Opowieść o Herezji Horusa powróciła na pokład Mściwego Ducha i jest to powrót godny. Graham McNeill był dla mnie zawsze autorem tuż za Wielką Dwójką Black Library (tzn ADB i Abnettem),tutaj jednak wchodzi na ich poziom. Tu jest wszystko, co powinno być w opowieści o galaktycznej wojnie domowej w trzydziestym tysiącleciu: pełne rozmachu starcia w przestrzeni kosmicznej, kolosalna bitwa lądowa, odkrywanie kolejnych tajemnic settingu, gorycz walki z byłymi towarzyszami broni, a nawet drobny rzut oka na cywilów, których życie miażdżone jest przez walczące strony.
Loken prowadzi specgrupę mającą@wytyczyć szlak ataku na Vengeful Spirit dla nadchodzącego Russa. Horus rozpoczyna inwazję na Molech, by dotrzeć do portalu, który niegdyś przekroczył jego Ojciec. Uniemożliwić chce mu to kolejny perpetual na scenie, Alivia. Wszystko to w cieniu kroczących tytanów.
8/10

Opowieść o Herezji Horusa powróciła na pokład Mściwego Ducha i jest to powrót godny. Graham McNeill był dla mnie zawsze autorem tuż za Wielką Dwójką Black Library (tzn ADB i Abnettem),tutaj jednak wchodzi na ich poziom. Tu jest wszystko, co powinno być w opowieści o galaktycznej wojnie domowej w trzydziestym tysiącleciu: pełne rozmachu starcia w przestrzeni kosmicznej,...

„Mściwy duch”, XXIX tom „Herezji Horusa”. Czy cykl nadal utrzymuje poziom, czy może wypalił się tuż przed 30.?

Żadne z powyższych. Jest lepiej niż w przeważającej większości poprzednich tomów. Autor zawarł w książce wszystko to, co powinno było się znaleźć w powieści opisującej bitwę o kluczową planetę.
Działania wojenne są prowadzone z wielkim rozmachem. Zajmują wiele stronic tego opasłego tomu, jednak autor nie pozwolił czytelnikom nudzić się w trakcie lektury. Uczestniczymy w wielu częściach konfliktu. Od potyczek między Kosmicznymi Marines, poprzez druzgoczące ostrzały artyleryjskie, na starciach gargantuicznych Tytanów oraz Rycerzy kończąc.
Jesteśmy świadkami scen z uczestnictwem Prymarchów, zarówno lojalistycznych, jak i zdradzieckich.
Poznajemy upór i determinację imperialnych dowódców, którzy – nie zawsze – bez wahania stawiają opór Horusowi.
Śledzimy dramaty zwykłych ludzi, dla których wojna oznacza bezpowrotny koniec normalnego życia.
Nie zabrakło również intryg, polityki i animozji pomiędzy członkami rodu władającego Molechem. To ostatnie jest istnym powiewem świeżości dla cyklu. „Herezja Horusa” jest pełna bitew na ogromną skalę, pojedynków potężnych wojowników oraz ingerencji demonów. Rzadko kiedy autorzy znajdują miejsce na zakulisowe rozgrywki.
„Mściwy Duch” cierpi jednak na dolegliwości typowe dla cyklu. Brak ciekawych, wielowarstwowych bohaterów, których długo będziemy wspominać.
Aspekty militarne, choć posiadające ogromny rozmach i różnorodne perspektywy, są bardzo ogólnikowe. Dan Abnett prawdopodobnie potrafiłby sprawić, że ta bitwa na wielką skalę byłaby dla nas klarowniejsza.
SPOILERY:



Wraz z Błędnymi Rycerzami infiltrujemy okręt flagowy Horusa o nazwie „Mściwy Duch”. Błędni Rycerze to grupa Kosmicznych Marines z różnych Legionów. Zarówno lojalistycznych, jak i zdradzieckich. Rozmowy między braćmi z tego samego Legionu są nijakie. Interakcje między Błędnymi Rycerzami wypadają bardzo ciekawie i wiarygodnie. Każdy z nich wprowadza jakąś cząstkę ze swojego Legionu, a pozostali reagują na zachowania całkiem im obce. Mc’Neill w „Potępieńcach” udowodnił, że umie stworzyć chemię między Astartes z różnych Legionów.
Kurtyna skrywająca potęgę Imperatora zostaje odrobinę podniesiona. Okazuje się, że jej źródło kryje się na Molechu. Mowa o bramie do królestwa Bogów Chaosu. Horus dopatruje się jedynej szansy na zwycięstwo w wojnie z Imperatorem w uzyskaniu boskiej mocy równej Ojcu. To determinuje zaangażowanie ogromnych sił i środków w podbój tak dobrze bronionej planety.
Poznamy również kobietę, w której sam Imperator pokładał ogromne zaufanie. Kobietę, której prawie udało się zniweczyć cały wysiłek Horusa w zdobywaniu Molechu. Wysiłek, który powiódł się wyłącznie dzięki nieopisanej przewadze. Połączeniu sił trzech Prymarchów, armii zdradzieckich Gwardzistów i dwóch Legionów Astartes oraz wsparcia trzech Bogów Chaosu. Ową bohaterkę – Alivię – coś łączy również z Johnem Grammaticusem. Jest to Wieczny, którego wszyscy możemy kojarzyć z m.in. z „Niezapamiętanego Imperium”.



KONIEC SPOILERÓW:
„Mściwy duch” jest pozycją, po którą powinien sięgnąć każdy fan „Warhammera 40 000”. Jest to jednocześnie wspaniała przedstawicielka gatunku science-fiction. Niestety ludzie bez znajomości uniwersum czuliby się zagubieni, gdyby swoją przygodę rozpoczęli od niej.

„Mściwy duch”, XXIX tom „Herezji Horusa”. Czy cykl nadal utrzymuje poziom, czy może wypalił się tuż przed 30.?

Żadne z powyższych. Jest lepiej niż w przeważającej większości poprzednich tomów. Autor zawarł w książce wszystko to, co powinno było się znaleźć w powieści opisującej bitwę o kluczową planetę.
Działania wojenne są prowadzone z wielkim rozmachem. Zajmują wiele...

To już 29 tom Herezji Horusa ale poziom nadal wysoki, bo czego można spodziewać się innego po tym autorze.
W końcu powracamy z akcją do głównego bohatera tej serii czyli Horusa który wraz ze swoim legionem oraz legionem XIV czyli Gwardią Śmierci wraz z ich Prymarchą Mortarionem nagle na polecenie Horusa udają się na małoznaczącą planetę Molech. Planeta ta o dziwo mimo, iż niby nic nieznacząca ma ogromną armię, rody Rycerskie i własne oddziały Tytanów oraz stacjonujące na niej ma rozkaż Imperatora kontyngenty Krwawych Aniołów oraz Ultramarines.
Będziemy obserwować nie tylko przebieg walk o tą planetę ale także próbę infiltracji okrętu flagowego Horusa przez grupę Astrates z kilku zakonów w tym także tych którzy nie poszli za Horusem uznając, że zdradził on imperatora i swój legion.
Co jest takiego na tej planecie, że ma ona aż taką obronę a Mistrz Wojny chce ją koniecznie zdobyć??? Dowiecie się czytając.
Książka naprawdę wciągająca i wielowątkowa zbliżająca nas w końcu do ostatecznej konfrontacji Horusa z Imperatorem.

To już 29 tom Herezji Horusa ale poziom nadal wysoki, bo czego można spodziewać się innego po tym autorze.
W końcu powracamy z akcją do głównego bohatera tej serii czyli Horusa który wraz ze swoim legionem oraz legionem XIV czyli Gwardią Śmierci wraz z ich Prymarchą Mortarionem nagle na polecenie Horusa udają się na małoznaczącą planetę Molech. Planeta ta o dziwo mimo, iż...

Podobała mi się.

Podobała mi się.

Po wydarzeniach na niepozornej na pierwszy rzut oka planecie Molech Horus zdobywa power level...

Po wydarzeniach na niepozornej na pierwszy rzut oka planecie Molech Horus zdobywa power level...

Książka nostalgicznie nawiązuje do pierwszysch tomów Herezji Horusa, klimat i starzy bohaterowie. Początkowo niezwiązane ze sobą wydarzenia w końcowej fazie nabierają spójności i klarowności, serwując czytelnikowi wspaniałe zakończenie.

Książka nostalgicznie nawiązuje do pierwszysch tomów Herezji Horusa, klimat i starzy bohaterowie. Początkowo niezwiązane ze sobą wydarzenia w końcowej fazie nabierają spójności i klarowności, serwując czytelnikowi wspaniałe zakończenie.

Z jednej strony klasyczna część Herezji, ale czyta się ją wyśmienicie. Za żywych i za umarłych.

Z jednej strony klasyczna część Herezji, ale czyta się ją wyśmienicie. Za żywych i za umarłych.

Przyznam że od dawna nie bawiłem się przy Herezji tak dobrze. Powrót do starych bohaterów, do Horusa i Mściwego Ducha. Wreszcie długa, ciekawa opowieść, zamiast zbioru opowiadań. Obowiązkowa pozycja dla fanów.

Przyznam że od dawna nie bawiłem się przy Herezji tak dobrze. Powrót do starych bohaterów, do Horusa i Mściwego Ducha. Wreszcie długa, ciekawa opowieść, zamiast zbioru opowiadań. Obowiązkowa pozycja dla fanów.