Jako studentka medycyny nie wyobrażałam sobie nie sięgnąć po tę książkę. Pierwszy raz przeczytałam ją zaraz po premierze, natomiast kilka dni temu postanowiłam ją otworzyć ponownie, by odświeżyć wspomnienia przed przeczytaniem drugiej części.

Jak jest z naszą ochroną zdrowia wie każdy. Ciągłe czekanie, kilkumiesięczne kolejki do specjalistów. Sfrustrowanie, żal, obraz nędzy i biedy. Nam, studentom wydaje się, że wcale nie jest tak źle, że pewnie lekarze przesadzają, że nie może być aż tak okropnie, skoro rzesze osób czekają momentu, w którym mogliby ogłosić się pełnoprawnym lekarzem, bo jest to spełnieniem ich marzeń odnośnie zawodowej kariery.

Reszka pokazuje medycynę od tej gorszej strony. Oczywiście, że strony medalu są dwie, ale zdecydowanie częściej zapamiętuje się tę złą. Tak naprawdę nie chodzi o znieczulicę, a przepracowanie wśród lekarzy, pielęgniarek i ratowników. Jedni łapią dyżury z pazerności, inni, z litości, kiedy nie ma kto zostać na oddziale.

W dzisiejszych czasach medycyna nie jest sztuką, a rzemiosłem. Lekarze sami zapracowali sobie na taki, a nie inny los. Nie sprzeciwili się władzy, nie walczyli o dobro własne i pacjenta. I mam nadzieję, że kiedyś nadejdzie czas, kiedy się to zmieni.

To, co najbardziej boli, to szukanie winy wśród pacjentów – jak mają przestrzegać medycznego „savoir-vivre”, skoro nikt nie ma ochoty z nimi o tym rozmawiać? Pouczyć? Uświadomić?

Jako studentka medycyny nie wyobrażałam sobie nie sięgnąć po tę książkę. Pierwszy raz przeczytałam ją zaraz po premierze, natomiast kilka dni temu postanowiłam ją otworzyć ponownie, by odświeżyć wspomnienia przed przeczytaniem drugiej części.

Jak jest z naszą ochroną zdrowia wie każdy. Ciągłe czekanie, kilkumiesięczne kolejki do specjalistów. Sfrustrowanie, żal, obraz...