24 maja miała oficjalną premierę najnowsza książka Katarzyny Michalak pod tytułem „Czerwień jarzębin”.
Autorka jest słynna z tego, że z chęcią podejmuje się cięższych tematów, a zwłaszcza tych natury psychologicznej. W przypadku „Leśnej polany” zaskoczyła wszystkie swoje czytelniczki niezwykle brutalnymi opowieściami, które napisało samo życie. Jak jest w przypadku kontynuacji? Tym razem Kasia Michalak nas nie oszczędza. Cóż, może nie tyle nas, co swoich bohaterów, których jest mi najzwyczajniej w świecie żal.

Zniknięcie Gabrieli uaktywnia całą falę nieszczęść. Jej ojciec Antoni trafia do szpitala z zawałem, Wiktor wariuje ze strachu o tę, której kochać nigdy nie przestał, a z czasem ląduje w…więzieniu. Wśród braci Prado i przyjaciółek dochodzi do zawirowań i pewnego rodzaju galimatiasu. Majka będąca najzwyczajniej zmęczoną tą sytuacją ląduje w łóżku z nieśmiałym i niedoświadczonym Patrykiem. Nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, jaką cenę oboje będą musieli zapłacić za swój wybryk…

Trzy przyjaciółki, które są za siebie gotowe oddać życie i trzech braci, którzy tworzą jedność – czy będzie im w końcu dane żyć bez trosk i bez tego, który ciągle pragnie zemsty?
Czy Gabriela powróci do przyjaciół w jednym „kawałku” i stworzy z Wiktorem dom, o którym marzyli przed laty?
Czy Majka przyzna się, kto jest ojcem jej dziecka?

„Czerwień jarzębin” to istny rollercoster. Dramat rozgrywa się na każdej stronie powieści, a gdy wszystko wskazuje na to, że po wielu latach cierpień w życiu bohaterów zaświeci słońce nadciąga kolejna burza. Czy tych sześcioro młodych ludzi odetchnie kiedyś w końcu z ulgą?

Katarzynę Michalak „czytam” na bieżąco. Początki jej twórczości były zazwyczaj lekkie i przyjemne, powieści nie wymagały zbytniego zaangażowania umysłowego, co mi się X lat temu nawet podobało. Potem, gdy zaczęłam wymagać od książek czegoś więcej, zawirowań, porywów serca i emocji Kasia zaczęła tworzyć trudniejsze powieści poruszające współczucie i szereg innych emocji, o których istnieniu w sobie nawet nie wiedziałam. Leśna trylogia jest książką zdecydowanie cięższego kalibru przede wszystkim ze względu na opisy rzezi wołyńskiej – te opisy z wielką trudnością przyszło mi czytać. Jak „Leśna polana” rozwaliła mnie kompletnie emocjonalnie, tak „Czerwień jarzębin” mnie cóż, zdenerwowało. Autorka nie daje naszych bohaterom ani chwili beztroski czy oddechu. Ciągle sprowadza na nich problemy i nieszczęścia. Nie spodobało mi się to, że powiela zdarzenia u bohaterów – to co przydarzyło się jednej osobie, zaraz jest zrzucane również na drugą. Niemniej powieść mi się bardzo podobała i skończyłam ją w jeden dzień.

Kasia również w książce wspomniała o hejterach, których porównała do Kuchty.

„Dziś takich bestii jest coraz więcej. Tak samo bezkarnie nie liczą się z niczym, nie boją się nikogo. Tyle, że posługują się nie siekierami, czy pięciopalczastym pejczem, a internetem.”

Z utęsknieniem czekam na kolejny tom „Błękitne sny” i nadzieją, że chociaż w tej części Gabrysia, Majka, Julia i bracia Prado otrzymają to, o czym marzą od samego początku – przede wszystkim spokój ducha i niczym nie zmącony sen…

Serdeczności, Magdalena
www.czytamwpociagu.blog.pl

24 maja miała oficjalną premierę najnowsza książka Katarzyny Michalak pod tytułem „Czerwień jarzębin”.
Autorka jest słynna z tego, że z chęcią podejmuje się cięższych tematów, a zwłaszcza tych natury psychologicznej. W przypadku „Leśnej polany” zaskoczyła wszystkie swoje czytelniczki niezwykle brutalnymi opowieściami, które napisało samo życie. Jak jest w przypadku...