Idąc z duchem panującej ostatnio mody na wyznawanie książkowych grzechów, przyznam, że z tym autorem zetknęłam się po raz pierwszy. Zgroza, prawda? Wszak jeszcze do niedawna „Dziewczyna w walizce” wyglądała z niemal każdego kąta. A ja nic, udawałam, że jej nie widzę.
Dopiero kilka mało przychylnych recenzji zachęciło mnie do „Sekretnej kolacji”. Właściwie nie potrzeba było tych recenzji, wystarczył mi sam tytuł, będący sam w sobie po części spojlerem. Lubię makabryczne wątki w literaturze, „Hannibal” należy do moich ulubionych lektur, więc nie trzymałam „Kolacji” zbyt długo w kolejce.
Minęło kilka dni od skończenia, a we mnie nadal buzują mieszane uczucia. Bo z jednej strony pomysł ma potencjał – grupka młodych ludzi, finansowe kłopoty i genialny, zdawałoby się, pomysł na ich rozwiązanie. Jednak od tego momentu zaczyna się robić przewidywalnie. Siadając do pisania, obiecywałam sobie wystrzegać się spojlerów, ale trudno nie przewidzieć, że genialny pomysł na rozwiązanie problemów naszych bohaterów posłuży za początek, nazwijmy to delikatnie, dalszych kłopotów. A właściwie nakręcającej się ich spirali.

Pomysł na książkę niezły, wykonanie dużo gorsze. Trochę pomarudzę, bo zabrakło mi w tym wszystkim „psychologii”, czyli możliwości zajrzenia do głów bohaterów. Owszem, chwilami Montes to umożliwia, mam jednak wrażenie, że przy takim bogactwie tematu robi to niewystarczająco. Jak wiemy, nie trzeba koncentrować się na krwawych szczegółach i dokładnych opisach, by podziałać na wyobraźnię czytelnika i wywołać u niego przerażenie. I tak właśnie – przynajmniej dla mnie - można było napisać tę książkę. Chciałabym w niej zobaczyć rys psychologiczny, czy też tok myślenia jednej i drugiej strony – tych, którzy te kolacje przygotowują i tych, którzy biorą w nich udział. Tego mi zabrakło. Być może to kwestia warsztatu literackiego (a tego Montesowi wyraźnie brakuje), ale tam, gdzie powinien znaleźć się niepokój, dreszczyk grozy, mamy zwykłe, niebudzące emocji opisy przygotowywania kolacji, nakrywania do stołu, podejmowania gości. A kiedy już zaczyna się robić mniej sielankowo, te opisy są zbyt dosłowne, żeby budzić takie emocje, jakie być może były zamysłem autora. Owszem, w pewnym momencie mignął mi z tyłu głowy „Atlas chmur” i rewelacyjne opowiadanie „Antyfona Sonmi 451”. Różnica polega jednak na tym, że „Atlas” w kluczowym momencie na kilka minut odłożyłam, bo nie byłam w stanie dalej czytać, a tu? Natłok informacji spowodował znudzenie i chęć przejścia dalej.

Jeszcze kwestia samych bohaterów, którzy wydają się zbudowani według jednego szablonu, do tego stopnia, że przez pewien czas trudno ich odróżnić, zmieniają się jedynie imiona. Rozumiem zamysł nietworzenia wyidealizowanego czarnego charakteru, bo wszak zło siedzi w każdym z nas, wystarczy dać mu szansę i stworzyć możliwości. Ale bez przesady, trochę dreszczyku by nie zaszkodziło.

Ok, wystarczy narzekania. Widocznie idealna książka, dotycząca tego tematu, wciąż jeszcze przede mną. Przygodę z panem Montesem uważam za zakończoną. Przynajmniej do czasu, gdy w jego książkach emocje zaczną być emocjami, zamiast tylko opisami.
https://www.facebook.com/ksiazkikawaija/

Idąc z duchem panującej ostatnio mody na wyznawanie książkowych grzechów, przyznam, że z tym autorem zetknęłam się po raz pierwszy. Zgroza, prawda? Wszak jeszcze do niedawna „Dziewczyna w walizce” wyglądała z niemal każdego kąta. A ja nic, udawałam, że jej nie widzę.
Dopiero kilka mało przychylnych recenzji zachęciło mnie do „Sekretnej kolacji”. Właściwie nie potrzeba było...