Książka przede wszystkim dla fanów Warhammera.

Książka przede wszystkim dla fanów Warhammera.

Osobiście mam bardzo mieszane uczucia względem tego dzieła, a nawet autora. Pierwszy kontakt nastąpił podczas lektury Zwiastuna Nocy, który okazał się niezłą książką z kilkoma ciekawymi momentami. Następnie chwyciłem Fulgrima od FS, który oczarował mnie klimatem oraz historią upadku prymarchy. Dopiero niedawno przeczytałem Młotodzierżcę, wprowadzającego nas do świata, widzianego oczyma Sigmara. Co do Imperium: może ma swoje momenty ale nie jest pozycją przykuwającą uwagę na dłuższy moment. Miałem wrażenie, że autor podąża według wcześniej ustalonego planu, z lubością odhaczając kolejne punkty, tak aby po prostu skończyć. Osobiście czytałem z takim samym nastawieniem. Oczywiście jest to pozycja z trochę lepszej półki, porównując ją np. do miernego Runicznego Kła C.L. Wernera, przy którym się broni. Ale jest wiele lepszych książek z tego uniwersum (Łowca Czarownic, Świat Rynn, cykl Duchy Gaunta, cykl Eisenhorn, G&F, HH),posiadających lepiej rozbudowanych bohaterów, którymi targają emocje oraz uczucia. Tu był jeden, jedyny taki moment, zaś reszta była okropnie statyczna, bez życia oraz powabu. Może postać Azazela ma jeszcze jakieś odcienie ale jest to mizernie mało, jak na tak obszerną książkę. Co do dialogów; zgadzam się z przedmówcami, że znaczna ich większość jest o niczym. Oczywiście najważniejsze; korekta. Strasznie dała ciała w kilku miejscach oraz raz zdublowała zdanie. Szkoda. Podsumowując, jeśli byłbym na bezludnej wyspie, lektura tejże książki byłaby przyjemnością, lecz z racji wielu możliwości czytelniczych, pochwyciłbym inną pozycję z Warhammera, a jeśli nie, to z fantastyki w ogóle.

Osobiście mam bardzo mieszane uczucia względem tego dzieła, a nawet autora. Pierwszy kontakt nastąpił podczas lektury Zwiastuna Nocy, który okazał się niezłą książką z kilkoma ciekawymi momentami. Następnie chwyciłem Fulgrima od FS, który oczarował mnie klimatem oraz historią upadku prymarchy. Dopiero niedawno przeczytałem Młotodzierżcę, wprowadzającego nas do świata,...

Druga część trylogii Sigmara. Sigmar ma już swoje imperium ale czy zdoła je utrzymać tym bardziej, że nie tylko Norsowie chcą zemsty ale także potężny nekromanta. Najpierw Sigmarowi przyjdzie się rozprawić z nekromantą, gdzie w walce zdobędzie tajemniczą koronę, która zdrowo namiesza naszemu władcy w głowie. Następnie będzie się musiał zmierzyć z plemieniem które go zdradziło i w końcu z Norsami i ich krwawym bogiem. Jak zawsze mamy dynamiczną akcję obfitującą w zwroty (szczególnie w czasie gdy nosi koronę nekromanty) Sigmar nie będzie się mierzył nie tylko z wrogami zewnętrznymi ale także ze złem tkwiącym w nim. Czekam na zakończenie trylogii.

Druga część trylogii Sigmara. Sigmar ma już swoje imperium ale czy zdoła je utrzymać tym bardziej, że nie tylko Norsowie chcą zemsty ale także potężny nekromanta. Najpierw Sigmarowi przyjdzie się rozprawić z nekromantą, gdzie w walce zdobędzie tajemniczą koronę, która zdrowo namiesza naszemu władcy w głowie. Następnie będzie się musiał zmierzyć z plemieniem które go...

Liczyłem na bardzo ale to bardzo epicką książkę w której czyny Sigmara wywołają u mnie palpitacje serca a dostałem bardzo fajną książkę dark fantasy gdzie jeśli coś ma pójść źle pójdzie koszmarnie.

Liczyłem na bardzo ale to bardzo epicką książkę w której czyny Sigmara wywołają u mnie palpitacje serca a dostałem bardzo fajną książkę dark fantasy gdzie jeśli coś ma pójść źle pójdzie koszmarnie.

Po pokonaniu orczej hordy w bitwie na Przełęczy Czarnego Ognia Sigmar został koronowany na Imperatora, a władcy wszystkich plemion, z drobnym wyjątkiem, przysięgli mu wierność i oddanie. Tym sposobem narodziło się Imperium, a główną ideą przyświecającą jego ojcu było bezpieczeństwo i rozwój jego mieszkańców.

Spokój po zwycięstwie and zielonoskórymi nie trwał niestety długo. W położonej daleko na północy Norsce zbiera się armia Chaosu zagrażając Imperium. Sigmar i jego Bracia Miecza stają przed śmiertelnie trudną próbą, której wynik zadecyduje o dalszych losach świata. Tu warto zaznaczyć, że choć po książkę Imperium śmiało można sięgnąć bez uprzedniego zapoznania się z Młotodzierżcą, warto zachować właściwą kolejność, ponieważ wiele wątków ma swój początek w pierwszym tomie i jest kontynuowanych w księdze drugiej.

To, co stanowi największą wartość Imperium, to znacznie mroczniejszy klimat, tak bardzo charakterystyczny dla Warhammera. Nadal trafiają się nieco przydługie opisy i średnich lotów dialogi o niczym, jednak jest zdecydowanie lepiej. Autor postawił na brutalne starcia z siłami Chaosu, przenosząc górnolotne rozważania o zjednoczeniu plemion i sercowych rozterkach na drugi plan, co wyszło książce tylko na dobre.

Imperium Graham McNeillJak wspomniałem wcześniej, Graham McNeill stanął na wysokości zadania, dostarczając książkę z barwnymi opisami starć zjednoczonych plemion ludzkich z mrocznymi pomiotami Chaosu. Czaszki są miażdżone, kręgosłupy wyłamywane, a kości gruchotane. Do tego dochodzą wiadra przelanej krwi oraz setki metrów wyprutych flaków. Czuć, że walka z demonami to nie przelewki.

Właśnie tak od zawsze wyobrażałem sobie batalie z mutantami, nieumarłymi, Skavenami oraz innym plugastwem zalewającym Stary Świat. Krew miesza się z błotem, a heroizm przytłaczany jest przerażeniem. Po dość lekkiej w odbiorze, choć nie pozbawionej brutalnych starć, pierwszej części, Imperium jest pełnokrwistą powieścią, godnie reprezentującą gatunek dark fantasy. Nieco szkoda, że korekta odrobinę pokpiła sprawę. O ile drobne błędy interpunkcyjne nie stanowią żadnego problemu, tak powtórzone po sobie te same zdania, czy zaburzenie ich sensu przez brak jakiegoś słowa wołają o pomstę do Ulryka. Mam nadzieję, że w trzecim tomie wieńczącym Legendę Sigmara będzie lepiej.

Duży progres widać też w opisach bohaterów, którzy stali się zdecydowanie bardziej ludzcy. Doświadczeni trudami życia w zagrożonym inwazją Chaosu świecie, stali się gruboskórni, nieufni, a na pewno bezkompromisowi. Sigmar nadal wierzy w ideały, jednakże wyznaje zasadę, w myśl której cel uświęca wszelkie środki niezbędne do jego osiągnięcia. Tym sposobem pod obuchem Ghal-maraza pękają czaszki wszystkich tych, którym z Dzieckiem Gromu nie jest po drodze, bez względu na to, czy są plugawymi pomiotami Chaosu, czy też przedstawicielami ludzkiej rasy.

Powrót na zjednoczone pod sztandarem Sigmara ziemie Imperium uważam za niezwykle udany. Kontynuacja jest znacznie mocniejsza od pierwszego tomu, zapewniając miłośnikom Warhammera doskonałą, brutalną rozrywkę.

http://ustatkowanygracz.pl/narodzilo-sie-imperium/

Po pokonaniu orczej hordy w bitwie na Przełęczy Czarnego Ognia Sigmar został koronowany na Imperatora, a władcy wszystkich plemion, z drobnym wyjątkiem, przysięgli mu wierność i oddanie. Tym sposobem narodziło się Imperium, a główną ideą przyświecającą jego ojcu było bezpieczeństwo i rozwój jego mieszkańców.

Spokój po zwycięstwie and zielonoskórymi nie trwał niestety...

„Legenda Sigmara. Tom 2. Imperium” jest drugim tomem cyklu „Legenda Sigmara” autorstwa Grahama McNeilla. Po raz kolejny przeniesiemy się do brutalnego i niebezpiecznego świata pełnego przemocy i krwiożerczych istot. Wydawnictwo Copernicus Corporation oddawało w ręce czytelników już wielokrotnie książki z uniwersum Warhammera, pozwalając czytelnikom zagłębić się w ten niebezpieczny i niebanalny świat. Niniejsza pozycja zawiera wszystko, co rasowa książka fantasy zawierać powinna: zajadłe pojedynki, magiczne przedmioty, fantastyczne stworzenia i o wiele więcej.

Sigmar po pozbyciu się z terenów Imperium hordy rozwścieczonych orków jednoczy ludzkie plemiona. Mężczyzna zaczyna tworzyć od podstaw struktury potężnego Imperium, nad którym ciągle wisi widmo zagłady. Armie Chaosu śmiertelnie zagrażają Norsce, a wiele ludzkich osiedli jest słabo uzbrojonych i wyszkolonych. Czy Sigmarowi uda się umocnić pozycję Imperium i odeprzeć bestialskie hordy nieprzyjaciół?

Książkę czyta się naprawdę szybko i nie sposób się nudzić podczas lektury. Postać Sigmara potrafi zaciekawić i o jego losach czyta się z wypiekami na twarzy. Jest to doskonała kontynuacja „Młotodzierżcy”, która powinna przypaść do gustu miłośnikom pierwszego tomu, jak i uniwersum Warhammera. Całość została napisaną językiem dosadnym i barwnym, sprawiając, że całość czyta się szybko i przyjemnie. Jest to pozycja wręcz obowiązkowa dla miłośników Sigmara i potężnego, nieznającego litości Imperium.

„Legenda Sigmara. Tom 2. Imperium” nie zawiodła mnie i przeczytałem ją z dużą przyjemnością. Książka w doskonały sposób przedstawia legendy świata Warhammera, wciągając czytelnika w mroczny i fantastyczny świat. Kraje Starego Świata pochłonięte są szałem krwawych bitew i przeżyć mogą jedynie najsilniejsi. Prymitywne ludzkie plemiona pod dowództwem Sigmara śnią o potędze i niepokonanym Imperium. Czy ich sen się ziści? Sigmar Młotodzierżca pokonując plemię Unberogenów, rozpoczyna zakrojone na szeroką skalę podboje przeciwko hordom rozwścieczonych orków. Ludzie i krasnoludy staną również w szranki przeciwko potężnym siłom Chaosu, plamiąc niejedno pole bitwy barwą szkarłatu. Dając początek potężnemu Imperium, które coraz bardziej zaczyna rosnąć w potęgę.

http://fantasy-bestiarium.blogspot.com/2017/04/legenda-sigmara-tom-2-imperium-graham.html

„Legenda Sigmara. Tom 2. Imperium” jest drugim tomem cyklu „Legenda Sigmara” autorstwa Grahama McNeilla. Po raz kolejny przeniesiemy się do brutalnego i niebezpiecznego świata pełnego przemocy i krwiożerczych istot. Wydawnictwo Copernicus Corporation oddawało w ręce czytelników już wielokrotnie książki z uniwersum Warhammera, pozwalając czytelnikom zagłębić się w ten...