiście sięgnę po kontynuację, jest za dużo otwartych wątków, które, mam nadzieję, zostaną wyjaśnione, może ustrój, przyczyny i konkretne skutki takiego ustroju. Jak na razie czuję ogromny niedosyt.

Mam trochę mieszane uczucia, jeśli chodzi o tę pozycję. Przede wszystkim mam wrażenie, że mamy tu do czynienia z przerostem formy nad treścią. Opis naprawdę pokazuje przerażającą dystopię, ale im głębiej się zaczytywałam, tym coraz bardziej traciłam nadzieję, że w końcu się dowiem, o co tu chodzi. Skąd podział na trzy frakcje, dlaczego, jakie obowiązki miała żona, jakie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to